Foto's eindelijk

effe heel kort maar ik heb eindelijk goed internet kunnen vinden dus heb de foto's van zuid afrika online gezet.

Zuid Afrika deel 8 laatste deel

18 nov meeting met sportpsycholoog

Via één van onze contacten bij de rugby academy had ik contact gezocht met de sport afdeling van northwood university. Het hoofd van de rugby en de begeleidende sportpsycholoog reageerden beide gelijk zeer enthousiast. Nu ik eindelijk richting Durban ging was ik ook eindelijk in de buurt. Een paar dagen van te voren stuurde ik een reminder en de vraag waar af te spreken. Gelijk krijg ik respons en heb ik een afspraak in een koffietent in het casino vlakbij mijn hostel. Als ik die zaterdag richting het casino loop waan ik me eerst langs de Spaanse costa en eenmaal in het casino in Las Vegas. Het koffietentje blijkt echter niet meer te bestaan als ik het nogmaals vraag bevestigd ook deze dame dat het inderdaad gesloten is. Ik besluit er maar een belletje aan te wagen naar één van de heren. Ik parkeer mezelf op een strategisch punt en laat weten wat ik allemaal om me heen zie. Jonathan zegt me te blijven staan en hij zal Justin naar me toe sturen. Een paar minuten later zie ik een jongeman lopen die duidelijk zoekend is naar mijn herkenningspunten en een verdwaalde Hollander. Als ik hem groet slaakt hij een zucht van verlichting. Hij verontschuldigd zich dat de zaak gesloten en voor verwarring heeft gezorgd. Daarnaast verontschuldigd hij zich ook voor de afwezigheid van Jonathan, hij kon er helaas toch niet bij zijn. Hierna vraagt hij of ik tijd heb, natuurlijk ik heb de hele dag. Hij neemt me daarop mee naar een buurt wat meer naar het noorden van Durban, Umhlanga. Een buurt in opkomst met allerlei fancy restaurants, lounge plekken en barretjes vlak aan het strand. We gaan een superdelux hotel, the osyter box, binnen en nemen de lift naar de lounge bar. Een sjieke plek waar verder bijna geen hond zit dus waar we rustig kunnen kletsen. Onder het genot van een koppie koffie praten we over de sportpsychologie, onze achtergronden, de plek van sportpsychologie in de sportwereld (en de verschillen en overeenkomsten in onze landen), onze passie en verschillende casussen. Hij is sinds kort bezig met een begeleidingsplan op te zetten voor het eerste rugby team van Northwood. Aan de hand daarvan hebben we heerlijke gesprekken waarbij hij mijn info over de aandachtscirkels en ACT als een spons opneem. Terwijl ik aan zijn lippen hang als hij spreekt over zijn ervaringen met één van de toprugby coaches van Zuid Afrika. Bij alles wat we bespreken heeft één van ons wel een brainwave waardoor de ander weer begint te vertellen. Ondanks dat we nog altijd aan het kletsen zijn en 3uur verder zijn komt er een einde aan Justin zijn tijd. Vol info, inspiratie, waardering en enthousiasme voor de sportpsychologie nemen we afscheid. Maar niet voor hij me bij één van de beste lunch plekken in de stad en aan het strand heeft afgezet. Een inspirerende ontmoeting en uitwisseling van kennis en passie. Dank aan Simon Weersma van de rugby academie.

19nov Amphitheatre

De reis begint vroeg maar het voordeel is dat ik daardoor ook vroeg in northern drankensberg ben. Tijdens de busreis zelf ontstaat er steeds meer berglandschap om me heen. Soms bedekt met een laag sneeuw, soms alleen met wolken en soms gewoon kaal. Als je over de horizon kijkt zie je verschillende bergruggen boven elkaar uit rijzen. Éénmaal in het hostel is dit de achtergrond van het uitzicht, het decor. Het hostel zelf is een oase midden in de bergen. Drie dagen geleden viel er nog sneeuw en vandaag is het helder met 30 graden. Het zwembad, jacuzzi, sauna, lounge gedeelte en de bar brengen in beide gevallen verlichting. De palmbomen en loungebanken met op de achtergrond de bergen geven rust en nederigheid. Onder het genot van een verse smoothie hang ik rond het zwembad en wandel ik over het terrein. Door het vele reizen met de bazbus kom ik op elke plek waar ik kom wel mensen tegen die ik ergens eerder ben tegengekomen. Hierdoor en omdat ik gewoon op mensen afstap heb ik altijd wel iemand om mee te kletsen. Toch besluit ik vroeg te gaan slapen, morgen heb ik een tour geboekt naar Lesotho dus fit zijn.

20nov Lesotho

Al vroeg staat ons internationaal gezelschap klaar om te vertrekken. Ondanks dat Lesotho maar 50km verderop ligt hemelsbreed rijden we vanaf het hostel 2uur om bij de grenspas te komen. We moeten namelijk eerst om een groot meer en rivier stelsel heen om vervolgens via een kronkel padje ons een weg te banen omhoog richting de grens op ongeveer 2500m. We halen een stempel bij een natuurlijk onvriendelijke douanier (lijkt wel alsof je in dat beroep geen plezier mag hebben) en verbazen ons over het uitzicht. Het hele land ligt op minimaal 2000m hoogte en is geheel omringt door bergen. De mensen leven er nog op traditionele wijze en hebben mede door de hoogte te maken met extreme omstandigheden tijdens de seizoenen. Sneeuw, regen, hitte, droge periodes en altijd een sterke wind. Daarnaast is buiten de hoofdstad het land niet ontwikkeld wat betekent dat er geen wegen, water, stroom of andere voorzieningen zijn. Je zou kunnen zeggen primitief maar ik zou eerder zeggen nog altijd direct in contact met de natuur. Als we over de bergpas op de onverharde wegen terecht komen hobbelen we langzaam richting onze bestemming. Onze tegenliggers bewegen zich voort op paarden en we passeren een stel stieren die een aantal grote boomstronken verplaatsen. De mannen en vrouwen zien er sterk en getekend door het leven uit maar bovenal gelukkig. Als ik mijn hand op steek groeten ze vriendelijk met een glimlach op hun gezicht. We komen aan bij onze bestemming, een plaatselijke basisschool, waar we vrolijk worden ontvangen door een dame. Na wat overleg tussen de dame en onze gids stelt ze zich voor als het hoofd van de school. Ze begint met vertellen en het enige wat ik hoor is hoe trots ze is op haar school. Ze is als leerling op deze school begonnen zo'n 60 jaar geleden. Toen was er nog helemaal niets en was een onderdeel van de lessen het bouwen van de school. Door de jaren heen werd het daardoor langzaam beter van les in de buitenlucht naar één leslokaal met 60 kinderen. De buitenlucht klinkt dan aantrekkelijk maar bedenk de omstandigheden erbij of 30graden in de volle zon of sneeuw of regen en altijd die snijdende wind. De dame is vervolgens verder gegaan als lerares en heeft zo opnieuw bedragen aan de school. Haar visie was daarbij altijd om de kinderen zelfstandig en zelfvoorzienend te maken. Dus naast lessen in taal, rekenen en aardrijkskunde krijgen ze lessen over hygiëne, huishouden, gezondheid, verdienen van geld. Sommige van de kinderen zijn wees en moeten dus volledig voor zichzelf zorgen. Met trots vertelt ze dat een aantal weeskids na hun diploma hier zijn gaan sparen en uiteindelijk in de groter stad een opleiding hebben kunnen krijgen en nu een goede baan en toekomst hebben. Ze is dan ook ontzettend blij dat als waardering deze inmiddels volwassene een fonds hebben opgericht waardoor meer kinderen in hun voetsporen kunnen treden.

Sinds 10 jaar is onze dame nu het hoofd van de school. Onder haar bezielende passie zijn er nu 150 kids, 3 klaslokalen, worden er twee maaltijden per dag geserveerd en zijn er acht docenten. Dit alles zonder ook maar één euro vanuit de regering. Wel is ze erg blij met onze tour want een deel van onze bijdrage wordt in de vormen van materiaal aan de school geschonken. Ze zegt ook duidelijk wij zijn niet needy, kijk ik heb twee handen en een stel hersenen, help me niet met geld maar leer me iets. Deze instelling is de basis geweest voor alles wat ze doet, heeft bereikt en wat ze overbrengt richting haar kinderen. Aan het einde van de tour sta ik nog als enige in haar kantoor met haar te kletsen. Haar trots en toewijding doen de tranen over mijn wangen rollen. Ik bedank haar voor haar verhaal en benoem wat voor verschil ze maakt in deze wereld en voor deze kinderen. Waardoor ook zij de tranen over haar wangen heeft rollen. Vervolgens geef ik haar een knuffel en bedankt zo ook mij, dit geeft haar kracht om ook morgen weer vol passie, trots en toewijding te staan voor haar leerlingen.

Al zwaaiend nemen we afscheid en starten we onze hike, maar deze ontmoeting zal ik niet meer vergeten. Onze volgende stop is een plaatselijke sangome, ook wel medicijnman genoemd. In tegenstelling tot vele andere vormen van sjamanisme of traditionele geneeswijzen maken de sangome nog altijd gebruik van dierenoffers. Voor hun initiatie drinken ze bijvoorbeeld het bloed van een geit rechtstreeks vanuit het net gedode dier. Terwijl ook in hun behandelingen gebruik van onderdeel van dieren normaal is. De spirituele kant van de sangome blijft zich richten op de ziektes. Ze behandelen de ziekte vanuit de kern waar het is ontstaan, in hun geloof bij de voorouders. De rituelen zorgen danook voor contact met de voorouders en vanuit daar krijgt de sangome een signaal hoe het probleem behandeld moet worden. De traditionele manier, nog altijd één van de eerste toevluchten van de Zuid Afrikanen, is zich wel bewust van zijn eigen beperkingen. Voor ziektes zoals aids, diabetes, gebroken botten of vergelijkbare dingen verwijzen ze door naar de plaatselijke kliniek. Omdat deze in sommige gevallen ver weg of niet altijd open is zal de eerste hulp wel bij hun vandaan moeten komen. Na een afsluitende vragenronde nemen we ook hier weer afscheid en vervolgen onze hike.

Ditmaal lopen we wat langer naar de top van de maluti bergen. Op 2647m genieten we van het uitzicht en de lunch. Ik kan jullie wederom proberen te vertellen hoe mooi het is en wat er allemaal te zien is maar ik ben bang om in herhaling te vallen. Kortom het was erg mooi. Evenals de afdaling en de grotten en de besneeuwde toppen in de verte. Maar hetgeen wat me toch het meeste bij blijft is het schoolhoofd en haar passie.De weg terug in het busje is vermoeiend en vecht ik tegen de slaap. Maar als we terug zijn komen gelijk de flessen wijn langs het zwembad en praten we nog lang na over onze avonturen en belevenissen.Zo lang dat we uiteindelijk gezamenlijk op onze rugonder de sterren in bijna in slaap vallen. Bedtijd.

21 nov rustdag

Soms heb je van die dagen dat je niets doet, alleen lekker chillen en ouwehoeren. Toch heeft dat ouwehoeren een hoop mooie momenten opgeleverd. Zo ook vandaag, wanneer ik in mijn enthousiasme over mijn cursus geluk begin ontstaat er een diepzinnig gesprek waarin iedereen kwetsbaar en eerlijk durft te zijn. Het oppervlakkige van de gesprekken zoals in de meeste backpackers wordt even verlaten door te praten over geluk, angsten die dat in de weg staan en de werkelijke behoeftes van het individu. Ondanks dat een aantal van mijn nieuw gemaakte vrienden er weer vandoor moet blijven de gesprekken met de rest en nieuwe mensen die aansluiten op hetzelfde niveau. De gesprekken geven een hoop inspiratie maar ook bevestiging voor de opzet van mijn cursus.

22 nov Tegula falls

Ik heb tijdens deze reis een hoop mooie wandelingen gelopen maar de wandeling van vandaag bevat niet alleen mooie uitzichten maar ook een mooi avontuur. De drankensberg, zoals die gebied heet, heeft zijn eigen karakter, zijn eigen wil en vertel je vooral jouw eigen verhaal. Ik heb al een paar keer deze dagen met onze gids gesproken en ook hij is supporter van mijn cursus. Zelf wil hij graag met behulp van de drankensberg mensen helpen om over hun pijnen of problemen te komen. Maar vandaag is het onze beurt om het verhaal van de draak te horen. De berg die we gaan beklimmen is op de top 3150m waarvan we de eerste 2500m met de auto doen en de rest zelf omhoog wandelen. Tijdens de rit zien we onze bestemming half verscholen in de wolken. Een waar schouwspel om de wolken te zien spelen met de steile kanten van de berg waarbij soms de berg lijkt te winnen en vijf minuten later de wolken weer de overhand hebben. Als we onze wandeling starten kijken we vanonder omhoog tegen de puist die we gaan beklimmen. Langs de heling komen nog steeds wolken omhoog en hier maken we kennis met de adem van de draak. Steeds verder stijgen we boven de vallei en komen we in contact met de bergtoppen. Na anderhalf uur lopen over een vals plat omhoog start het laatste stuk omhoog naar de top. De gids wijst omhoog naar een stel stenen maar een pad is nauwelijks te herkennen. Over deze stenen klim ik steil omhoog, ik heb er plezier in en al snel ben ik de rest van de groep uit het oog verloren. The only way is up dus ik blijf lekker door klimmen. Twee verzuurde kuiten en 2 twintig minuten later bereik ik de top. Het uitzicht is geweldig maar waar ik het meest van geniet is de stilte. Niets maar dan ook niets hoor ik, zelfs de wind is even stil. Als ik over het randje naar beneden kijk, kijk ik ruim 1000m naar beneden. Terwijl ik op de rand van het ravijn wacht op de rest staat de tijd en wereld even stil. Langzaam wordt mijn stilte verstoord door het binnen druppelen van de rest de groep. Ook zij verbluffen zich over het uitzicht en genieten van het moment. Even verderop valt de waterval in het ravijn naar beneden. We zitten nu op 3150mboven de wolken. Onder ons strekken de bergen van de drankensberg zich tot in de verte uit. De toppen van dit massieve gebergte kronkelen vanaf onze top onder ons vandaan. Het lijkt op de kronkelende ruggengraat van een draak, vandaar de naam. Ondanks de zon op de bergtop zien we ook de wolken met onweer onze kant op komen. De draak begint in de verte al met vuurspuwen en grommen. Tijdens onze afdaling komt de draak steeds dichterbij en lopen we in de regen en onweer naar beneden. Ik geniet van alles wat de draak op ons afvuurt.De regenboog aan het einde van het pad is een bonus. Weer een heerlijke dag afgestreept.

23 nov Jo-burg

Ondanks alle waarschuwingen en mijn eigen aarzeling zal ik nu toch richting Johannesburg moeten. Éénmaal in mijn hostel weet ik nog niet helemaal waar ik aan toe ben. Ik ben terecht gekomen in Maboneng, een echte bohémian style buurtje waar niets te merken is van de verhalen van criminaliteit en alle andere slechte dingen. Blijkt alweer dat je niet moet oordelen maar het gewoon zelf moet ervaren. Ik heb gedurende deze trip nog niet zoveel mooie en vriendelijke mensen gezien, het voelt vertrouwd en verwelkomend. De volgende dag stap ik last minute op een tour door Soweto, de grootste township van Afrika. Ooit begon als een homeland waar de donkere moesten gaan wonen gedurende de apartheid nu een plek waar trotse mensen wonen arm en rijk, selfmade of needy. De plek waar het op twee na grootste voetbalstadion staat, het grootste ziekenhuis ter wereld en de enige plek waar twee nobelprijs winnaars voor de vrede wonen in dezelfde straat die ook nog eens is vernoemd naar een derde nobelprijs winnaar. We besluiten de tour met een bezoek aan het apartheid museum. Gezellig is het niet maar erg indrukwekkend en zelfs pijnlijk op sommige momenten. De rol van de Britten maar ook de Nederlanders in deze hele affaire is schrikbarend. Triest van de strijd en blij met de bevrijding verlaat ik na 3uur met gemixte gevoelens het museum. Stilte, nederigheid en bewustzijn dat dit nooit meer kan gebeuren rest.

