6 nov wandelen

Al vroeg komt de zon onze dorm binnen, een traditionele rondaval met plek voor acht waarvan maar twee bedden bezet zijn. Langzaam ontwaak ik en begint de verwondering over de plek waar ik ben beland. Het begint al in mijn bed, de rondaval is een rond huisje met rieten dak en van binnen mooie schilderijen van oranje salamanders. De buitenkant is turquoise geschilderd en het heeft een aantal kleine raampjes. Er staan er hier tien van dit soort huisjes samen met twee grotere rondavals voor de toiletten en douches. Alles aan dit hostel is ecologisch of duurzaam. Van de toiletten wordt mest gemaakt, de douches zijn op basis van zonne-energie of paraffine, stroom is er als er zon is geweest. Daarnaast wordt het volledig gerunt door de lokale Xhosa community. Sinds de opening van het hostel in 2003 is het leven hier drastisch veranderd. Van 93% werkloos naar 93% met werk, vers water ipv uit de rivier, scholing en gezondheidszorg. Het hostel is nog altijd het economisch middelpunt van de community. Er wordt dan ook met trots over gesproken evenals over de community en bijbehorende Xhosa cultuur. Het hele hostel ligt op nog geen 20m van het uitgestorven strand. Een plekje waar de tijd nog half stil staat en waar de witte invloeden beperkt zijn gebleven tot de goede intenties van de hulporganisaties. Geen internet, geen bereik, geen tv, geen winkels, geen overbodige luxe alleen de basis met een hele brede glimlach. Een mooie plek om eindelijk eens in contact te komen met de originele cultuur van Zuid Afrika.

Ik start de dag met een flinke wandeling over het strand. Gisten hoorde ik één van de mensen van hier zeggen dat als je vijf minuten naar de zee kijkt je of walvissen of dolfijnen ziet. Inderdaad binnen 10sec is het al raak. In de verte zie ik een walvis half uit het water springen. Een paar minuten later weer, nu met wat vriendjes. Ondanks dat het best ver uit de kust is blijft het een mooie waarneming. Na het strand gaan we landinwaarts richting de 'bewoonde' wereld. Een cluster van meestal drie huisjes met een tuin of hok voor de dieren vormt over een uitgestrekt gebied van 5km het dorp. Als ik passeer komen de kindertjes vrolijk zwaaien langs de kant van de weg staan. De jongens hebben een bal en al gauw ontdekken ze dat ik een balletje kan trappen. Ze juichen allemaal als ik een bal trap. Ik loop verder en kan gaan enkele logica in het dorp ontdekken. In de verte zie ik het hostel liggen dus ik besluit over de weg zo goed mogelijk die kant op te lopen. Plots hoor ik kleine voetstapjes naast me en knijpt er een kleine jongen in mijn spierballen. Als ik daarop mijn glimlach toon pakt hij snel mijn hand vast. Hij is ook niet meer van plan deze los te laten en wandelt dus vrolijk mee. Zijn vrienden volgen ineens ook en zo loop ik met 12 kinderen half voetballend half glimlachend door de starten van een onbekend dorp. Overal waar ik kom wordt mijn glimlach direct beantwoordt en zelfs hartelijk begroet. Het is de eerste keer dat ik me volledig welkom en veilig voel. Ik hoef nergens op te letten of om te denken. Ik kan gewoon spelen als een kind. De kinderen blijven meelopen en de oudere dragen de kleintjes die het tempo niet kunnen volgen. Ze zijn verschrikkelijk aandoenlijk in al hun diversiteit en enthousiasme. Na een tijdje moeten we afscheid nemen want ze mogen niet verder. Geen van de kids heeft om geld, snoep of iets anders gevraagd, spelen en gek doen was al genoeg voor ze. Vervult van dankbaarheid zwaaien we en probeer ik in Xhosa gedag te zeggen. Het laatste stuk loop ik rond de lagune terug, happy en op watten. Meer dan dit heeft een mens toch niet nodig.