25 nov vier dagen naar Kruger

Om 530 stap ik in een busje op weg naar één van de grootste safari parken in de wereld. Samen met een Duits stel en een andere Hollandse dude maken we ons op voor een vierdaagse tocht door de bush van Afrika. Na 8uur rijden komen we aan bij ons basiskamp. De tentjes met bedden en de kampvuurplaats brengt je gelijk in de safari mode. Nadat we onszelf hebben geïnstalleerd in onze tenten vertrekken we naar onze eerste kennismaking met wildlife. In een rehabilitation centre maken we kennis met gieren, leeuwen, wilde honden, hyenas, cheetas, luipaarden, dassen en vast nog meer. De dieren zitten hier omdat ze door menselijk toedoen helaas niet meer in het wild kunnen overleven. Door stropers die hun slachtoffer na het doden met gif overgieten waardoor ze langer ongemerkt hun gang kunnen gaan. Of dieren die door prikkeldraad zijn beschadigd en niet meer verder kunnen. Ze worden nu gebruikt om voorlichtingen te geven over de impact van ons gedrag op wildlife. Voor de dieren waarbij er nog een kans op terugkeer mogelijk is, is er een apart gedeelte waarbij geen bewust menselijk contact is. De dieren zijn erg indrukwekkend en lijken zelfs lief. De meeste zijn normaal bang voor mensen omdat ze te groot zijn als prooi. Kinderen zijn echter soms wel een prooi, zo blijkt bij de hyenas. Als ik langs het verblijf loop met voor me een meisje van zes komt de hyena direct aansprinten. Het liefst zou hij door het hek springen en het meisje verschalken. De jongedame totaal niet onder de indruk loopt alweer huppelend naar de leeuwen even verderop terwijl mijn hartslag in mijn keel zit. Na de rondleiding stappen we terug in de bus richting ons kamp. Onze kok is al druk aan de slag met de braai en ook de vorige groep sluit aan. Een gezellige avond volgt met wijn en amarula.

De volgende ochtend starten we om 6uur onze eerste echte wildlife safari. De voorspellingen waren slecht maar het lijkt gelukkig mee te vallen. Twaalf uur lang zoeken we de horizon af naar wilde dieren. We zijn zebra's, giraffe, olifanten, leeuwen, verschillende antilopen en sluiten de dag af met wilde honden. Vooral de olifanten maken indruk, zodra ze in beeld komen veranderd de sfeer. Alsof er een deken van bewustzijn en rust over je heen komt. De magische bewegingen waardoor zo'n groot en zwaar dier het toch doet lijken alsof hij op wolken loopt. De ogen die met zoveel liefde en charisma je soms lijken aan te kijken. Een echte oase van rust, onze gids denkt zelfs dat olifanten mediteren.

De eerste dag was mooi maar de voorspellingen voor de tweede dag zijn wederom slecht. In plaats van de open auto gaan we daarom met een busje. Ook deze dag valt het alles mee behalve de snijdende wind. Door het regenachtige weer hebben we wel kans op andere dieren. Naast de verschillende prooidieren spotten we dit keer ook wat meer exotische dieren. De dag begint met een groep wilde honden gevolgd door een hyena. We zijn net te laat om te zien hoe ze een impala verslinden maar zien ze wel klaar maken voor een volgende snack. De hyena zelf is ook aangevallen door de honden waarschijnlijk omdat hij te snel aan het feestmaal begon. In de middag zien we twee cheetas een gnoe opeten terwijl een groep van 30 gieren zich al klaarmaakt om de restjes met elkaar te delen. Onze gids heeft nog nooit gezien dat cheetas een gnoe weten te doden. Dus onze observatie is erg speciaal. Hij vertelt hoe e natuur zijn eigen systeem van opruimen heeft. Het begint met een zwakke of zieke gnoe. De roofdieren doden hem en eten hun buik rond aan het vlees. De gieren feesten op de ingewanden, pezen en ribben. De hyenas breken en eten de botten en andere overblijfselen. Binnen een dag is zo het hele dier verdwenen. Na de cheetas zoeken we nog verder maar zien we geen zeldzame grote dieren. Als we aan het einde van de dag het park weer uitrijden op weg naar onze laatste nacht in het kamp spot ik een groepje olifanten. Als de gids ze echter ziet schreeuwt hij dat het neushoorns zijn. Vol enthousiasme tuurt hij door zijn verrekijker om het fenomeen te aanschouwen. Snel geeft hij de verrekijker door om ons te laten meegenieten. Een groot mannetje met daarbij twee vrouwtjes en een relatief kleintje. Het is zeker twee maanden geleden dat de gids neushoorns heeft gezien. Ze zijn erg zeldzaam en vanwege stropers erg schuw. Wederom hebben we dus geluk ze te hebben gezien. Wat een geweldige ervaringen om deze verscheidenheid aan wilde dieren te mogen bewonderen.

Vol geluk en liefde voor de natuur keren we de volgende dag terug naar Jo-burg. Waar ik nog twee dagen doorbreng in Maboneng en me bevrijd van angst en vol bewondering en waardering terug kijk op een prachtige twee maanden in Zuid Afrika. De strijd van de mensen maar ook de gastvrijheid als je door de angst heen kan prikken. De prachtige natuur en diversiteit in de landschappen. De ontmoetingen, gesprekken en inspiratiebronnen van zowel de lokale bevolkingals mijn medereizigers. De talloze momenten en avonturen met de vele dieren op mijn pad, olifanten walvissen dolfijnen aapjes neushoorns cheetas muizen stieren en vast nog velen meer. Met dankbaarheid stap ik morgen in het vliegtuig op weg naar mijn volgende avontuur.Deze ervaring heb ik op zak en zal niemand mij meer afpakken. Tot snel lieve mensen.

Zuid Afrika deel 7

6 nov wandelen

Al vroeg komt de zon onze dorm binnen, een traditionele rondaval met plek voor acht waarvan maar twee bedden bezet zijn. Langzaam ontwaak ik en begint de verwondering over de plek waar ik ben beland. Het begint al in mijn bed, de rondaval is een rond huisje met rieten dak en van binnen mooie schilderijen van oranje salamanders. De buitenkant is turquoise geschilderd en het heeft een aantal kleine raampjes. Er staan er hier tien van dit soort huisjes samen met twee grotere rondavals voor de toiletten en douches. Alles aan dit hostel is ecologisch of duurzaam. Van de toiletten wordt mest gemaakt, de douches zijn op basis van zonne-energie of paraffine, stroom is er als er zon is geweest. Daarnaast wordt het volledig gerunt door de lokale Xhosa community. Sinds de opening van het hostel in 2003 is het leven hier drastisch veranderd. Van 93% werkloos naar 93% met werk, vers water ipv uit de rivier, scholing en gezondheidszorg. Het hostel is nog altijd het economisch middelpunt van de community. Er wordt dan ook met trots over gesproken evenals over de community en bijbehorende Xhosa cultuur. Het hele hostel ligt op nog geen 20m van het uitgestorven strand. Een plekje waar de tijd nog half stil staat en waar de witte invloeden beperkt zijn gebleven tot de goede intenties van de hulporganisaties. Geen internet, geen bereik, geen tv, geen winkels, geen overbodige luxe alleen de basis met een hele brede glimlach. Een mooie plek om eindelijk eens in contact te komen met de originele cultuur van Zuid Afrika.

Ik start de dag met een flinke wandeling over het strand. Gisten hoorde ik één van de mensen van hier zeggen dat als je vijf minuten naar de zee kijkt je of walvissen of dolfijnen ziet. Inderdaad binnen 10sec is het al raak. In de verte zie ik een walvis half uit het water springen. Een paar minuten later weer, nu met wat vriendjes. Ondanks dat het best ver uit de kust is blijft het een mooie waarneming. Na het strand gaan we landinwaarts richting de 'bewoonde' wereld. Een cluster van meestal drie huisjes met een tuin of hok voor de dieren vormt over een uitgestrekt gebied van 5km het dorp. Als ik passeer komen de kindertjes vrolijk zwaaien langs de kant van de weg staan. De jongens hebben een bal en al gauw ontdekken ze dat ik een balletje kan trappen. Ze juichen allemaal als ik een bal trap. Ik loop verder en kan gaan enkele logica in het dorp ontdekken. In de verte zie ik het hostel liggen dus ik besluit over de weg zo goed mogelijk die kant op te lopen. Plots hoor ik kleine voetstapjes naast me en knijpt er een kleine jongen in mijn spierballen. Als ik daarop mijn glimlach toon pakt hij snel mijn hand vast. Hij is ook niet meer van plan deze los te laten en wandelt dus vrolijk mee. Zijn vrienden volgen ineens ook en zo loop ik met 12 kinderen half voetballend half glimlachend door de starten van een onbekend dorp. Overal waar ik kom wordt mijn glimlach direct beantwoordt en zelfs hartelijk begroet. Het is de eerste keer dat ik me volledig welkom en veilig voel. Ik hoef nergens op te letten of om te denken. Ik kan gewoon spelen als een kind. De kinderen blijven meelopen en de oudere dragen de kleintjes die het tempo niet kunnen volgen. Ze zijn verschrikkelijk aandoenlijk in al hun diversiteit en enthousiasme. Na een tijdje moeten we afscheid nemen want ze mogen niet verder. Geen van de kids heeft om geld, snoep of iets anders gevraagd, spelen en gek doen was al genoeg voor ze. Vervult van dankbaarheid zwaaien we en probeer ik in Xhosa gedag te zeggen. Het laatste stuk loop ik rond de lagune terug, happy en op watten. Meer dan dit heeft een mens toch niet nodig.

7 nov paardje rijden

Als ik de volgende dag wakker wordt schijnt de zon alweer volop maar waait er ook een harde wind. Er zijn niet veel mensen in het hostel, drie inclusief mezelf, dus ik maak gebruik van de rust. Even rustig wakker worden, ontbijten en douchen wat al een avontuur op zich is.

In de middag ga ik paardrijden met een gids. Ik heb al één keer eerder paard gereden, toen in Colombia, dus moet vast lukken. Ik stel mezelf netjes voor aan mijn paard en probeer eerst even een band te bouwen. Stiekem vind ik het nog altijd spannend om de controle over te geven aan het dier. Maar als ik eenmaal in het zadel zit valt het best mee. Er is echter één probleem het paard heeft andere plannen. Ze wil gewoon bij haar vriendjes blijven en staan grazen. Ondanks dat de gids en ik ons best doen om haar te overtuigen een bepaalde richting op te gaan blijft ze toch een paar keer proberen de andere kant op te gaan. Soms knijpt ze in de remmen of doen we een rondje op de plaats. Langzaam komen we wel verder en vooral de hengst van de gids weet haar goed te bespelen. Ondertussen doe ik mijn best om met de teugels de richting te wijzen soms met succes. Ondanks haar eigen wil heb ik er steeds meer vertrouwen in. Vrolijk huppelend en zwaaiend naar iedereen die ik tegenkom stappen we door het dorp. Onze eerste stop is een lokale kwekerij waar ze allerlei groenten vanuit het zaadje opkweken tot kleine plantjes. Terwijl mijn gids even wat rookt krijg ik een rondleiding. Vol trots vertelt de jongen over alle kleine plantjes in de kwekerij. Beleefd laat ik hem uitpraten omdat ik begrijp dat voor hier zo'n kwekerij erg belangrijk is. Gelukkig springen we snel weer op het paard daar ben ik immers voor gekomen. Dit keer rijden we naar de plaatselijk shabeen waar zelfs op maandag middag de dorpelingen vrolijk genieten van het bier. Al gauw laat de gids me achter en zit ik tussen de drinkende en geinende stamleden van het dorp. Soms proberen ze te communiceren maar dat blijkt erg moeilijk. Mijn Xhosa reikt namelijk ook niet verder dan Molo (hallo), kunjani (hoe gaat het) en enkos (dankjewel). Het is echter een mooi schouwspel de heren met hun beschonken geesten te observeren. Soms worden er grapjes gemaakt en soms wat serieuzere dingen besproken en mijn glimlach wordt telkens beantwoordt. De gids komt weer terug en hij vertelt wie er allemaal binnen is, ooms, neven, nichten, buren en de eigenaar. Plots wordt het wat drukker in de tent en slaat de sfeer om. Twee bezopen mannen gaan vanuit een ogenschijnlijk onschuldig gesprek over tot een worsteling. Eén grijpt er dreigend naar zijn achterzak en de ander slaat een beetje om zich heen. Dan gooit één van de twee een bierfles stuk op de grond vlak voor mijn neus. De rest van de aanwezigen weten echter snel in te grijpen en halen de twee uit elkaar. Voor ik weet is de schermutseling alweer over een is het enige dat rest de scherven op de grond. Ik merk dat het hele gebeuren totaal geen indruk op me heeft gemaakt en ontspannen help ik de eigenaar met het opruimen. De ruzie zou natuurlijk over een vrouw zijn gegaan volgens de gids. Een beetje beschaamd vraagt de gids of we verder zullen gaan. Natuurlijk want nu komt het leukste deel, het strand. Na nog een klein stukje door de heuvels gaan we inderdaad snel het strand op. Eenmaal daar heeft mijn paard eindelijk de echte spirit en rent ze vol in galop door het zand. Ondanks dat ik dit nog nooit heb gedaan waardeer ik elk moment. Soms vlieg ik bijna uit het zadel omdat tussen zwoegend tussen het zachte zand en de stenen mijn paard plotseling van koers moet veranderen. Als we dan veel te snel terug zijn bij de lodge merk ik pas dat paardrijden leuk is maar minder leuk is voor je kont. Met blauwe plekken op mijn kont, bovenbenen en schenen sta ik de volgend morgen dan ook op. Wederom met een mooi avontuur achter me.

8 nov pancakes en village tour

Ik heb me ingeschreven voor sunrise pancakes de volgende morgen. Dat houdt in dat de wekker om 445 gaat want een kwartier later komt de zon al op. Samen met een Zweeds stel wacht ik op onze pancake gids. Eenmaal daar neemt ze ons en de benodigdheden mee naar het strand. Terwijl wij ons verbluffen aan het uitzicht stookt de gids binnen een paar minuten een mooi vuur. Ondertussen maakt ze ook even koffie en beslag. Binnen een kwartiertje hebben we alle vier een prachtig uitzicht en een heerlijke pannenkoek voor ons neus. Nadien helpen we haar met opruimen en lopen we terug. Als we tegen zessen terugkomen lonkt mijn bed voor een tweede ronde.

In de middag ga ik met hetzelfde gezelschap het dorp in met een gids. De dame spreekt voortreffelijk Engels en zorgt voor leuke ontmoetingen en informatie. Alle vragen beantwoordt ze met een grote glimlach en enthousiasme. Ze neemt ons mee naar de headman van het dorp, dit is de leider van zo'n acht dorpjes in de wijde omtrek. Hij is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen in het dorp. Hij is uitgekozen door de community om hen te leiden. Hij stelt ons allerlei vragen maar ook deze intelligente man beantwoordt al onze vragen met groot enthousiasme. Onze gids vertaalt ondertussen alle wat er gezegd wordt. We lachen en verbazen ons over de verschillen in onze cultuur. De man is erg open in zijn antwoorden maar ook in zijn denkwijze. Hij wil graag zijn eigen cultuur vasthouden maar begrijpt en staat ook open voor andere denkbeelden. Graag heeft hij in zijn dorp mensen van buiten, is hij voor gelijk behandeling van vrouwen, staat scheidingen toe en mag er veel in overleg met elkaar. Vriendelijk, gastvrij en hartelijk zoals ik hier nog zelden heb ervaren. Na een uur vragen over en weer te hebben beantwoord gaan we weer verder. Naar de shabeen, waar ik gister nog getuige was van een ruzie. De barman heet ons hartelijk welkom en mij in het bijzonder na onze ontmoeting van gister. Onze gids helpt wederom door alles te vertolken. Ik vraag of de barman zich opgelaten voelt over wat er gister gebeurd en dat ik daar getuige van was. Natuurlijk, hij is bang dat het vooroordeel dat de donkere mensen altijd vechten nu bevestigd is. Ik stel hem gerust dat dat mijn gedachte totaal niet is. Eerder geestig hoe twee dronken mannen beetje stoer tegen elkaar deden. Het is vandaag niet zo druk in de bar dus we drinken wat en gaan we terug naar de lodge. De tour was een mooie inkijk in de Xhosa cultuur en zijn mensen en gebruiken.

9 nov herbalisttour en massage

Helaas gaat de tour met de plaatselijke sangome, medicijnman, niet door. Ik zou met hem en een tolk op zoek gaan naar geneeskrachtige planten om te kunnen gebruiken tijdens zijn werk. Mogelijk ook nog een ritueel bijwonen en wederom een hoop kunnen leren van de cultuur, nu de spirituele kant. Helaas is hij al een paar buiten het dorp aan het werk en ook vandaag is hij er niet. Dus

een lange strandwandeling van drie uur lonkt. Met mijn koptelefoon op, luidkeels zingend loop ik zonder ook maar iemand tegen te komen. De eenzaamheid geeft vrijheid, de ruimte geeft adem, het gezang geeft emotie. Ik voel me blij en vervult. Dat ik deze reis kan maken, de juiste keuzes heb gemaakt de afgelopen tijd, hoe ik gegroeid ben, hoe ik intens geluk heb gevonden in mezelf, creativiteit in mezelf tot uiting kan laten komen. Met de tranen over mijn wangen van blijdschap maar ook gemis wandel ik tot ik niet meer verder kan. Iedere stap beseffend dat het leven heerlijk is maar ook hoe fijn het is om het met je dierbare te delen. Ik zing daarom zo hard ik kan over het water misschien horen jullie er iets van.

Na al dat gewandel en bezig zijn laat ik mezelf verwennen met een massage. Tijdens de massage merk ik dat bijna mijn hele lijf pijnlijke spieren heeft. Mijn schouders zoals altijd, rug van de harde bedden, billen en bovenbenen van het paardrijden en kuiten van het bergop lopen. Ik moet toch maar weer meer gaan sportenof juist minder. Ach gewoon blijven genieten dat is voor mij toch meestal iets actiefs. Na de pijnlijke maar goede massage stap ik onder de douche. De forest douche, als jehet hokje instapt waan je je direct op de set van expeditie Robinson. Gemaakt met bamboe omheining, onder een papayaboom en naast een struik met heerlijk geurende bloemen. Terwijl ik naar de stralende blauwe luchtboven mij kijk en me inzeep besef ik me hoe vrij dit voelt. De vrijheid van het genieten van de natuur in je adamskostuum zonder andere mensen om je heen. Zonder pottenkijkers, beoordelingen of gedachten vanuit jezelf, gewoonweg vrij.

10 nov coffee shack

Ik sta vroeg op want mijn plan is om van Bulungula over de stranden en door de bergen naar Coffee shack te wandelen. Een tocht van zo'n 30km waar je ongeveer acht uur overdoet. Ik heb de vorige dag gevraagd voor een gids want dan loop ik niet alleen en zie ik nog eens wat mooie plekken. Het heeft echter de hele nacht al keihard geregend en ook nu zeikt het van de hemel. De gids en ik denken dat het niet verantwoordelijk is om te gaan, modderstromen, gladde paden en bliksem op de heuvels. Ik ga daarom een beetje teleurgesteld maar met de shuttle. De weg naar Coffee bay is met een auto andere koek. Ik doe er vijf uur over om hemelsbreed 30km noordelijker te komen. Eerst naar het eerste grotere dorp waar wel een supermarkt, pinautomaat en dergelijke zijn te vinden, reistijd 2uur. Daar stap ik in een lokale taxi, wat betekent dat ik als enige toerist tussen de lokale bevolking een half uur wacht tot het busje vol is. Rond de 25 mensen in een busje waar wij Europeanen maar 10 mensen in zouden kunnen passen. Dit ritje duurt ook weer 2,5uur voornamelijk omdat de taxi overal mensen oppikt en afzet. De weg valt echter heel erg mee en bestaat zelfs voor meer dan 90% uit asfalt. Comfortabel maar een beetje opgepropt geniet ik van het avontuur en de lokale mensen in het busje. Soms gaan ze de interactie aan maar meestal blijft het bij hallo en hoe gaat het, verder reikt mijn talenkennis ook niet trouwens.

Eindelijk kom ik aan bij coffee shack een party hostel. De bar is hier het bruisende middelpunt van het bestaan voor zowel de lokalebevolking als de touristen. De veel te goedkope drankjesworden genuttigd rondom de pooltafel terwijl de afripop uit de boxen klinkt en de mensen strompelend met elkaar in contact komen. Omdat er verder eigenlijk geen restaurants zijn wordt er vanuit de keuken elke avond een heerlijke maaltijd geserveerd, in de ochtend ontbijtjesen talloze lunch opties. Overdag organiseren ze vanuit het hostel trips en activiteitenom de gasten te vermaken en is er de mogelijkheid om surflessen te volgen. Kortom er is geen enkele noodzaak omje te vervelen of van het terrein af te gaan. Na twee dagen in deze stroomversnelling te hebben gezeten en alleen maar te hebben relaxed wil ik toch actie. In de tussentijd heb ik al vele mensen ontmoet vooral Hollanders. Met twee van hen besluiten we een wandeling te doen naar Hole in the Wall. Vanuit het hostel wordt dit ook aangeboden maar een wandeling door de natuur met 25 man zag ik niet zitten. Ook de gids die ze willen verkopen hebben wij niet nodig.Het lopen is soms lastig omdat het zo steil is maar het landschap is wederom mooi maar anders. Alsof er kleine bolletjes van land tegen de kust zijn aangespoten. De hoogteverschillen met de kust zijn soms 300m, steil naar beneden en ruw. Er staat af en toe een huisje terwijl het gebied voornamelijk wordt beheerst door vee. Koeien, geiten, schapen, varkens en paarden lopen hier vrij rond en kriskras door elkaar. Tijdens het lopen komen we verschillende groepjes tegen die wel met gids lopen en een jongen die keihard in zijn eentje loopt. Als we hem tegen het einde weer terugkomen vertelt hij dat hij is berooft. Hij werd benaderd door een kerel met een mes en pistool en moest zijn geld afgeven.De meiden waarmee ik loop veranderen een beetje van kleur na het horen van dit verhaal. Zelf ben ik nu ineens ook een stuk minder gerust. Het is namelijk op dezelfde route gebeurt een paar minuten voor ons en we moeten nog terug. Als we een groep met gids en auto tegenkomen vraag ik daarom of we een lift terug kunnen krijgen.Het verhaal komt al snel bij het hostel terecht en als we terugkomen staat de politie al klaar. Helaas is het slachtoffer al uitgecheckt en verder gegaan waardoor de politie alleen ons verhaal heeft en er verder weinig mee kan. Die avond zijn we natuurlijk wel de talk off the town zonder dat ons iets is overkomen.

14 nov Surfen

Na al die tijd langs het strand te hebben gezeten wordt het eindelijk tijd om ook een plankje te pakken. Het hostel biedt voor 60rand (nog geen 4euro) een surfles van 2uur inclusief materiaal aan en de leraar is ook nog eens supergoed. Binnen een half uur kan ik alweer zelfstandig staan en met wat tips zelfs blijven staan. De ochtend sessie van 730 tot 930 is perfect om de dag te starten helemaal als de rest van de dag het water met bakken uit de hemel komt. In twee dagen leer ik weer surfen zodat ik 75% van de golven weet te pakken en te berijden. De leraar wil me zelfs de volgende les een professioneel board geven. Helaas is dat echter niet meer mogelijk want ik reis alweer verder.

Mijn gevoel van Zuid Afrika is inmiddels langzaam aan het veranderen. Na zeven weken merk ik dat ik verzadigd ben.Het landschap is wel anders maar ook hetzelfde. De activiteiten zijn leuk maarkomen neer op zelfde doen met andere mensen. Daarentegen zijn de mensen wel anders en is meer contact tussen de verschillende culturele groepen en de mensen zijn opener. De angst is wat minder geworden maar de waakzaamheid blijft. Langzaam snap ik de culturen steeds beter al lijkt het nog altijd onmogelijk om iedereen bij elkaar te krijgen ende echte Rainbow Nationte bouwen. Langzaam komt het en groeit het naar elkaar ook al gebeurt er genoeg om het ook uit elkaar te drijven. Ikheb zin om naar Azië te gaan en te kijken hoe het daar in elkaar steekt, voelt, ruikt en eruitziet. Natuurlijk ook omdat ik dan samen met Mahsa de wereld mag bekijken. Tot snel lieve lezers.

Zuid Afrika deel 6

29okt Hogsback

Zoals ik al had gezegd was ik net aangekomen in Hogsback, een idyllische en sprookjesachtig dorpje in de bergen. Het verhaal gaat dat Tolkien (geboren in Zuid Afrika) hier een deel van zijn inspiratie heeft opgedaan voor zijn boeken. Het is een plek waar in juli sneeuw valt, de ochtenden mistig kunnen zijn, het onweer aan het einde van de dag dondert, de zon schijnt en de uitzichten oogverblindend zijn. Het hostel waar ik in zit heet Away with the fairies.Het hele thema van de verschillende kamers en vertrekken is lord of the rings. Zo slaap ik in Strider's lodge in Boromir's kamer. De lodge is echter wel 300mover het terrein lopen, weg van de gemeenschappelijke ruimtes. Ik heb vanuit mijn kamer uitzicht over een klein grasveld met een picknicktafel met daarachter zicht over de vallei en op de drie bergen. De bergen hebben op de top een gesteente dat lijkt op de stekels op de rug van een aardvarken (hogwarth), vandaar de naam Hogsback en de bergen die hogs worden genoemd. Mijn plekje isver verwijderd van de andere gasten en de overige kamers zijn vacant dus ik heb hier alle rust. Dit tezamen met het uitzicht zorgt voor diepe ontspanning. Precies ook waar ik behoefte aan had, op mezelf zijn en naar binnen keren. Naast mijn uitzicht wat om te smullen is hebben ze hier nog een tweede uitzichtpunt met meer diepte en vlak daarna een bad. Het bad is één van de hoofdattracties van het hostel. Je kunt hier volledig in de natuur met een prachtig uitzicht genieten van een warm bad. Mmmmm even denken wanneer ik dat ga doen. Verder zijn er talloze opties voor hikes naar watervallen en door natuur. Genoeg om een hele week tot rust te kunnen komen.

30okt wandeling Madonna and child

Het licht van de zon komt langzaam achter de bergen vandaag en vindt zijn weg mijn kamer in. Rond half zes lig ik in de zon wakker te worden genietend van de warmte, het uitzicht en de geluiden van de natuur. Vogels, kikkers, krekels, wuivende bomen en zoemende bijen vullen de stilte met rust. Tussen de geluiden door hoor ik geritsel maar nog half ontwakend schenk ik er geen boodschap aan. Dan zie ik plots voor mijn raam een aapje aan een tak hangen en nieuwsgierig naar binnen kijken. Verbaasd kijken we elkaar aan, ik wil mijn camera pakken maar weet dat het verbreken van het oogcontact en bewegen het moment zal beëindigen. En helaas even snel als dat hij in beeld kwam verdwijnt hij weer door het bladerdek op zoek naar veiligheid. Als ik kort daarna aan de picknicktafel ga zitten zie ik in de bomen nog veel meer van zijn vriendjes. Ik blijf een half uurtje zitten om de natuur volledig in me op te nemen. Daarna kleed ik me aan en maak me klaar voor een wandeling.

De wandeling start op het terrein van het hostel. Ik loop direct tussen de struiken door met rechts naast me het hekwerk van het hostel. Op de kaart staat aangegeven dat ik ergens een trapje naar beneden moet nemen. Na een paar minuten kom ik inderdaad bij de trap. Ik doe mijn rugzak nog een keer goed, stop mijn telefoon weg en kijk omhoog naar wat geritsel. Boven mijn hoofd op één meter afstand zit een aap me aan te staren. Ik heb hem niet horen aankomen dus of hij zat daar al of hij is heel stil. Zodra ik hem aankijk vlucht hij weg. Lachend loop ik vervolgens de trap af om mijn avontuur met een avontuur te beginnen. Ik loop door het bos en val van de ene verbazing in de andere. Ik snap precies hoe Tolkien zijn inspiratie hiervandaan heeft gehaald. De bomen die met diepe en ondiepe wortels onder hun stam vandaan kruipen en grip proberen te houden op de aarde. De kleuren variaties in de gewassen van donker groen tot lichtgeel en alle vijftig tinten daartussen. De grote stenen die her en der verspreid liggen langs de route, soms overgroeid met mos en planten. De snel stromende riviertjes met hun gammele bruggetjes of overgang van natte stenen. De geluiden van verschillende vogels die met hun getjilp, gekras, roeken, gefluit of scherpe geluid makkelijk een orkest zouden kunnen vormen. De donkere poeltjes bij de waterval waar je het mysterie uit voelt op stijgen. De mistige bergen toppen die op de achtergrond het geheel nog meer diepte geven. Na een uur lopen verwacht ik dat achter elke boom zomaar een hobbit tevoorschijn kan komen. In plaats van een hobbit kom ik wederom een oude boom tegen. Een 800 jarige Yellowwood die met zijn hoogte en omvang de rest van de boompjes nietig maakt. Toch draagt hij ook de boel en heeft hij een vriendelijk uitstraling. Zou hij hiervan het idee van de ents hebben. Halverwege mijn tocht staat er plotseling midden op het pad een grote zwarte stier. Ballen zo groot als sinaasappels en hoorns zo scherp als dolken. Slik. Wat nu? We staren elkaar aan beide te bang om te bewegen. Ik kan niet verder over het pad want dan zou ik achter hem langs moeten kruisen. Ik besluit een omweg door de bosjes te maken. Als ik langzaam wat dichterbij kom doet de stier hetzelfde. Gelukkig ook deze ontmoeting heb ik weer overleefd.

Ik loop door tot ik bij een grote waterval kom tevens het einde van de wandeling door het bos. Het water klettert hier zo'n 35m naar beneden en is een mooie verkoelende plek. De temperatuur deze dag loopt op tot ongeveer 30 graden en dat blijft de hele week. Soms zonnig soms bewolkt met af en toe onweer maar altijd warm. Eindelijk de temperatuur die ik bij Afrika in gedachte had. Op een steen onderaan de waterval neem ik mijn rust. Ik ga lekker zitten en mediteren. Na mijn meditatie zie ik een grote geel met zwarte vlinder rondom de waterval vliegen. Met groot genoegen volg ik zijn vlucht en soms komt hij even gedag zeggen en daarna gaat hij fladderend weer verder. Als ik uiteindelijk merk dat ik zonder denken een kwartier lang naar de vlinder heb zitten kijken stap ik op om de wandeling af te maken. Een klein stukje terug en dan omhoog uit het bos richting de weg. Als ik bijna boven ben ruik ik een vreemde lucht en hoor ik geknetter. Ik kijk achter me en zie een enorme bosbrand nog geen 500m verderop. Met open mond vergaap ik me aan de grote zwarte en witte wolken, de vlammen die soms in een wervelwind omhoog schieten. Ik loop nog verder omhoog om het beter te zien. Dan zie ik dat er mensen vanuit een auto ook staan te kijken. Als ik naar ze toe loop zeggen ze gelijk dat het onder controle is en dat ze het gebied klaar maken voor nieuwe beplanting. Gelukkig maar. Ik blijf nog even kijken en loop vervolgens over een saaie weg terug naar het dorp en het hostel. Na 5uur lopen doe ik niets inspannends meer alleen nog lezen, eten, genieten van het uitzicht en rusten.

31okt wandeling Tor Doorne

De volgende ochtend ben ik wederom om 6uur wakker. Het uitzicht met de opkomende zon is zo mooi. Vanaf de picknicktafel kijk ik weer uit over de vallei. In volledige rust start ik de dag met een meditatie. Deze dag heb ik vooral de behoefte om vanuit mijn bed een paar uur te lezen. Niemand die me tegen houdt dus zo gezegd zo gedaan. Als ik om een uur of elf dan besef dat ik ook nog wil wandelen moet ik opschieten. Ik ga maar weer op zoek naar een waterval want er zijn er hier genoeg. Even langs de super voor een lunch en laufen. Vlak voor ik het bos in duik word ik gestopt door een vriendelijke Afrikaan. In zijn beste Engels biedt hij mij zijn waren aan. Een vijftal klei figuren van dieren uit de omgeving. Gestylt met witte verf en haren gemaakt van dennenaalden. Zijn overgave om me iets te verkopen is enorm. Elke vraag die ik stel vertelt hij honderduit soms begrijpelijk soms geen touw aan vast te knopen. Ik ben wel geïnteresseerd in zijn hog als aandenken aan deze plek. Deze moet 50rand kosten, ik heb alleen 100rand. Geen probleem hij gaat wel even wisselen. Al zijn waren achterlatend rent hij met de 100rand richting het dorp. Al snel komt hij terug met wisselgeld. Vervolgens zegt hij ga jij maar wandelen dan maak ik hem voor je af. In goed vertrouwen begin ik aan mijn wandeling. Maar niet voordat Peter me hartstochtelijk de hand heeft geschud, een knuffel heeft gegeven en bedankt.