7 nov paardje rijden

Als ik de volgende dag wakker wordt schijnt de zon alweer volop maar waait er ook een harde wind. Er zijn niet veel mensen in het hostel, drie inclusief mezelf, dus ik maak gebruik van de rust. Even rustig wakker worden, ontbijten en douchen wat al een avontuur op zich is.

In de middag ga ik paardrijden met een gids. Ik heb al één keer eerder paard gereden, toen in Colombia, dus moet vast lukken. Ik stel mezelf netjes voor aan mijn paard en probeer eerst even een band te bouwen. Stiekem vind ik het nog altijd spannend om de controle over te geven aan het dier. Maar als ik eenmaal in het zadel zit valt het best mee. Er is echter één probleem het paard heeft andere plannen. Ze wil gewoon bij haar vriendjes blijven en staan grazen. Ondanks dat de gids en ik ons best doen om haar te overtuigen een bepaalde richting op te gaan blijft ze toch een paar keer proberen de andere kant op te gaan. Soms knijpt ze in de remmen of doen we een rondje op de plaats. Langzaam komen we wel verder en vooral de hengst van de gids weet haar goed te bespelen. Ondertussen doe ik mijn best om met de teugels de richting te wijzen soms met succes. Ondanks haar eigen wil heb ik er steeds meer vertrouwen in. Vrolijk huppelend en zwaaiend naar iedereen die ik tegenkom stappen we door het dorp. Onze eerste stop is een lokale kwekerij waar ze allerlei groenten vanuit het zaadje opkweken tot kleine plantjes. Terwijl mijn gids even wat rookt krijg ik een rondleiding. Vol trots vertelt de jongen over alle kleine plantjes in de kwekerij. Beleefd laat ik hem uitpraten omdat ik begrijp dat voor hier zo'n kwekerij erg belangrijk is. Gelukkig springen we snel weer op het paard daar ben ik immers voor gekomen. Dit keer rijden we naar de plaatselijk shabeen waar zelfs op maandag middag de dorpelingen vrolijk genieten van het bier. Al gauw laat de gids me achter en zit ik tussen de drinkende en geinende stamleden van het dorp. Soms proberen ze te communiceren maar dat blijkt erg moeilijk. Mijn Xhosa reikt namelijk ook niet verder dan Molo (hallo), kunjani (hoe gaat het) en enkos (dankjewel). Het is echter een mooi schouwspel de heren met hun beschonken geesten te observeren. Soms worden er grapjes gemaakt en soms wat serieuzere dingen besproken en mijn glimlach wordt telkens beantwoordt. De gids komt weer terug en hij vertelt wie er allemaal binnen is, ooms, neven, nichten, buren en de eigenaar. Plots wordt het wat drukker in de tent en slaat de sfeer om. Twee bezopen mannen gaan vanuit een ogenschijnlijk onschuldig gesprek over tot een worsteling. Eén grijpt er dreigend naar zijn achterzak en de ander slaat een beetje om zich heen. Dan gooit één van de twee een bierfles stuk op de grond vlak voor mijn neus. De rest van de aanwezigen weten echter snel in te grijpen en halen de twee uit elkaar. Voor ik weet is de schermutseling alweer over een is het enige dat rest de scherven op de grond. Ik merk dat het hele gebeuren totaal geen indruk op me heeft gemaakt en ontspannen help ik de eigenaar met het opruimen. De ruzie zou natuurlijk over een vrouw zijn gegaan volgens de gids. Een beetje beschaamd vraagt de gids of we verder zullen gaan. Natuurlijk want nu komt het leukste deel, het strand. Na nog een klein stukje door de heuvels gaan we inderdaad snel het strand op. Eenmaal daar heeft mijn paard eindelijk de echte spirit en rent ze vol in galop door het zand. Ondanks dat ik dit nog nooit heb gedaan waardeer ik elk moment. Soms vlieg ik bijna uit het zadel omdat tussen zwoegend tussen het zachte zand en de stenen mijn paard plotseling van koers moet veranderen. Als we dan veel te snel terug zijn bij de lodge merk ik pas dat paardrijden leuk is maar minder leuk is voor je kont. Met blauwe plekken op mijn kont, bovenbenen en schenen sta ik de volgend morgen dan ook op. Wederom met een mooi avontuur achter me.