De wandeling naar de waterval is kort en valt een beetje tegen. Ik ga daarom maar de berg achter de waterval beklimmen. Langs de route staan verschillende paaltjes die de weg wijzen. De frequentie van de paaltjes is echter onregelmatig en regelmatig vraag ik me daarom af of ik nog goed loop. Maar nog altijd kom ik hoger en hoger. Plots loop ik langs de bosrand op een zandpad omhoog. De weg is steil en het lijkt meer op klimmen dan lopen. Op het heetst van de dag merk ik dat ik na 10 stappen zwetend, hijgend en met verzuurde kuiten effe op adem wil komen. Adem in en weer verder. Zo ga ik 45min verder tot ik me omdraai en vanuit de hoogte neer kan kijken op het dorpje. Ik heb de top nog niet bereikt maar het uitzicht is nu al mooi. Ik klim verder en verder, hoger en hoger, natter en natter. Als ik eenmaal boven ben plof ik neer en kan ik super ver kijken. Links zie ik de hogsbergen, daarnaast zie je een uitgestrekt landschap met verschillende dorpjes langzaam naar beneden zakken. Daar weer naast ons dorpje met de kleine huisjes en grote percelen allemaal verbonden door de mainroad. Dan zie ik de plek waar ik begonnen ben met klimmen en een met graslanden gevuld plateau tussen de bergen in. Als ik goed kijk zie ik naast de koeien ook een grote groep apen met elkaar eten en spelen. In de verte hoor ik de donder en zie ik zware wolken zich langzaam verspreiden. Met het uitzicht en de inspanning om hier te komen smaakt de lunch extra lekker. Ondertussen zie ik de bliksem vanuit de wolken over de vallei schieten. Gedonder hoor ik niet dus het is nog ver weg. Ik zit nu op bijna 1600m hoogte dus wat kan me gebeuren. Ik zie de regen uit de donkere wolken naar beneden vallen daarmee kleine flarden wolk meenemen. Dan ineens bliksem en donder vlak achter elkaar. Ik besef me dat ik me moet gaan haasten. Ik ga aan de achterkant van de berg weer omlaag en vrij makkelijk pad langs velden met naaldbomen. Tijdens de afdaling kom ik op de weg een grote groep apen tegen. Kleintjes en grote alsof ik een schaapherder ben rennen ze voor me uit. Zij gaan rechts terwijl ik mijn weg naar links vervolg. Ik hoor de donder steeds dichterbij komen en de wind steeds harder razen. Dan begint het langzaam te druppen maar onder de boom blijf ik redelijk droog. Kort daarna als het bos donkerder wordt, de donders en bliksems elkaar snel opvolgen zeikt het van de hemel. Ik trek mijn regenjas aan en stap vrolijk verder. Ondanks de regen is het niet koud. Als de storm op zijn piek is blijf ik toch even schuilen op een mooi stenen bankje. Dit herkenningspunt zegt me dat ik nog maar een half uurtje nodig heb om weer bij het begin te komen.

Ik kom aan op de plek waar ik Peter had ontmoet met zijn beeldjes. Alleen geen Peter. Al snel komen er twee jongens naar me toeom te zeggen dat hij eraan komt. In afwachting praat ik wat met de jongens deel mijn drinken met ze en luister naar hun verhaal. Zodra Peter me ziet staanzet hij een sprintje in. Dankbaar brabbelt hij iets en begint gelijk mijn beeldje in te pakken. Ik word nogmaals vriendelijk bedankt ook door de jongens. Na het laatste stukje lopen stort ik moe en voldaan met zere kuiten op mijn bed. I'm out.

1 nov Eco shrine

Één van de bezienswaardigheden van het dorp is de eco shrine.Het is wel aan de andere kant van het dorp dus 5km lopen. Eenmaal daar aangekomen blijkt dat ik zo vroeg ben dat ik de eerste ben en dathet nog niet open is.Na vijf minuten komt een vriendelijke dame zich verontschuldigen dat ik heb staan wachten. Vervolgens neemt ze me mee haar tuin in. Al wijzend zegt ze ga maar vastik kom er zo aan. Op een verlaagd plateau in de tuin staan een soort stenen cirkel met schilderijen en een vijver in de midden. De plek voelt aan als een combinatie van Stonehedge en de Efteling, magische en aards tegelijk. De schoonheid van de cirkel op zich is al een plezier om naar te kijken. Versierd met verschillende reliëfjes en mozaïeken kronkelthet stenen muurtje rond de vijver.Soms gaat de muur omhoog en bied het op een prachtige manier ruimte aan de schilderijen. De schilderijen zijn natuurlijk al een kunstobject op zich maar met de hele inbedding van de muurwordt het verheven tot iets mystieks.Er hangen in totaal tien schilderijende ene nog mooier dan de ander. Als de vrouw ook aanschuift vertelt ze me het hele verhaal achter de plek. Ze heeft het ooit gemaakt om een ode te brengen aan de natuur. Zelf is ze een ecologische feminist, watze ook in haar schilderijen terug laat komen. De schilderijen laten het ontstaan van het universum zien, de krachtbron van het leven, de ontwikkeling van een foetus, het aanbidden van de vrouwelijke vorm. Er is zelfs een lijstwaar niets achter zit zodat het een ode kan brengen aan de bergen op de achtergrond. Stuk voor stuk erg mooi en haar verhaal over het zorgen voor onze moeder natuur spreekt me erg aan. Na twee uur met haar te hebben gekletst en de shrine hebben bewonderd verlaat ik pas deze bijzondere plek.De rest van de dag bezoek ik nog een aantal andere plekken aan deze kant van het dorp maar de indruk van de shrine doet de rest verbleken.

2 novkettlesprout

De vorige avond heb ik aan de bar met één van de medewerkers afgesproken om één van de hoge bergen in gaan beklimmen. De wandeling moet supermooi zijn maar het is wel een uur of zes lopen. Het plan is dan ook om vroeg te beginnen 8uur starten. Zoals altijd ben ik natuurlijk goed op tijd klaar voor de strijd. Rond 730 zit ik klaar in mijn volledige uitrusting maar tevergeefs. Ik zit tot 915 maar mijn afspraak laat zich niet zien. Dan ga ik mijn eigen weg maar zoeken. Het eerste stuk heb ik al eerder gelopen in mijn wandeling naar Madonna and child. Ik ga dan ook best snel door de afdalingen en bossen heen. Het wandelen zorgt voor een soort serene rust in mijn hoofd. Ik denk dan ook vrij weinig behalve aan de keuzes van dat moment. Ik besluit vanwege het tijdstip om niet richting de berg te gaan. Er is nog een waterval in de buurt die me wel trekt. De kettlesprout, beroemd voor zijn stuivende sproeier. Ik neem daarvoor de afslag naar Hobbiton en ga vervolgens het bos in omhoog. Al gauw sta ik op een kruising zonder wegwijzers. Ik kan water horen lopen maar zie het niet. Ik besluit links te gaan maar merk na 10 min dat het pad naar beneden loopt terwijl ik omhoog wil. Ik draai om en ga toch naar rechts. Op deze route blijf ik het water horen maar na 30min wijkt deze af naar rechts terwijl links het water is. Gelukkig gaat er een padje wel die richting op. Ik volg het padje en kom in een steeds dichter begroeid deel van het bos. Waar eerst het padje was is nu alleen nog maar struikgewas en bomen. Op gehoor loop ik richting het stromende water. Helaas brengt dit me niet dichterbij een oplossing. Ik sta ergens midden in een bos, ik weet waar ik heen moet maar geen enkel pad dat me er heen wil leiden. Wat doe je dan? Je instinct voelen dus door de bosjes omhoog. Een half uur lang vecht ik me een weg omhoog door prikkelbosjes, holle bomen, verstrikende klimop, weg glijdend op zoek naar een pad. Als ik er eenmaal één vind haal ik even opgelucht adem. Ik volg het pad langs een steen zo groot als een walvis en kom bij een uitkijktoren, ik bevind me zo'n 100m onder de plek van de waterval. Vanaf daar probeer ik mijn weg omhoog te vervolgen. Helaas is de weg omhoog over vlakke stenen te steil en te glad, ik zou eerder in het ravijn beneden belanden dan op de top. Dus loop ik terug langs de walvis steen, echter is hier aan het einde ook geen pad. Het bos is hier inmiddels nog dichter begroeid. Maar ik heb maar één missie dat is omhoog dus gaan. Ik haal mijn armen en benen open, stoot mijn hoofd, zak ineens door de grond heen, loop langs een groot dierenhol, over omgevallen bomen, continu door spinnenwebben heen tot ik uiteindelijk bij de bosrand en een pad kom. Moe, een beetje gefrustreerd en toch ook wel trots op mijn avontuur volg ik het pad tot aan de waterval. Waar de waterval van onder er nog spectaculair uitzag met een steile stenen wand en water dat er bijna uitspoot is het bovenop de waterval saai. Niets meer dan een stil stroompje dat het pad doorkruist op zijn weg naar beneden. Ik eet er een boterham en stap weer verder. Dit maal nauwgezet het pas volgend zonder na te denken waar het me zal leiden. Na 45 minuten afdalen kom ik weer terug op bekend terrein en wandel ik uitgeput terug naar mijn kamer. De afgelopen vier dagen heb ik elke dag minimaal 5uur gelopen waarvan veel bergop. Mijn kuiten zijn dan ook keihard en verzuurd tijd om rustig tot mezelf te komen en morgen rust te nemen.

3 nov Rustdag

Na de inspanning van de afgelopen dagen heb ik nu behoefte aan ontspanning dus neem ik een massage. Eén van de mensen van het hostel biedt dit aan en waarom niet. In een uur tijd ben ikhelemaal gekneed, relax en verkwikt. Tijdens de massage hebben we een interessant gesprek over hoe zij als Braziliaanse in Zuid Afrika terecht komt en over wat ons gelukkig maakt. Het komt vooral neer op een omgeving creërenwaar je je thuis kan voelen. Los van verplichtingen, los van verwachtingen en dicht bij je eigen behoefte en wensen. We praten nog even verder en het blijkt dat ze ook diverse shamanistisch rituelen doet. Ik benheel benieuwd en maak een afspraak voor die middag nu eerst in bad.

Op mijn relaxdag leek me naast een massage, een bad in de open lucht niet kunnen ontbreken. Het bad staat op de rand van het terrein naast het viewpoint. Het uitzicht is geweldig en terwijl het bad volloopt kleed ik me uit. Best gek om naakt in de open lucht in een warm bad te zitten. Het uitzicht is echter zo uitgestrekt dat al snel de schaamte wordt overwonnen door ontspanning. Vol verwondering laat ik het warme water mijn spieren nog verder tot rust komen. Als ik na een uurtje gerimpeld uit het bad kom zweef ik terug naar mijn kamer. Vanaf mijn bed schrijf ik verder aan mijn verhaal en doe ik een tukkie.

Nade massage en het bad bestaat het laatste deel van mijn relaxdaguit een energetische cleaning. De Braziliaanse biedt een shadow integration aan waarbij ze de zware energie die in het verleden niet is verwerkt en weggestopt is in je schaduwheelt. Een ritueel dat ze heeft geleerd van de sjamanen in Brazilië. Ik ga op mijn rug liggen opeen masseertafel mijn neus naar het plafond. Ik adem een paar keer diep om tot rust te komen en te landen. Olivia vraagt of ik er klaar voor ben en start vervolgens. Ze gaat in gesprek met één van mijn schaduw energieën. Er volgt een gek gesprek waarbij ik niets zeg en zij een dialoog heeft met de energie. Tijdens haar gesprek gaan er verschillende rillingen en spasmes door mijnlijf.Het proces van in gesprek gaan voltrekt zich drie keer. Ten eerste met de behoefte om alles en iedereen te dragen.Als tweede met de angst om gekwetst te worden. Als laatste de angst om gezien te worden. In alle drie kan ik mezelf goed herkennen. De tweede dacht ik wel al redelijk verwerkt te hebben maar kan best nog een restjehebben achtergelaten. De andere twee zijn inderdaad onderwerpen waar ik nog altijd mee worstel. Na het gesprek stuurt ze de energie naar een andere dimensie waar het aan het licht kan helen. Ze komen geheeld terug en hebben de boodschap meegekregen van just do it. Geen beperkingen, geen reserves inbouwen, niet jezelf klein houden, niet alleen aan anderen denken maar just do it. Ze vertelt daarbij dat ze me eerst ziet als een rockster met leren jack en het publiek volledig mee neem in mijn enthousiasme. Daarna ziet ze me in het wit en heb ik mijn hart open terwijlik bezig ben met een soort seminar te geven. Ik neem even een moment om deze info te verwerken. Als ik bij gekomen ben eindigen we de sessie. Bijzonder om te ervaren en bijzonder datwat ze naar voren haalt ook klopt. De healing werkt nog zo'n drie maanden door. Op zich voel ik geen wereld van verschil al weet ik wel dat ik deze thema's graag wil loslaten. Na de sessie nodigt ze me uit om morgen een rainbow ceremonie bij te wonen bij desecret waterval. Dat kan ik natuurlijk niet weigeren.Wat het inhoudt geen idee maar dat merk ik morgen wel.

4 novRainbow gathering

Voordat de gathering start gaan we naar de plaatselijke markt om een lift te regelen. Naar het blijkt is de secret waterval ongeveer 45 minuten verwijdert van het laatste huis in het dorp, een plek waar toeristen nooit zullen komen. We gaan zitten in het gras en naast de bestaande kraampjes van de oudjes van hogsback verzamelen zich steeds meer vrije geesten rondom ons. Ze verkopen vegan chocolade, wierook, sieraden, regenboog rokken, leren riemen, henna tattoos en dergelijke. De dame het dichts bij ons is de organisator van het evenement. De dame is een kruising tussen een hippie en een indiaan. Langzaam vertelt ze dat vandaag de zaadjes worden geplant voor het Rainbow festival volgend jaar. Dan zullen er 600 mensen van over de hele wereld naar hogsback komen om 6 weken lang vrijheid verbondenheid en vrede te vieren. Vandaag zal er daarvoor op de plek van het festival een pijpceremonie worden gehouden, gezamenlijk gegeten worden en een plek worden gezocht voor het heilige vuur. Dit vuur zijn tijdens het gehele festival blijven branden. De organisator is reuze enthousiast en probeert zoveel mogelijk mensen zo ver te krijgen mee te komen. Waaronder een groepje waar ik gister ook mee aan de bar had gehangen, een Deen, twee Hollandse dames en een jonge Zuid Afrikaanse muzikant. De Deen heeft een auto en daarnaast zijn er nog wat auto's dus het transport is geregeld.

Rond een uur of drie vertrekken we richting de waterval. Ik spring achterin een grote pickup truck bij een wild vreemde samen met de organisator en nog een paar mensen. Via een hobbelige weg rijden we inderdaad naar het einde van het dorp door een boomplantage en via een zandpad de bergen in. Langzaam wordt de weg steeds slechter en de hobbels kuilen. Toch weet onze chauffeur zich een weg te banen door het landschap. Als we niet meer verder kunnen met de auto lopen we het laatste stuk. Na een stuk heuvel op ontspringt er voor ons een groot graslandschap met in het midden een mooie grote boom. Dit moet het terrein worden voor het festival. Beneden in de hoek is de waterval waar ook het eten genuttigd zal worden. De waterval is mooi en stroomt over een lengte van 50m over een grote stenen plateau alvorens het na een kloof naar beneden stort het dal in. Het uitzicht is natuurlijk weer ongelooflijk. In het dal komen twee bergen samen met op een hellingen een deken van bomen in verschillende variaties van groen. Links en rechts van de waterval zijn hoge muren van grote platte stenen alsof het deel waar wij zitten uit de berg is gezaagd. We verzamelen een paar meter van de kloof. De taken worden verdeeld, heren zorgen voor stenen en hout voor het vuur, dames open het medicijnwiel en zorgen voor bloemen. Al snel hebben we het vuur voor het eten geregeld en gebouwd. Dus lopen we richting de grote boom waar het medicijnwiel naast ligt. Dit is een soort kompas gemaakt uit stenen op een plek speciaal gevonden door indianen vanwege het sterke energetische veld. Rondom deze plek zal de pijpceremonie later plaats vinden. Eerst moeten wij mannen nog spullen verzamelen voor het heilige vuur. Met de twee andere toeristen lopen we over het veld langs drie overleden bomen waarschijnlijk door bliksem. Brandhout hebben we daarom genoeg en rest ons nog een zoektocht naar zeven grote stenen voor het vuur. We verzamelen zeven stenen die we maar net kunnen tillen. We leggen ze in het midden rondom wat bloempjes. Om de stenenmensen te eren plaatsen we tabak bij elke steen die we verplaatsen. Als we de zeven stenen bij elkaar hebben merken we dat er ook zeven bloemetjes in het midden staan. Voldaan laten we de stenen achter stiekem hopend dat we de plek voor het vuur eigenlijk al gevonden hebben.

Als we terugkomen bij het medicijnwiel is de rest al bijna klaar voor de eerste ceremonie. We starten allemaal op blote voeten rond de cirkel. Om het medicijnwiel te openen en de energie en intenties te voeden lopen we zeven rondjes rond de stenen. Een rondje voor elke van de windrichtingen, een rondje voor moeder aarde, een rondje voor vader zon en een rondje voor onszelf. Als we starten met de eerste ronde, die van het oosten en de helderheid van de adelaar, vliegt er ook daadwerkelijk een adelaar over onze hoofden heen.Nahet openingsritueel wachten we tot de groep compleet is want we missen de sjamaan voor de pijpceremonie.Een half uurop deze plek in de zon liggen is echter totaal geen straf.

We verzamelen wederom rondom de cirkel dit keer zittend en warmer gekleed want de zon gaat al bijna onder. De sjamaan vertelt het verhaal achter de ceremonie en de pijp. De indianen hebben het altijd een pijpceremonie genoemd de blanken hebben dat echter vertaald als de vredespijp. Die indianen geloven namelijk niet in vrede meer in een balans tussen oorlog en vrede. Het begrip vrede gaat meer over rust in je hoofd dan daadwerkelijk vrede. Met rust in je hoofd is er echter wel meer begrip, verbondenheid en respect onderling. De rook van de pijp stijgt op richting het universum zodat deze het kan omzetten in werkelijkheid. De pijp gaat rond en een ieder in de cirkel mag een wens uitspreken om aan deze ceremonie toe te voegen. Verschillende wensen volgen liefde, vrede, vrijheid, verdraagzaamheid, verbondenheid en nog vele meer. Het schept een band onderling en een zeer prettige positieve energie. Als iedereen van de pijp heeft gerookt wordt de overgebleven tabak door de jongste maagd of dame terug gegeven aan de natuur. Toevallig is dat één van de Hollandse dames. Met dit gebruik kort er een einde aan de pijpceremonie.

We verzamelen bij de waterval voor de gezamenlijke maaltijd. Iedereen heeft wat mee genomen en er is dus eten genoeg. Gezellig rond het kampvuur terwijl de avond invalt eten we van al het lekkers. De avond valt snel en ook de bewolking eet langzaam de heldere hemel weg. Er wordt besloten het laatste ritueel gezien de bewolking en daardoor de afwezigheid van de volle maan niet te doen. Dus we eten en zingen en kletsen terwijl we genieten van de omgeving en ambiance. Als ik de organisator vertel van onze stenen in combinatie met de bloemen is ze helemaal in haar nopjes. Ze is erg dankbaar voor onze komst aangezien alle buitenstaanders een belangrijke rol hebben gespeeld in de verschillende ceremonies, bewust of onbewust. We hebben nog een aantal interessante gesprekken over bewustzijn, het ego en geluk. De oude vrouw met al haar ervaringen en spirituele kennis is een inspiratie terwijl ze zelf ook door mij geïnspireerd raakt. Met dankbaarheid kijk ik terug op onze ontmoeting en de deelname aan de ceremonie.

Dan komt het afscheid en het grootste avontuur. Terwijl er een groepje dat blijft slapen vertrekken wij rond een uur of half negen terug naar de auto. We gaan proberen om met zeven mensen in een Kia picanto terug te rijden door het onherbergzame gebied en in de mist. De Deense jongen heeft er het volste vertrouwen in dat hem dat gaat lukken. We hebben echter geen andere optie dan hem volledig te vertrouwen. Gezegd moet worden dat ondanks de hobbels, heuvels, gaten in de weg, plassen, mist, overbeladen auto, het pikkedonker en een moeilijke route hij het zonder gevaar of fouten heeft volbracht. Twee uur later komen we eindelijk aan in ons hostel en na een afsluitende amarula gaan we snel slapen het was een intense dag.

5 nov reizen

Om 830 stap ik in de auto om verder te reizen richting de wild coast. Een rit in drie etappes eerst van Hogsback naar east London met de shuttle een comfortabele rit van 2uur. De tweede etappe is in de Bazbus langzaam begint de weg steeds meer te voelen als een ritje op een hobbelpaard met een gebroken been, duur 4uur. De laatste etappe is van Mthatha naar Bulungula, deze duurt 4uur en voelt als een rodeorit en botsauto attractie in één. Steeds minder bewoonde wereld om ons heen doet vermoeden dat het einde van de rit nabij is maar niets is minder waar. Achter elke bocht of heuvel strekt de richting, weg of pad kan ik het niet noemen, zich verder uit. Als het echt pikdonker is en zachtjes regent komen we eindelijk aan. Vriendelijk worden we ontvangen en rondgeleid waarna we heerlijk kunnen aanschuiven bij het diner. Tijdens en na het eten vragen de locals of we morgen mee willen op de verschillende tours die ze hier aanbieden. Ik wil eerst goed weten waar ik ben dus stel deze beslissing uit tot morgen. Daarnaast valt voor mij na deze vermoeiende tocht van 10uur de avond snel en voor negenen sluit ik mijn ogen.

Zuid Afrika deel 5

24okt Ziplinen en oude boom 

De vorige avond was een gezellig weerzien met een aantal mensen van de reis. Twee Nederlandse dames die ik eerder had ontmoet in Knysna waren in hetzelfde hostel. Ook de Zwitserse waar ik in Wilderness mee was opgetrokken had al gezegd dat ze naar dezelfde plek ging. Na een gezellige avond en ontbijt moest de Dutchies helaas alweer beginnen aan hun weg terug. Met de overgebleven dames gaan we ziplinen. Een tochtje over 8 verschillende kabels kost ons 30 minuten en een hoop centen. Het spektakel valt mee, de lijnen zijn vrij kort, de snelheid is laag en het uitzicht niet heel spectaculair. Nu klink ik misschien negatief maar zo bedoel ik het niet. Ik bemerk vooral dat de activiteiten waarbij maar kort contact is me niet zo boeien. Ik ben benieuwd naar de mensen en hun verhalen. In zo'n korte tijd is het gewoonweg lastig om die nieuwsgierigheid te stillen en met mensen te kletsen. Na het ziplinen gaan we het dorp in om te verkennen waar we zijn. We komen tot de ontdekking dat het dorp eigenlijk niets meer is dan twee straten en een hoop toeristische activiteiten. Je kan er kayaken, canyoning, segway rijden, canopy tours, bungyjumpen en fietsen. Maar de meeste van de tours zijn zo toeristisch dat mijn haren ervan overeind gaan staan. 

Wij kiezen ervoor om een wandeling te maken naar een 800 jaar oude boom, in de reclames zelfs 1000. De boom is echt gigantisch met een lengte van bijna 40m en omtrek van 9m. De imposante plant staat temidden van nog een aantal reuzen maar dit lijken lucifers in zijn bijzijn. Na een kwartier in zijn omgeving te hebben rondgehangen beginnen we aan een wandeling door het omliggende bos. Tijdens de wandeling lijkt het alsof ik gewoon door een Nederlands bos loop. De temperatuur, de vochtigheid, de planten en bomen lijken eigenlijk best op het landschap van thuis. Het doet me beseffen wat voor schoonheid we ook in Holland hebben. Met dat idee begint ook de vraag naar de zin van mijn reis. De twijfel of dit wel mijn idee was en wat ik er allemaal uit kan en wil halen. Ik doe mijn best het idee te laten rusten en zoek naar afleiding. Een onrustige nacht volgt maar ook die horen erbij. 

25okt Mountainbiken

De volgende dag gaan we mountainbiken door de mooie natuur hier. Het verschil in vegetatie is hier groot. De wandeling van gister deed erg aan Nederland denken maar vandaag nog geen 5km verderop is alles anders. We starten onze tocht op een soort hobbitpad. Een lange weg met aan twee kanten bomen die over de weg hangen en een klein lichtpuntje aan het einde van de weg. Als we bij het lichtpuntje komen begint de weg te dalen voor zo'n 5km. Met snelheid en gevaar voor eigen leven scheuren we naar beneden. De weg kronkelt  als een slang onder ons vandaan terwijl de kleine en soms grote stenen ons proberen te verhinderen echt snelheid te maken. Beneden in het dal kruizen we de rivier waar we al een tijd naast fietsen. Met verschillende poeljes   en watervallen en interessant schouwspel. Na het aanschouwen hiervan volgt er een even zo lange weg omhoog. Terwijl we zwoegen om de hoogtemeters te overwinnen klinkt er af en toe geritsel langs de weg. Het is onduidelijk wat er ritselt, slangen, hagedissen, vogels of andere ongespecificeerde beesten. Een beetje angstig fietsen we daarom maar in het midden van de weg om een aanval van een giftige slang te voorkomen. Hoe hoger we komen hoe meer dennenbomen er in het landschap ontstaan. We fietsen inmiddels door een vrij vlak naaldenbos op een hoogte van 600m boven zeeniveau. Op wat kleine heuveltjes na zijn we bijna aan de kust. Plots rijden we het bos uit en is de oceaan zichtbaar. Even verder houdt de weg op en is er een uitzichtpunt. Een steile helling van 500m naar beneden naar de kustlijn en de uitloop van de rivier in de zee. Het ruwe en rauwe landschap komt abrupt uit de zee omhoog en wordt daarna weer snel verborgen door de bomen. Onderaan waar de rivier de zee instroomt is een hangbrug en een restaurant. Achter wat bosjes verstoppen we onze fietsen om het stuk naar beneden te kunnen lopen. Effe twijfel ik om de fietsen achter te laten maar soms moet je ook vertrouwen op een goede afloop. We stuiven wederom naar beneden, ditmaal nog steiler en gelukkig te voet. De brug komt steeds dichterbij en we zijn helaas niet de enige op de brug. Eenmaal op de brug heb ik spijt van de keuze om naar beneden te lopen. Temidden van honderden toeristen lopen we over de brug, het Nederlandse geklaag, het Duitse gesnau en het hautaine van de witte Afrikanen benauwd me direct. Massa toerisme is echt niet voor mij weggelegd. Als mieren lopen we achter elkaar over een geprepareerd pad. Geen ruimte om in te halen en al helemaal niet omdat mensen alleen met zichzelf bezig zijn. Het restaurant is gelukkig groot genoeg om de mensen wat te verspreiden waardoor het massale minder opvalt. Het eten is er uitstekend, ik neem een geflambeerde peppersteak en wauw zo lekker. Als we na de lunch weer beginnen aan de tocht omhoog verdwijnen de mensen miraculeus snel want inspanning is niet voor de massatoerist. Binnen een half uur bereiken we de top en vinden we onze fietsen onaangetast op dezelfde plek terug. De terugweg fietsen we bergaf nog sneller want nu weten we wat er komen gaat. Helaas is de weg omhoog na een vermoeiende tocht daardoor extra zwaar. De dames hebben er meer moeite mee dan ik maar als een schaapshond probeer ik de roedel bijeen te houden. Moe en voldaan landen we in ons hostel op de bank. Veel komt er niet meer uit ons handen en mond. De tocht zelfs heeft ons al genoeg vermoeid. 

26okt Regen

De dag start met een ontbijtje in de zon. Echter als we vervolgens klaar voor de dag onze dorm verlaten zeikt het van de lucht. Erg belangrijk voor het land hier maar om activiteiten te ondernemen is het wat minder. Een sessie bank hangen lijkt daarom het hoogst haalbare. Ik voel dat er allerlei emoties door mijn hoofd en lijf lopen. Intense blijdschap over de plek in mijn leven waar ik nu ben. De keuzes en stappen die ik gezet heb. Maar ook het verdriet en de emotie die nodig was om op deze plek te komen. Gedurende de dag schommel ik tussen beide en besef ik me dat ik de behoefte heb eenzaamheid. Eigenlijk focus op 8mezelf om de afgelopen periode op een rijtje te zetten en de lessen eruit concreet en bewust te maken. Over een paar dagen trek ik me terug in het land van The lord of the rings. Een plek waar Tolkien waarschijnlijk de inspiratie heeft gehaald voor de landschappen in zijn boeken en zelf om de hoek heeft gewoond. Ik zal ook daar mijn best doen jullie mee te nemen in mijn reis over de wereld en in mijn hoofd. 

28okt Safari Addo en Scotia

Gister was niet zo bijzonder dus weinig over te vertellen. De dag van vandaag is echter een stuk spannender en veel over te vertellen. Ik word om 9uur opgehaald bij mijn hostel om naar Addo en Schotia te gaan. Na een half uurtje rijden stoppen we bij een hek en een rondaval, een Xhosa huis. De chauffeur meldt ons aan en na een plaspauze gaan we het park in. Na nog geen 15 minuten rijden begint het echt avontuur. De auto stopt naast een waterhole waar op dat moment een familie olifanten zich heeft verzamelt. Een groep van 15 van deze magische dieren had een gezellige familie bijeenkomst met water, modder en lekker spelen. De dieren zijn van verschillende grote, kleintjes van nog geen jaar, tieners, vrouwtjes en een paar stoere mannen. De gids vertelt over de uitgebreide sociale systemen die net als bij mensen ook bij olifanten gelden. Hij vraagt ons goed te kijken naar de interactie tussen de verschillende dieren. De kids die nog achter hun moeder aanlopen, de tieners die met elkaar spelen en ondeugend zijn, de volwassen mannen die stoer doen maar geen kans maken, de moeders die waakzaam zijn en af en toe corrigeren, oma die de leiding over de groep heeft en dan de oudere mannen. Een volwassen olifantenman wordt tegen zijn 20ste uit de groep gegooid en moet dan voor zichzelf zorgen. Het duurt dan tot ver na hun dertigste voordat ze door de vrouwtjes worden toegelaten om te paren. Eerst moeten ze een soort sociale status hebben. De echte mannentjes zijn contant met elkaar in gevecht over hun territorium. Dit gevecht is kop aan kop en kan soms dagen duren omdat het vooral veel dreigen en boos kijken is. Eén van de mannetjes wil duidelijk laten zien wie de baas is van deze kudde aan ons en natuurlijk aan de vrouwtjes. Hoe kan dat beter dan je piemel aan iedereen te laten zien. De gids legt uit dat hij in zijn vruchtbare periode is. Hij lekt daarom urine, laat zijn piemel zien en traant met zijn ogen. Na een rondje om de kudde te hebben gelopen en te hebben gedronken gaat hij weer in zijn eentje verder. Omdat de mannen dus afwezig zijn is de oma de echte leider van de groep. Zij bepaalt wat er gebeurd en waar de kudde heen gaat. We blijven ongeveer een half uur staan in te kijken. Ik voel hoe bijzonder deze beesten zijn, zo groot en intelligent. Naarmate we dichterbij komen voel ik een trilling door me heen gaan. Het contact, ook al is het op afstand, met deze dieren is zo magisch. De verwondering en dankbaarheid voor deze ontmoeting voelt zo sterk. We rijden verder en komen nog wat andere dieren tegen zoals aardvarkens (poemba van de Lion King), verschillende soorten antilopen (ook wel de fastfood van de steppe genoemd, snel maar iedereen eet ze), en een waterbuffel (één van de big 5 maar gewoon een grote koe). Niet echt heel spectaculair maar wel mooi om te zien. Na een uurtje komt er op de weg ons een hele kudde olifanten tegemoet. We parkeren de auto in de berm en wachten af. Op de weg lijken ze echt onverzettelijk eenmaal dichterbij lopen ze rustig in een rijtje achter elkaar aan. Als ze passeren heb ik de kans ze goed te bekijken want ze zijn op een meter afstand. Hun huid lijkt dik maar als je hun ogen ziet zie je zoveel kwetsbaarheid en persoonlijkheid. Iedere olifant heeft een ander gevoel; trots, angstig, verantwoordelijk, rustig, vertrouwen of speels. Heel mooi om te ervaren en te voelen. We volgen de groep naar de waterput. Er ontstaat een schouwspel tussen drie mannetjes. Eén valt er vrij snel af in de strijd en deze druipt stilletjes af en wandelt weg van de groep. De andere twee blijven met elkaar in strijd, om de beurt doen ze stoer of boeten ze in. Zonder dat er echt gevochten wordt is de spanning zichtbaar. Waarschijnlijk zijn ze nog een tijdje doorgegaan maar dat hebben wij niet meer meegemaakt. Wij waren alweer onderweg naar de lunch. 