8 nov pancakes en village tour

Ik heb me ingeschreven voor sunrise pancakes de volgende morgen. Dat houdt in dat de wekker om 445 gaat want een kwartier later komt de zon al op. Samen met een Zweeds stel wacht ik op onze pancake gids. Eenmaal daar neemt ze ons en de benodigdheden mee naar het strand. Terwijl wij ons verbluffen aan het uitzicht stookt de gids binnen een paar minuten een mooi vuur. Ondertussen maakt ze ook even koffie en beslag. Binnen een kwartiertje hebben we alle vier een prachtig uitzicht en een heerlijke pannenkoek voor ons neus. Nadien helpen we haar met opruimen en lopen we terug. Als we tegen zessen terugkomen lonkt mijn bed voor een tweede ronde.

In de middag ga ik met hetzelfde gezelschap het dorp in met een gids. De dame spreekt voortreffelijk Engels en zorgt voor leuke ontmoetingen en informatie. Alle vragen beantwoordt ze met een grote glimlach en enthousiasme. Ze neemt ons mee naar de headman van het dorp, dit is de leider van zo'n acht dorpjes in de wijde omtrek. Hij is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen in het dorp. Hij is uitgekozen door de community om hen te leiden. Hij stelt ons allerlei vragen maar ook deze intelligente man beantwoordt al onze vragen met groot enthousiasme. Onze gids vertaalt ondertussen alle wat er gezegd wordt. We lachen en verbazen ons over de verschillen in onze cultuur. De man is erg open in zijn antwoorden maar ook in zijn denkwijze. Hij wil graag zijn eigen cultuur vasthouden maar begrijpt en staat ook open voor andere denkbeelden. Graag heeft hij in zijn dorp mensen van buiten, is hij voor gelijk behandeling van vrouwen, staat scheidingen toe en mag er veel in overleg met elkaar. Vriendelijk, gastvrij en hartelijk zoals ik hier nog zelden heb ervaren. Na een uur vragen over en weer te hebben beantwoord gaan we weer verder. Naar de shabeen, waar ik gister nog getuige was van een ruzie. De barman heet ons hartelijk welkom en mij in het bijzonder na onze ontmoeting van gister. Onze gids helpt wederom door alles te vertolken. Ik vraag of de barman zich opgelaten voelt over wat er gister gebeurd en dat ik daar getuige van was. Natuurlijk, hij is bang dat het vooroordeel dat de donkere mensen altijd vechten nu bevestigd is. Ik stel hem gerust dat dat mijn gedachte totaal niet is. Eerder geestig hoe twee dronken mannen beetje stoer tegen elkaar deden. Het is vandaag niet zo druk in de bar dus we drinken wat en gaan we terug naar de lodge. De tour was een mooie inkijk in de Xhosa cultuur en zijn mensen en gebruiken.

9 nov herbalisttour en massage

Helaas gaat de tour met de plaatselijke sangome, medicijnman, niet door. Ik zou met hem en een tolk op zoek gaan naar geneeskrachtige planten om te kunnen gebruiken tijdens zijn werk. Mogelijk ook nog een ritueel bijwonen en wederom een hoop kunnen leren van de cultuur, nu de spirituele kant. Helaas is hij al een paar buiten het dorp aan het werk en ook vandaag is hij er niet. Dus