Na de lunch stond het volgende park op de planning. Dit keer een privé park met de big 5 en nog een aantal andere dieren. We wisselen van vervoersmiddel van busje naar open terreinwagen. Dit keer zit er niets tussen ons en de dieren in. De gids grapt nog dat we ons geen zorgen hoeven maken want leeuwen houden niet van vlees in blik. Vol verwachting starten we onze tocht. Het eerste uur zoeken we veel maar zien we vooral kudu, gnoes, aardvarkens, impalas, zebras, landschildpadden, springbokken en elands. Niet echt spectaculair zou je zeggen maar toch heel mooi. Dan ineens gaat de gids langzamer rijden en tuurt hij de verte in. Opeens wijst hij naar een boomstronk 8m verderop. We zien twee kleine wezels en hun moeder. Ze lijken op stokstaartjes maar hebben een langere staart. We rijden verder langs een mooi meertje. Eén van ons grapt kijk een boomstam. De gids stopt en al snel zien we dat het twee krokodillen zijn. Een krokodil kan soms wel drie maanden zonder eten en spaart daarom zijn energie met niets doen. Tijdens onze verbazing krijgt de gids door waar er giraffen te zien zijn. Langzaam rijden we door de bus, half omhoog en vol verwachting. Dan zien we ineens een kop boven tussen de bomen uitsteken. Een prachtig dier met mooie gele en bruine vlekken laat zich schuchter en wat voorzichtig benaderen. Als we dichtbij komen zien we waarom, achter haar aan loopt een kleintje. De gids vertelt dat ze nog geen drie weken oud is. Gelukkig zitten de leeuwen in het noordelijke deel anders was ze waarschijnlijk al opgegeten. Nog voorzichtiger als haar moeder strompelt door de schaduwen en blijft ze verstopt. Soms kunnen we een glimp van haar opvangen maar nooit voor lang. Na een poosje dit spel te hebben gespeeld gaan we verder. Door het dal naar de heuvels en bossen aan de andere kant. De gids stopt weer en vol overgave speuren we link en rechts de horizon af. Dan zegt de gids grapje hier is niets. Kort daarna is er een hele hoop namelijk wel vijf giraffen. Nieuwsgierig en waakzaam komen ze best dichtbij. Met hun kop in de zon en hun lippen rondom de blaadjes kijken ze vriendelijk om zich heen. Ondanks de rust die ze uitstralen zien en horen ze elke beweging. Het is inmiddels een uur of vier en de gids neemt ons mee naar een meertje. Hier liggen twee nijlpaarden gezellig zij aan zij te badderen. Het schijnt dat er in zuid afrika jaarlijks meer mensen omkomen door agressieve nijlpaarden dan door haaien, slangen, leeuwen en andere dieren samen. Helaas liggen de nijlpaarden hier heel rustig en is van gevaar of spanning hier niets te merken. Na een korte stop om een snack te eten enop te warmen gaan we verder naar het noordelijke deel. Trouwens opwarmen dat hoor je goed, in zo'n open wagen met dak is vooral de koude wind je tegenstander niet de zon. Dus kou kleumen in mijn korte broek. 

In het noordelijke deel zitten de leeuwen en net rond zonsondergang worden die actief, nu dus. Nog geen 50m rijden vanaf de poort komen we echter iets heel anders tegen. Een enorme grijze stevige stoere neushoorn staat rustig te grazen op het veld. Het verbaasd me hoe dichtbij we kunnen komen met ons voertuig, vier meter ofzo. Verderop horen we een andere auto die waarschijnlijk bij het vrouwtje staan te kijken. De neushoorns zijn pas een paar dagen in het noordelijke deel. In het zuidelijke deel had het mannetje gevochten met een olifant. Daardoor had hij een grote wond op zijn zij van één van de slagtanden. In het noordelijke deel kunnen ze even tot rust komen. Echter zien we als we verder kijken dat er een leeuwin verderop verlekkerd richting de neushoorns kijkt. Rechts staan rustig twee neushoorns te grazen en links ligt wel wat verder een leeuw. National Geographic is er niets bij. Zeker als er ook een tweede leeuw ten tonele komt waardoor de eerste dichterbij komt. Ze kruist voor onze auto langs richting de neushoorns. Vervolgens doet de tweede leeuw dat ook en nog een derde. Op een stuk van 25m bij 25m zijn nu drie leeuwen en twee neushoorns. Met open mond zien we de leeuwen naderen en rustig in het gras liggen. We zitten roerloos en bang om geluid te maken te wachten tot er iets gaat gebeuren. Dan is het plots de neushoorn de een aanloopje neemt richting de leeuwen waardoor ze wat verder weg gaan liggen maar nog altijd in de buurt. Die spel herhaalt zich tot de neushoorn één van de leeuwen onze richting op stuurt. Hij loopt langs onze auto en gaat aan de andere kant ervan weer liggen. Als ik mijn hand uit had gestoken had ik zo door zijn manen kunnen aaien. Het slim maakt de leeuw gebruik van onze auto als verstopmiddel. Gelukkig heeft de neushoorn het door want hij ziet hem onder de auto door liggen. De gids vertelt dat de leeuwen alleen nieuwsgierig zijn naar de nieuwe bewoners en dat ze een neushoorn nooit aan zouden vallen. Lekker dat zegt ie nu. We verwijderen onszelf van het kennismakingsspel en rijden terug naar de basis. Helaas zijn gedurende ons rondje ook de neushoorns die kant opgelopen. Ze staan op het pad tussen twee auto's klem. De andere auto gaat al achteruit om ze een uitweg te geven maar nu gaan ze juiste de sluis in richting de poort. Onze gids roept, fluit en klapt in zijn handen en daardoor komen ze terug. Maar ze willen graag onze kant op. Effe leidt dit tot een stare down en net als het lijkt dat hij een sprint wil nemen om de auto te koppen klapt de gids in zijn handen en verdwijnen ze de bosjes in. Hij kent de dieren goed en weet dat ze van schelle geluiden tot inkeer komen. Gelukkig maar. De ervaring was zo bizar om zo dichtbij te kunnen komen, de interactie onderling te kunnen zien en ook de manier waarop ze gebruik maken of interacteren met ons. Nog half zwevend, trillend en in ongeloof schuiven we aan bij het diner. Midden in het park is een grote hut gebouwd waar alle mensen gezellig een buffet maaltijd kunnen krijgen. De dag is bijna ten einde alleen de rit naar huis rest ons nog. Een nacht rit door het park welteverstaan. Zodra we de hut uitrijden zien we gelijk een olifant die in het krokodillen meer even een pad neemt. Spelend met het water en de modder is hij helmaal in zijn nopjes. Om meer modder te maken sloopt hij de halve waterkant. Vrolijk speelt hij in zijn eentje verder, de krokodillen nemen afstand en ergeren zich aan het speels gedrag. Dan klimt de olifant uit het water en loopt dwars door het bos weg. We volgen hem en zien dat hij na zijn verfrissende bad ook nog een douche neemt. De douche is alleen wel met zand, een methode tegen warmte en vervelende beestjes. Na een verder ritje met weinig nieuwe indrukken op wat slapend zebra's na verlaten we het park. Een zware dag met zoveel indrukken, avonturen, ontmoetingen, taferelen en nieuwe dingen is het wel genoeg geweest. Ik ga slapen want om 630 staat er morgen een bus op me te wachten. 

29okt Hogsback

Met de baz bus rij ik naar East London om daar een shuttle te nemen naar Hogsback. Dit idyllische en sprookjesachtige dorpje in de bergen is de plek waar tolkien een deel van zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Over mijn avonturen daar vertel ik jullie graag de volgende keer. Voor nu oogjes dicht en snaveltjes toe. 

Kusjes

Zuid Afrika deel 4

16 okt Wilderness

Mijn reis naar de volgende stop op mijn route begint pas laat op de dag. Pas om 16uur komt de Baz bus me oppikken om naar Wilderness te gaan. Helaas regent het opnieuw pijpenstelen waardoor echt iets doen er niet echt van komt. Conclusie ik zit de hele dag op de bank te schuilen en te schrijven. Was ook wel nodig want ik liep behoorlijk achter. Als eindelijk de bus komt is de chauffeur aan het puffen en steunen en lijkt de sfeer in de bus ook niet heel gezellig. Ze hebben al wat tegenslagen gehad vandaag en zitten al veel te lang in de bus. De chauffeur blijft echter ondanks het puffen en steunen gewoon lachen en grapjes maken. Gelukkig hoef ik maar een half uurtje verder dus hoef ik ook niet echt met de rest te communiceren. Ondanks dat de route maar kort is speelt er zich buiten de bus een sprookje af. De bus daalt langzaam de berg af, rechts van me onderaan de dichtbegroeide bergen ligt ineens een meertje met een prachtig eenzaam huisje eraan. We volgen het water en terwijl ik nog net met open mond naar het huisje kijk wordt het volgende panorama shot alweer getoond. Een uitgestrekt strand met begroeide duinen, uitgerekte rollende golven, een verlaten spoorbaan en mooie huisjes. Samen met een Engelsman en een Zwitserse stap ik uit bij the beach house. Het hostel ligt 50m boven het strand en is het eerste huis van het dorpje. Hierdoor is het uitzicht wederom adembenemend, ik word echt continu verwend op deze reis. (Jammer genoeg lukt het nog niet om de foto's up te loaden.) We worden direct vriendelijk ontvangen en krijgen een rondleiding door het pand. De slaapzaal boven heeft 14 bedden waarvan er slecht 2 bezet zijn. De voorste bedden staan in een serre waardoor je onbelemmerd zicht hebt op de oceaan, het strand en de bergen. We kiezen alle drie een bed in de serre met uitzicht. Het zicht is adembenemend en op de achtergrond hoor je de golven breken en je voelt de zon op je huid. Nadat we zijn gesetteld gaan we nog even snel het strand op om in de laatste zonnestralen het landschap te verkennen. Het strand is heerlijk langgerekt en lijkt oneindig door te gaan. We maken een mooie wandeling op onze blote voeten langs de kustlijn. Ondanks dat het water koud is en de golven onstuimig is het een heerlijk gevoel. De zandkorrels tussen je tenen die worden weggespoeld door het koude water en vervolgens de dronken stappen die worden veroorzaakt door de terugvloeiend golven. De wandeling kost ons een uurtje dan is de zon achter de berg en doet de kou zijn intrede. We besluiten nog even op bed te gaan liggen en te chillen om daarna uit eten te gaan.

We eindigen met een groep van negen personen bij Comodos, waarvanvijf Hollanders, twee Britten, de Zwitserse en een Amerikaanse. Met dit bonte gezelschap hebben we tot laat in de avond allerlei gezellige gesprekken en gekkigheid.

17okt Canyoning

Zonder echt te weten waar we aan zouden beginnen zijn de Zwitserse en ik op een aanbod van de Hollanders ingegaan om mee te gaan op een tour. Ze hadden het over kloofing wat klinkt als een soort wandeling door een grote kloof. De werkelijkheid bleek iets kouder en vooral avontuurlijker. Nadat we ons met zes mensen in een veel te kleine Kia hebben weten te proppen ontmoeten we onze gids. Een ranke sportieve gozer volledig ingepakt in outdoor kleding heet ons vriendelijk welkom. Hij vraagt ons nog een paar keer of we zeker weten dat we de tour vandaag willen doen. Het is namelijk de hele dag bewolkt en er zal hier en daar een buitje vallen. Onverschrokken zeggen we ja en tekenen we het formulier dat hem vrijwaart van alle gevolgen. Let's go. Een paar van ons stappen in zijn jeep en de rest volgt met wat ademruimte in de Kia. We rijden een half uur de bergen in en komen steeds minder mensen tegen. Op een studenten campus waar de bavianen vrij rondlopen en de vuilnisbakken plunderen stoppen we plots. Hij parkeert zijn jeep de bosjes in en we stappen uit. Iedereen krijgt een helm, wetsuit en zwemvest. Dan begint de hike, de gids leidt ons de complete wildernis in, naar plekken waar alleen hij komt. Naarmate de gids meer vertelt blijkt hij een echte bear grills te zijn. Hij heeft alle skills, opleidingen en ervaringen om dagen lang in de Zuid Afrikaanse bush te kunnen verblijven. Kortom we zijn dus veilig om van hoogtes te vallen, door slangen te worden gebeten, vast te komen zitten of te verdwalen. Na een kwartier omhoog te zijn gelopen beginnen we nu aan een steile afdaling. Door de bosjes, over stenen, soms glijdend naar beneden komen we aan bij een riviertje. De gids vertelt dat het water normaal tot de enkels komt maar door de regen van gister is het waterniveau gestegen tot boven de knie. Er staat ons op de weg naar beneden door de rivier dus nog een hoop water te wachten. Glibberend over stenen en half door het water start onze tocht. De gids gaat voorop en wij volgen trouw sommige bang hem uit het oog te verliezen. We klimmen en klauteren over stenen ten grootte van auto's en waden door het water. Langs de kanten rijzen de stenen kolommen hoog boven ons uit. Soms weet een zonnestraal zich tussen de wolken en de stenen door een weg naar beneden te banen. Dan komt de eerste sprong, de gids zegt waar te springen en doet het voor. Één voor één volgen we. Een sprong van een paar meter naar beneden. De sprong en de hoogte valt mee maar de kou van het water stijgt direct naar je hoofd. Langzaam stijgen de sprongen en moeten we abseilen in plaats van springen. Zo gaan we ongeveer twee uur verder. Dan komt dé laatste uitdaging. We moeten abseilen door een waterval. De druk van de waterval is zo groot dat er onder vandaan zwemmen niet mogelijk is. We moeten daarom met zijn allen wachten in de grot achter de waterval. Daarna zal de gids ons aan het abseiltouw onder de waterval vandaan trekken. Omdat ik als laatste vastzit moet iedereen voor mij de waterval uit anders moeten we een uur terug om diegene te redden. Met angst in de ogen gaan we één voor één naar beneden wederom niet wetend wat ons te wachten staat. Dan is het mijn beurt, op dat moment voel ik nog gezonde spanning. Des te lager ik kom en hoe meer water er op mijn hoofd klettert des te hoger wordt de ademnood en angst. Gedesoriënteerd kom ik beneden aan, honderden liters water vallen zonder pauze op mijn hoofd. Ik word gelukkig door de stroming de grot in geduwd. Met zijn zessen hangen we in een grot die groot genoeg is voor drie. Het is nu wachten op de gids en het teken. Het duurt erg lang en we twijfelen allemaal terwijl we hangend aan kleine richeltjes proberen te ontsnappen aan het watergeweld. Als het touw een beetje strak wordt getrokken begint iedereen langs het touw richting de gids te bewegen. Ik probeer met de laatste mee te zwemmen maar het lukt me niet. De grote plassen water denderen op mijn hoofd en het voelt alsof ik verdrink ondertussen kom ik niet door de stroming heen. In paniek probeer ik tevergeefs langs de kant naar houvast te grijpen. Ik hap naar lucht en probeer mezelf te kalmeren om op adem te komen. Op het moment dat ik denk, het is klaar tot ziens allemaal, voel ik een ruk aan het touw. Ondanks dat ik nog altijd geen adem kan halen kom ik wel door de waterval heen. Totaal buitenadem en blij dat ik nog leef zie ik eindelijk weer licht en mijn lotgenoten. Ik drijf langzaam verder en kan rustig weer tot leven komen. Dit was het, vanaf nu alleen nog maar zwemmen. Na vijf minuten ben ik pas in staat om met de anderen te praten die eenzelfde bijna dood ervaring hadden als ik. We lachen onze angsten weg en genieten na van de spanning en het geweldige uitzicht in de canyon. We stappen het water uit en lopen terug naar de auto. Wat een avontuur. Mocht je een idee willen krijgen https://youtu.be/yR-MCUh-dKw.Morgen weer verder.

18okt relax

Na de spannende dag van gisteren tijd voor wat ontspanning. Wat is er beter om te ontspannen dan een potje yoga? Samen met de Nederlandse vrijwilligster van het hostel doorkruis ik het stadje op zoek naar onze yogales. We lopen het wilderness hotel binnen, een super deluxe hotel (het Hilton van wilderness), richting een kamertje ergens achteraf. Langs danszalen, marmeren trappen, een zwembad en nog veel meer luxe. Als we het kamertje vinden worden we zeer vriendelijk verwelkomt door een oudere dame, begin zestig. We zijn de eerste dus de lerares vraagt me de kleren van het lijf. Wat voor soort yoga ik doe, waar, hoe vaak en of ik het leuk vind. Langzaam stroomt de les vol met natuurlijk alleen maar vrouwen. Ik merk dat ik een stijve hark ben vooral als ik zien dat de rest van de groep, bijna allemaal boven de vijftig, redelijk gemakkelijk mee kan komen. Af en toe kijk ik naar mijn maatje van het hostel die gelukkig ook niet altijd makkelijk weet te volgen. Ondertussen vouwt de lerares zich op verschillende manieren op en zegt daarna doodleuk: nu jullie. De meeste dames in de groep lukt het ook nog aardig terwijl mijn maatje en ik met moeite, hulp en aanpassingen tot een hele andere oefening komen. De lerares heeft een hoop werk aan me en geeft me een hoop correcties/tips. Af en toe door op een plek te tikken die naar voor of achteren moet, af en toe door een band om me heen te gooien en iets strak te trekken. Mijn hamstrings, onderrug, schouders en buikspieren hebben nog nooit zo'n stretch gehad terwijl het toch lekker voelt. Ik kan oprecht zeggen dat ik uitelkaar ben getrokken door een vrouw van zestig en ondanks de pijn heb ik er nog van genoten ook. Ik ben blij dat de handstand en hoofdstand me wat beter afgaan waardoor ik me niet het slechtste jongentje van de klas voel. We naderen het einde van de les en komen bij de ontspanningsoefeningen. Hier kan je niets fout aan doen. Ik voel dat mijn lichaam door de les geheel ontspannen is en na de inspanning van gisteren toch weer energiek aanvoelt. Ik heb al vaker aan yoga gedaan maar na deze les voelt het echt beter. Alsof ik meer ruimte in mijn gewichten heb en mijn lijf beter afgesteld is. Zelfs geen rugpijn zoals meestal na zo'n actieve dag en les. De rest van de dag relax ik een beetje met koffies en een wandeling.

19okt Vic bay and the Cave

Vlak voor ons hostel loopt een oud treinspoor. De trein rijdt al zo'n elf jaar niet meer maar de route langs de kust schijnt erg mooi te zijn. Samen met mijn Zwitserse kamergenoot struinen we het spoor af op zoek naar mooie plekjes. Het begint al gelijk goed langs het spoor vinden we namelijk een bord met: "caution high mugging area." Dat klinkt als een leuke plek om heen te gaan. We hadden vooraf al geïnformeerd en de dreiging viel tegenwoordig wel mee. Na een paar honderd meter komen we een hele andere gevaarlijk situatie tegen. Een spoorbrug van 10m hoog met op sommige stukken alleen het spoor en de bielzen om over te lopen. Met een iets langzamere pas en hogere hartslag levert dat echter geen enkel probleem op. Langs tunnels en overgroeide rails banen we ons een weg door de bush en in de weg liggende stenen. Het uitzicht is inderdaad erg mooi, zee, strand, rotsen, tunnels en het verlaten spoor. Als ik echter dit opschrijf merk ik dat er wel een soort verzadiging aan het optreden is zowel in woord als in beleving. Niet dat het allemaal hetzelfde is of gewoon begint te worden eerder dat het lastig is om dit met niemand van jullie direct te kunnen delen. We lopen en kletsen verder en denken het volgende gevaar tegen te komen. Na een stap naast de rails schrikken we ons beide rot omdat er iets beweegt. Beide denken we aaaahhh een slang of iets anders dodelijks. Het blijken sprinkhanen te zijn maar dan wel een variant van zo'n 15cm. Met hun groene schutkleuren zijn ze moeilijk te ontdekken dus blijven we af en toe schrikken als er weer één opspringt naast ons. We verkennen de route en na het strand van Victoria Bay en het mooie viewpoint gaan we terug.

Op de terugweg komen we na de enge brug een bebouwde grot tegen. We waren hiervoor al getipt maar er werd erg geheimzinnig over gedaan. In de grot woont een kunstenaar en sociaal mens. Hij heeft de grot inmiddels van de staat gekregen en heeft er naast een soort museum ook een opvang voor daklozen van gemaakt. Zelf is hij vooral bezig met spiritualiteit en zijn kunst maar ondertussen probeert hij de daklozen te helpen en weer nieuwe richting te geven om een positieve bijdrage te leveren. De grot is versierd met allerlei schelpen en andere gevonden voorwerpen. Binnen zijn er verschillende kamers, shrines en kunstwerken. Het doet mij heel erg denken aan het Dali museum met zijn surrealistische kamers, gangen en kunst. Een rondgang door de grot doet me rillen van griezeligheid, gekkigheid en geweldigheid tegelijk. Na een donatie verlaten we de grot en keren we terug naar het hostel. Aan het einde van de dag pak ik de bus naar het volgende dorpje.

20okt Knysna hike east head

In mijn nieuwe hostel zitten een hoop Hollanders en Duitsers en zoals al mijn hele reis vooral dames. De avond ervoor hebben we al gezamenlijk gegeten met zijn vijven en vandaag gaan we een mooie wandeling lopen. De wandeling brengt ons langs een mooie lagune en het laatste stuk klimmen omhoog. Tijdens de wandeling kletsen we over van alles en lijkt de tijd te vliegen. Het uitzicht bovenaan de berg is mooi en na goed zoeken spotten we zelfs een dolfijn en een zeehond. Vol vreugde over deze vondst dalen we af en eten we wat. Gezelligheid en gekkigheid, in de vorm van flauwe grappen volgen elkaar daarbij op. In de avond dineren we ook met zijn allen. Als enige man in het gezelschap worden er allerlei vragen over relaties en problemen met kerels mijn kant op geslingerd. Lachend en met liefde verhelder ik mijn zienswijze en mijn eigen ervaringen. Jaloers kijken de dames naar de liefde die ik uitstraal en ervaar. Met dit heerlijke gevoel van zelfliefde en geliefd worden door de mensen om me heen ga ik uiteindelijk naar bed.

21okt Robberg

De volgende dag gaan de dames verschillende kano tochten maken, gezien de hoeveelheid zon lijkt mij dat geen goed idee. Ik ga daarom met één van de Hollandse dames een hike van 9km door een natuurpark doen even verderop. In haar auto rijden we naar Robberg vlakbij Plettenberg. Robberg is een afgesloten natuurgebied op een schiereiland. Als we de parkeerplaats oprijden raken we een beetje ontmoedigd door de hoeveelheid auto's. Eenmaal aan het wandelen merken we hier gelukkig vrij weinig van. Deze plek staat bekend om zijn uitstekend mogelijkheden om zeedieren te spotten. Onze missie is dan ook om dolfijnen en walvissen te spotten. Naast deze dieren zitten er ook enorm veel zeehonden. Spelend langs de kust of luierend op de rotsen. Vanaf 100m hoogte kunnen we er honderden zien maar nog geen dolfijnen helaas. Het is heerlijk om te zien hoe de zeehonden met zoveel plezier met elkaar spelen, jagen en gekdoen. Als we uiteindelijk halverwege de route zijn en gedaald tot nog maar 5m boven de zee, zien we heel duidelijk grote vissen. Paralel aan de kustlijn kruist een groep van wel 25 dolfijnen ons gezichtsveld. Mooi, gracieus en veel te snel duiken de dolfijnen door de golven. Beide staan we te springen van vreugde en ongeloof. Mission accomplished en zo dichtbij. Terwijl we nog een aantal mooie uitzichten doorkruisen blijven we betoverd door de ervaring. Wat een mooie dag weer. Op de weg terug kletsen we over sportpsychologie en fysiotherapie en waar ze elkaar kunnen versterken.

22okt township tour

De dames van mijn groepje verplaatsen zich naar andere plekken in het land dus ik ben weer op mezelf aangewezen. De sfeer in dit dorp voelt anders/ beter, er lijkt hier meer een mix van blank en donker te zijn. Vanuit het hostel ga ik uiteindelijk samen met een Thais-Belgisch stel op dit avontuur. We worden opgehaald bij ons hostel door Jonas onze gids van de dag. Een vriendelijke, lange en magere Afrikaan die maar niet uitgepraat raakt over zijn stad, de verschillen, de overeenkomsten, samenkomsten en vooruitgang. We starten de tour met een ritje richting het plaatselijke ziekenhuis waar Jonas ons vertelt over het stoplicht systeem, groen is wachten, oranje is korte behandeling dan wachten, rood is gelijk naar OK. Daarnaast laat hij ons het hiv centrum zien. Een kliniek waar mensen los van de wachtruimte in het ziekenhuis behandeld kunnen worden voor aids. Ondanks dat de behandeling niet verplicht kan worden gemaakt doet de kliniek erg moeilijk als afspraken worden gemist of medicijnen niet worden genomen. Op deze manier duwen ze de mensen in de juiste richting. Als we richting de townships rijden begint Jonas over tienerzwangerschap. Vanuit de regering krijgt een moeder 250rand (15euro) kinderbijslag per kind. De vrouwen zien het krijgen van kinderen daarom als een bron van inkomsten. Met vier kinderen krijg je al 1000rand per maand dat is de helft van wat een gemiddelde donkere hier verdient. De kinderen worden vervolgens verwaarloost en de moeder koopt met haar inkomen vooral spullen voor zichzelf. Op de achtergrond kan hier ook nog een hiv besmetting spelen want kinderen ontstaan door onveilige sex. We filosoferen in de auto over mogelijke andere regels om dit probleem op te lossen maar beseffen dat onze goede bedoelingen tevergeefs zijn. Deze politieke discussie kunnen wij niet oplossen dat moet in het parlement gebeuren.

We rijden de township in en parkeren de auto. Gelijk is al zichtbaar dat ons gids voor iedereen een bekende is. Hij wordt door iedereen gegroet en zelfs ons wordt regelmatig de handen geschut. Hij vertelt dat iedere township zijn eigen groet en loopje heeft. Kom je van buiten dan wordt je dus gelijk herkent. In deze buurt zullen ze je vooral vragen voor wie je komt, maar in de grotere steden kan dit vijandigheid tot gevolg hebben. De mensen hier zijn hartelijk en nodigen ons uit om bij hen langs te komen. Onze gids legt uit dat de mensen hier het belang van toerisme snappen. Het uitnodigen is ook oprecht maar wel met de wetenschap dat het geld oplevert. Door in te gaan op de uitnodigingen ontstaat er strijd onderling en zullen wij alle plekken moeten afgaan. De gids heeft daarom vooraf al geregeld waar we heen gaan om te zorgen dat ons bezoek de hele community ondersteunt. Als we verder lopen komen er ineens vanuit allerlei hoeken kinderen op ons afgerend. Vooral de Thaise is erg populair en ze willen knuffelen, handjes vasthouden, spelen en op onze rug. Eén van de jongens raakt mijn huid aan alsof hij niet kan begrijpen dat ik zo wit ben. Nadat we een half uur zo zijn vertroeteld, op de foto zijn geweest en de gids 3x heeft geprobeerd zijn verhaal te vertellen gaan de kinderen weg. Ze wachten tot we terugkeren bij de auto. Ook de kinderen snappen dat de toeristen zorgen voor ontwikkeling en vooral snoepjes. De gids legt uit dat er vanuit de regering steeds meer houten krotten worden vervangen door betonnen huizen. Inmiddels is er bijna 40% van de huizen al vervangen en wordt er nog altijd gebouwd aan nieuwe. Dan hebben ze water, licht, riolering en vooral een lucht en waterdicht dak. De community is hier volledig zelf supporting, eigen supermarket, kappers, garages, scholen alles. De kinderen worden met de bus opgehaald en naar school gebracht. De tieners moeten lopend naar school want dan bewegen ze wat meer. Nadat de gids ons verschillende huisjes heeft laten zien lopen we rustig richting de auto. Aldaar worden we verwelkomt door zo'n dertig kinderen. We lopen de plaatselijke super in, denk Turkse supermarkt met zeer eenvoudig assortiment en niet zo fancy. Toch heeft de man alle basis behoefte op voorraad. Hij laat nog even de condooms zien, om aids en zwangerschap te voorkomen zijn deze hier gratis te verkrijgen. De kinderen zitten inmiddels buiten al te zingen. De gids en de man van de super raden ons aan om gezonde snoepjes te kopen. Volgens hun komt dat neer op een klein pakje met koekjes. We kopen twee dozen en zodra we buiten staan lijken we wel beroemdheden. De twee mannen zorgen dat de kinderen weer rustig gaan zitten en dan kunnen we ze wat geven. Ik voel me hoogst ongemakkelijk omdat het bijna lijkt op het voederen in de dierentuin. Als ik de glimlach van één van de kinderen zie laat ik mijn bezwaren vallen en probeer het beste te maken van het moment. De kids hebben het naar hun zin. Veel van de jongens proberen stiekem nog een tweede pakje te bemachtigen. Door hun gedrag wordt er één meisje bijna overgeslagen. Ze durft er echter niet om te vragen. De blik in haar ogen van vertwijfeling en dankbaarheid als ze toch krijgt is mooi en verdrietig tegelijk. Zelfs nu ik het beschrijf, vier dagen later, lopen de tranen over mijn wangen. Soms heb je zo'n ontmoeting met iemand waarbij je de pijn, verdriet, kracht, liefde en de hele wervelwind van haar bestaan in één klap binnenkomt. Zo'n moment was dit, een meisje dat je het liefste wilt meenemen om haar alles te geven wat nodig is. Met een brok in mijn keel zwaai ik haar gedag, hopend op een mooie toekomst voor haar. De gids laat ons nog een aantal plekken zien waaronder één van de kerken, door bosbrand getroffen gebied, en verschillende huizen. Met trots vertelt hij over een aantal blanken die ook in de township wonen omdat ze een relatie met een dame van hier hebben. Zo proberen ze met zijn allen bij te dragen aan de verdere samensmelting tussen de verschillende groepen in dit land. Met dit beeld komt de tour tot een einde. Een bezoek met een staartje, want het heeft een zaadje geplant. Een zaadje van respect, broederschap, wanhoop, hoop en begrip maar vooral de kracht en strijd die ieder individu levert in dit land voor zijn eigen stukje geluk.

23okt storms river

Ik ga weer met de bus naar het volgende stadje. Verder probeer ik mijn verhaal weer een beetje up to date te krijgen. Er gebeurd zoveel dat ik een beetje achter de feiten aan begin te lopen. Maar merk ook dat het beschrijven wat stroever gaat. Niet dat ik nu al verzadigd ben maar is best lastig om alles leuk te blijven vertellen.

Zuid Afrika deel 3

7oktStellenbosch

De volgende ochtend neem ik al vroeg afscheid van Gugu, Edwina en de mensen van het hostel. Ik stap vol verwachting in de bazbus naar Stellenbosch. Ik ga vooraan zitten en kijk achter me. Ik zie een Aziatische familie die hun best doen om al het contact te ontwijken, een slapende Amerikaan en een rokende dame. Missie mensen ontmoeten in de bazbus verloopt nog niet vlekkeloos. Als ik bij Stellenbosch uitstap is er even hoop om met de rokende dame op te kunnen trekken maar zij gaat helaas naar een ander hostel. Bij mijn hostel aangekomen kan ik helaas nog niet inchecken. Ik laat mijn tas daar achter en ga vast op verkenningstocht door de stad.

Stellenbosch is een rijke studenten stad en tevens één van de oudste steden van Zuid Afrika. Voor velen vooral bekend van de heerlijke wijnen uit deze regio. Wandelend door de stad moet ik zeggen dat er verder ook niet veel anders is. Een groot winkelcentrum, een foodstrip, restaurants en barretjes en een aantal zeer oude statige Hollandse huizen. De mengeling van mensen voelt beter ondanks dat er nog steeds wel een duidelijke verdeling is tussen arm en rijk. Er is hier meer kruisbestuiving en daardoor ook meer contact onderling.