een lange strandwandeling van drie uur lonkt. Met mijn koptelefoon op, luidkeels zingend loop ik zonder ook maar iemand tegen te komen. De eenzaamheid geeft vrijheid, de ruimte geeft adem, het gezang geeft emotie. Ik voel me blij en vervult. Dat ik deze reis kan maken, de juiste keuzes heb gemaakt de afgelopen tijd, hoe ik gegroeid ben, hoe ik intens geluk heb gevonden in mezelf, creativiteit in mezelf tot uiting kan laten komen. Met de tranen over mijn wangen van blijdschap maar ook gemis wandel ik tot ik niet meer verder kan. Iedere stap beseffend dat het leven heerlijk is maar ook hoe fijn het is om het met je dierbare te delen. Ik zing daarom zo hard ik kan over het water misschien horen jullie er iets van.

Na al dat gewandel en bezig zijn laat ik mezelf verwennen met een massage. Tijdens de massage merk ik dat bijna mijn hele lijf pijnlijke spieren heeft. Mijn schouders zoals altijd, rug van de harde bedden, billen en bovenbenen van het paardrijden en kuiten van het bergop lopen. Ik moet toch maar weer meer gaan sportenof juist minder. Ach gewoon blijven genieten dat is voor mij toch meestal iets actiefs. Na de pijnlijke maar goede massage stap ik onder de douche. De forest douche, als jehet hokje instapt waan je je direct op de set van expeditie Robinson. Gemaakt met bamboe omheining, onder een papayaboom en naast een struik met heerlijk geurende bloemen. Terwijl ik naar de stralende blauwe luchtboven mij kijk en me inzeep besef ik me hoe vrij dit voelt. De vrijheid van het genieten van de natuur in je adamskostuum zonder andere mensen om je heen. Zonder pottenkijkers, beoordelingen of gedachten vanuit jezelf, gewoonweg vrij.

10 nov coffee shack

Ik sta vroeg op want mijn plan is om van Bulungula over de stranden en door de bergen naar Coffee shack te wandelen. Een tocht van zo'n 30km waar je ongeveer acht uur overdoet. Ik heb de vorige dag gevraagd voor een gids want dan loop ik niet alleen en zie ik nog eens wat mooie plekken. Het heeft echter de hele nacht al keihard geregend en ook nu zeikt het van de hemel. De gids en ik denken dat het niet verantwoordelijk is om te gaan, modderstromen, gladde paden en bliksem op de heuvels. Ik ga daarom een beetje teleurgesteld maar met de shuttle. De weg naar Coffee bay is met een auto andere koek. Ik doe er vijf uur over om hemelsbreed 30km noordelijker te komen. Eerst naar het eerste grotere dorp waar wel een supermarkt, pinautomaat en dergelijke zijn te vinden, reistijd 2uur. Daar stap ik in een lokale taxi, wat betekent dat ik als enige toerist tussen de lokale bevolking een half uur wacht tot het busje vol is. Rond de 25 mensen in een busje waar wij Europeanen maar 10 mensen in zouden kunnen passen. Dit ritje duurt ook weer 2,5uur voornamelijk omdat de taxi overal mensen oppikt en afzet. De weg valt echter heel erg mee en bestaat zelfs voor meer dan 90% uit asfalt. Comfortabel maar een beetje opgepropt geniet ik van het avontuur en de lokale mensen in het busje. Soms gaan ze de interactie aan maar meestal blijft het bij hallo en hoe gaat het, verder reikt mijn talenkennis ook niet trouwens.

Eindelijk kom ik aan bij coffee shack een party hostel. De bar is hier het bruisende middelpunt van het bestaan voor zowel de lokalebevolking als de touristen. De veel te goedkope drankjesworden genuttigd rondom de pooltafel terwijl de afripop uit de boxen klinkt en de mensen strompelend met elkaar in contact komen. Omdat er verder eigenlijk geen restaurants zijn wordt er vanuit de keuken elke avond een heerlijke maaltijd geserveerd, in de ochtend ontbijtjesen talloze lunch opties. Overdag organiseren ze vanuit het hostel trips en activiteitenom de gasten te vermaken en is er de mogelijkheid om surflessen te volgen. Kortom er is geen enkele noodzaak omje te vervelen of van het terrein af te gaan. Na twee dagen in deze stroomversnelling te hebben gezeten en alleen maar te hebben relaxed wil ik toch actie. In de tussentijd heb ik al vele mensen ontmoet vooral Hollanders. Met twee van hen besluiten we een wandeling te doen naar Hole in the Wall. Vanuit het hostel wordt dit ook aangeboden maar een wandeling door de natuur met 25 man zag ik niet zitten. Ook de gids die ze willen verkopen hebben wij niet nodig.Het lopen is soms lastig omdat het zo steil is maar het landschap is wederom mooi maar anders. Alsof er kleine bolletjes van land tegen de kust zijn aangespoten. De hoogteverschillen met de kust zijn soms 300m, steil naar beneden en ruw. Er staat af en toe een huisje terwijl het gebied voornamelijk wordt beheerst door vee. Koeien, geiten, schapen, varkens en paarden lopen hier vrij rond en kriskras door elkaar. Tijdens het lopen komen we verschillende groepjes tegen die wel met gids lopen en een jongen die keihard in zijn eentje loopt. Als we hem tegen het einde weer terugkomen vertelt hij dat hij is berooft. Hij werd benaderd door een kerel met een mes en pistool en moest zijn geld afgeven.De meiden waarmee ik loop veranderen een beetje van kleur na het horen van dit verhaal. Zelf ben ik nu ineens ook een stuk minder gerust. Het is namelijk op dezelfde route gebeurt een paar minuten voor ons en we moeten nog terug. Als we een groep met gids en auto tegenkomen vraag ik daarom of we een lift terug kunnen krijgen.Het verhaal komt al snel bij het hostel terecht en als we terugkomen staat de politie al klaar. Helaas is het slachtoffer al uitgecheckt en verder gegaan waardoor de politie alleen ons verhaal heeft en er verder weinig mee kan. Die avond zijn we natuurlijk wel de talk off the town zonder dat ons iets is overkomen.

14 nov Surfen

Na al die tijd langs het strand te hebben gezeten wordt het eindelijk tijd om ook een plankje te pakken. Het hostel biedt voor 60rand (nog geen 4euro) een surfles van 2uur inclusief materiaal aan en de leraar is ook nog eens supergoed. Binnen een half uur kan ik alweer zelfstandig staan en met wat tips zelfs blijven staan. De ochtend sessie van 730 tot 930 is perfect om de dag te starten helemaal als de rest van de dag het water met bakken uit de hemel komt. In twee dagen leer ik weer surfen zodat ik 75% van de golven weet te pakken en te berijden. De leraar wil me zelfs de volgende les een professioneel board geven. Helaas is dat echter niet meer mogelijk want ik reis alweer verder.

Mijn gevoel van Zuid Afrika is inmiddels langzaam aan het veranderen. Na zeven weken merk ik dat ik verzadigd ben.Het landschap is wel anders maar ook hetzelfde. De activiteiten zijn leuk maarkomen neer op zelfde doen met andere mensen. Daarentegen zijn de mensen wel anders en is meer contact tussen de verschillende culturele groepen en de mensen zijn opener. De angst is wat minder geworden maar de waakzaamheid blijft. Langzaam snap ik de culturen steeds beter al lijkt het nog altijd onmogelijk om iedereen bij elkaar te krijgen ende echte Rainbow Nationte bouwen. Langzaam komt het en groeit het naar elkaar ook al gebeurt er genoeg om het ook uit elkaar te drijven. Ikheb zin om naar Azië te gaan en te kijken hoe het daar in elkaar steekt, voelt, ruikt en eruitziet. Natuurlijk ook omdat ik dan samen met Mahsa de wereld mag bekijken. Tot snel lieve lezers.