Ik eet ergens een hapje en vraag waar ik vanavond de wedstrijd moet gaan kijken, de rugbymatch tussen de springbokken en the all blacks. Niemand heeft echt een antwoord want de meeste mensen kijken thuis. Na een zoektocht door het stadje, centrum is 3 bij 3 straten, op zoek naar het meeste geluid eindig ik bij mystiek boer. Een rauw hardrock café waar ik dacht wel spektakel te vinden. Uiteindelijk zitten we met zijn tweeën voor een groot scherm, ik en een man uit Zimbabwe. Deze man in fanatieker dan de meeste Afrikanen en ik ben blij dat we aardig wat ruimte om ons heen hebben. Want tijdens de wedstrijd springt hij verschillende keren op en rent, springt, schreeuwt en duwt hij zijn team naar voren. De wedstrijd eindigt in een nipte zege voor the all blacks maar de bokke hebben een zeer goede wedstrijd gespeeld. Het nationale spektakel dat ik had verwacht bleef uit maar wat heb ik genoten van het fanatisme van import Zuid Afrika.

8okt Wijntour

De volgende ochtend wilde ik een fiets gaan huren en een mooi natuurpark in de buurt bezoeken. Als ik om 925 beneden kom vraagt de barman wat ik ga doen vandaag. Ik vertel hem mijn plan en hij begint nee te schudden. Alles is dicht het is namelijk zondag. Maar we kunnen wel kijken voor een wijntour, oké. Vijf minuten later zit ik zonder ontbijt in een busje met 10 andere touristen op een wijntour. Het plan is om vier wijnmakers te bezoeken en tussendoor te lunchen. De gids vertelt tijdens het rijden van alles over wijn en de regio. De eerste wijnboer waar we langsgaan is Morati, de oudste van het land, ze maken al 320 jaar wijn. Daar stond ik dan om 11uur wijn te drinken op een nuchtere maag, het belooft een interessante dag te worden. De wijnen zijn heerlijk en er wordt natuurlijk niets uitgespuugd dit draagt alleen nog maar meer bij aan de vreugde.

Op naar de tweede proeverij, dit keer naar de modernste boerderij Glenelly. Hier is het proces zo gestroomlijnd dat er optimaal gebruik wordt gemaakt van de zwaartekracht, zowel in het irrigatieproces als tijdens de productie van de wijn. Hierdoor is er 70% minder energie nodig, de overige 30% wordt opgebracht door zonnepanelen. Minder kosten en minder belasting voor het milieu. De wijnmaker zelf is een Franse jongedame van 92 die nog elk jaar heen en weer reist om op de belangrijke momenten het proces te beïnvloeden. Wederom hele lekkere wijnen en het merk is nog vrij jong maar zal in de toekomst zeker prijzen gaan winnen volgens onze wel geïnformeerde gids. Na deze wijnboer gaan we gelukkig even lunchen. Een heerlijke bobotie staat op eens te wachten natuurlijk met een groot glas wijn ernaast.

De derde wijnmaker is een autodidact en een liefhebber. Hij maakt de wijn op zijn landgoed maar heeft daarnaast gewoon een baan. Wat ooit begon als een hobby proef je echter terug in het product, passie voor wijn. Deze wijn is door Lufthansa gekozen om te serveren in de businessclass. Wederom proeven we vijf wijnen en merk ik dat ondanks de kleine beetjes mijn tempo omlaag moet. Ter afleiding speel ik met de golden retriver van het landgoed, which brings back memories.

De laatste proeverij is bij een sociale wijnmaker. De wijngaard is ooit gekocht door een rijke Afrikaan en een neurochirurg. Zij wilden echter zorgen dat vooral ook de werklui, vaak de donkere bevolking, er van zou profiteren. Goede salarissen, opleidingen, huisvesting op het terrein, zelf aandelen in het bedrijf en een crèche bij de ingang. Een mooi project maar door de vele wijntje laat mijn geheugen me een beetje in de steek. Het is inmiddels 17uur en gelukkig was dit de laatste, op naar huis. Zwalkend stap ik uit de bus naar mijn hostel. Bijkomen, wat eten en naar bed morgen weer een dag.

9okt Jonkershoek ontmoetingen

Misschien kon mijn plan om te gaan fietsen vandaag wel doorgaan vinden. De dame van mijn hostel ging gelijk voor me bellen. Ik bij de supermarkt lunch inslaan en lekker op de fiets door de omgeving crossen. Dit lekker had ik me anders voorgesteld. Weer had ik me vergist in de omgeving en na 10 minuten had ik een hartslag van 180. Alles hier is heel stiekem valsplat omhoog waardoor het dus continu stoempen is. Een uurtje reed ik zo door de omgeving ook nog wind tegen maar het was het waard.

Voordat ik het national park in mag moet ik eerst entree betalen. 50 rand om het park te onderhouden en een kaart, omgerekend 3 euro. De beheerder zegt me dat er voor fietsers een standaard rondje is van 10k. Ik denk nog, tien is dat alles da's een half uur werk. Als ik vervolgens na 40 minuten nog steeds niet op een kwart ben denk ik hele andere dingen. Uiteindelijk kwam ik aan bij een parkeerplaats waar verschillende trails begonnen. Vooraf had ik bedacht dat deze misschien wel te fietsen waren, helaas niet. Ik heb daarom mijn fiets verstopt en vast gezet tegen een boom en ben gaan wandelen. De jonkershoek ligt op een punt waar twee bergen elkaar kruizen. In de kruising ligt een punt waar wolken ontstaan, de wind altijd waait, water uit de berg komt, luipaarden nog stiekem rondlopen en veel verschillende soorten flora en fauna zijn te vinden. Ik verlaat langzaam het gravelpad waar ik over gefietst heb en volg een padje langs een rivier. Langzaam gaat het berg op en voor ik het weet heb ik een uitgestrekt uitzicht over het hele park en de omliggende bergen. De wind waait als een gek en maakt het fris. Via mijn telefoon zoek ik een weg omhoog want wegbewijzering is er niet. Het uitzicht blijft fenomenaal, een heldere blauwe hemel met felle zon boven twee kale bergruggen met daarop rondom verschillende waterstroompjes begroeiing en in het dal een oase aan groen en bloemen. Ik blijf maar achterom kijken en vergeet af en toe op te letten waar ik stap. Iets wat ik gezien de ineens erg steile hellingen snel moet afleren. Plots zie ik een waterval, door de onderliggende begroeiing druppelt het water naar beneden. De waterval kruist mijn pad en om er langs te kunnen moet ik langs de rotsen, onder bomen en over pooltjes. Een magisch feeën landschap waar zelfs de Efteling jaloers op zou zijn. De waterval was niet alleen het hoogtepunt van de trail maar ook het hoogste punt. De afdaling gaat vrij rap en ik heb nog genoeg tijd om weer terug te fietsen naar de stad. Waar ik op de heenweg nogal moeite had met het stiekeme hoogteverschil werkt dat nu in mijn voordeel. Ik ga steeds sneller naar beneden over een onverharde weg met veel los liggende stenen. Als ik voor mijn gevoel met 80km/u naar beneden vlieg begint zelfs bij mij de angst. In mijn korte broek en shirt zonder helm in de middle of niks. Ik knijp toch maar een beetje in de remmen en ga alsnog keihard de berg af en het park uit. Binnen een half uur ben ik terug in de stad bijna zonder bijtrappen. Wat een mooie tocht weer nu effe lekker chillen want morgen alweer weg.

Het chillen gaat anders dan ik me had voorgesteld als ik namelijk aankom in mijn hostel heb ik bezoek. Bezoek dat is hoe de barman mijn nieuwe kamergenoot noemt omdat ik al twee dagen een dormroom voor mezelf had. Het grappige was dat ik net deze morgen mezelf had neergelegd bij het alleen reizen en de eenzaamheid die daarbij komt kijken. Loslaten en dan ontstaat er van alles. Ik raak gezellig in gesprek met deze Israëlische en nadat ik onder de douche ben geweest besluiten we samen te eten. We kletsen over het leven, keuzes en over de toekomst. Na het eten gaan we terug naar ons hostel. Terwijl ik aan de bar zit zie ik een dame voorbij lopen waarvan ik het vermoeden heb dat ze een Hollandse is. Ik spreek haar aan en inderdaad ik had gelijk. We raken aan de praat en vervolgens komt er ook een Zuid Afrikaan zich mengen in het gesprek. Hij werkt voor een Nederlands bedrijf dus heeft inmiddels geleerd om ook Nederlands te verstaan en spreken. Met zijn vieren maken we er een gezellige avond van. Als ze vragen wat voor werk ik doe kijkt de Hollandse dame me verbaasd aan. Langzaam wordt duidelijk dat we collega's zijn en dat zij één van de klantmanagers is die ons altijd is blijven steunen. Ik leg het verhaal van de Zeehoeve uit en zij ondersteunt mijn verhaal met haar bevindingen binnen de organisatie. Hoe bizar dat je op 13000 km van huis en onbekende bekende kan tegenkomen. We raken diep in gesprek over de consequenties van dit soort wanbeleid voor de betrokken personen. Gelukkig komt af en toe de Afrikaan tussendoor met een verhaal over zijn belevingen als gids in kruger. Hoe hij cheetas heeft opgevoed, slangen uit auto's heeft verwijderd en hoe hij luipaarden spotten en nog veel meer. Ondertussen blijven de drankjes maar komen en valt het gesprek nimmer stil. Ik zei toch loslaten en er ontstaat van alles. Om 1uur sluit de tent en blijkt ook de Hollandse op onze kamer te slapen. Gezelligheid we kletsen nog even na en spreken af morgen gezamenlijk te gaan ontbijten.

10okt Bazbus en kaai4

Al was het een gezellige avond met redelijk wat drankjes had ik geen kater en was ik om 7uur klaar wakker. Ik dacht snel tas inpakken en ontbijten met de dames. Mijn bus zou rond 10uur komen dus ik had nog even. Terwijl de dames nog bezig waren de laatste dingen in te pakken klopt er een dame van de receptie op de deur. Je bus is onderweg en met 10 minuten voor de deur. In plaats van 10uur werd het 830, ik was gelukkig klaar en nog niet weg voor het ontbijt. Dus snel afscheid nemen, koffie to go en de bus in. Er staat me een busrit van vijf uur te wachten. Ik was al reeds gewaarschuwd maar inderdaad wat een mooi landschap reden we doorheen. Het glooiende landschap met een combinatie van gras, bloemen, fynbosch en graanvelden doet denken aan Toscane. Met daarbij op de achtergrond ook nog mooie bergen. Terwijl de chauffeur een soort inhaalrace bezigt kijk ik mijn ogen uit. Er is zoveel om te zien, boerderijen, gouden graanvelden, steppelandschap, een groep aapjes langs de weg, hordes struisvogel en twéé olifanten. Met open mond kijk ik soms naar buiten, wat is het mooi.

Omstreeks 14uur komen we aan in Mosselbaai, een kuststad die wordt aangedreven door de olieindustrie en toerisme. Ik stap uit samen met een andere Hollandse dame. Het uitzicht hier is prachtig alsof je op een tropisch eiland bent. De palmbomen, zonnestralen en witte zandkorrels nodigen je uit om onder een rieten parasol te komen vertoeven op het uitgestrekte en lege strand. Best vervelend hier. Op deze plek hebben ze een oud treinstel omgebouwd tot hostel. De kamers zijn compact maar heel slim in elkaar gezet waardoor ruimte optimaal te gebruiken is. Ik heb uitzicht over de zee vanuit mijn bed en ik hoor de golven breken als ik mijn raam opendoe. Het is hier een paradijselijk stukje Zuid Afrika. Ik leg mijn tas in mijn kamer, pak wat spullen uit en loop naar de bar om te lunchen. Ik raak in gesprek met de Hollandse dame, Linda en we besluiten op ontdekkingstocht te gaan mosselbaai in. Maar eerst even het strand op wat letterlijk 50 meter vanaf de bar van het hostel is. Het strand is leeg en als we even met onze voeten in het water gaan snappen we waarom. Het water is echt heel erg koud. Het strand is schoon en hier en daar liggen wat kwallen. Deze blauwe kwallen, die eruit zien als kleine dinosauriërs, bleken later jonge Portugese oorlogsschepen, ook wel man of war genoemd, te zijn. Die komen hier niet vaak voor maar toevallig stond de wind goed. Laten we dus maar even niet gaan zwemmen in dit water. Na onze strandwandeling slingerende langs de kwallen gaan we de stad in. Al snel komen we erachter dat het geen stad maar een dorp is. Het is nog geen hoog seizoen dus het is uitgestorven, vele vakantiehuisjes staan leeg. We markeren een aantal plekken die misschien wel interessant zijn en maken ons rondje. We eindigen bij een braai restaurant vlak aan het strand naast ons hostel. Het eten wordt voor ons neus op een houtvuur gebakken en daarna geserveerd. De hoeveelheid vlees die je krijgt is zelfs voor een grote eter veel. Een rack mega spare ribs, twéé gehaktballen, een kipspies en twee boerenworsten met ernaast een stuk roosterkoek. Dit samen met twee glazen wijn voor 10euro. Tonnetje rond, koud maar voldaan rollen we terug naar de trein. Aldaar gaan we binnen zitten en nemen we nog een drankje. We raken in gesprek over onze levens en hoe geluk daarin een rol speelt. Over het zoeken en vinden van een partner en de uitdagingen die daarbij komen kijken. Ik vertel mijn eigen verhaal en de vreugde, liefde en lessen die ik heb gekregen daarin. Over hoe mijn vorige relatie met zoveel liefde, lessen en respect voor elkaar toch niet klopte. En hoe ik eigenlijk de signalen daarvoor heb genegeerd. En hoe ik nu alles terugkrijg wat ik geef en waarin ik volledig mezelf kan en mag zijn. Ze vertelt over het niet vinden van rust en haar struggle tussen hoofd en hart. Genoeg stof dus om over te kletsen en na te denken. De tijd vliegt en het is al snel bedtijd.

11okt Blue shed en relax dag

Midden in de nacht werd ik spontaan wakker en had ik inspiratie vanuit de gesprekken van de afgelopen periode voor mijn cursus geluk. Na een uur druk schrijven, denken en tekenen ben ik toch maar weer gaan slapen. Om vervolgens om 7uur fris, uitgeslapen en energiek op te staan. Na het ontbijt ga ik met Linda koffie drinken in de stad, bij de blue shed. Deze koffietent bovenop de heuvels heeft een mooi uitzicht over de stad en het water. Bovendien hebben ze goede koffie en een superleuk interieur, een bonte verzameling van allerlei gekke dingen. Een badkuipbank, een flessenmuur, een tafel van oude koffieblikken en een begraafplaats voor oude auto's. We genieten van het uitzicht, de koffie en de taart en regelen vooral wat zaken op onze telefoon. De zon schijnt volop en na de koffie gaan we richting het strand. Terwijl zij gaat genieten op het strand van de zon, trek ik me terug om te schrijven en te rusten. Die felle zon is lekker maar voor mij teveel.

12oktspontaan ritje enoverpeinzingen

We hadden eigenlijk gepland om met een bootje op walvissentocht te gaan. Helaas kregen we in de ochtend te horen dat de tour vanwege de regen niet doorging. Dus wat te doen met mijn tijd. Een vriendelijke Zuid Afrikaan biedt ons een ritje aan langs de kust. Hij is een gids en gaat in de middag met een groep door dit gebied reizen en hij moet dus vooronderzoek doen. Al kletsend en vragenstellend komen we zo de ochtend door. Het ritje bevestigd mijn eerdere uitspraak dat er hier niet veel te doen is. Want voor de mooie uitzichten of bijzondere bezienswaardigheden hoef je niet verder dan het hostel meer is er niet. Na het ritje eten we wat en stapt Linda weer op de bus naar haar volgende bestemming. Ik blijf nog een dagje om hopelijk morgen alsnog walvissen te spotten.

Ik loop weer alleen over het strand en begin me weer eenzaam te voelen. Het verbaasd me hoe dat werkt tijdens het reizen, het ene moment is eenzaam het volgende moment intens verbindend. Mogelijk ook wel juist door de tegenstelling, eenzaamheid zorgt voor behoefte tot verbinding. Bij mezelf merk ik vooral de behoefte om dingen te kunnen delen met anderen en gesprekken te voeren. In het gesprek met mezelf kan ik namelijk zo vastlopen en heb ik altijd gelijk. Het delen met anderen is zo belangrijk misschien wel een basisbehoefte. Dat is bijvoorbeeld ook de voornaamste reden voor het schrijven van deze blog, delen met mijn dierbaren, jullie. Ik peins nog wat verder over dit onderwerp en maak zo mijn dag vol.

13okt walvissen en george

Ik hoor tijdens het ontbijt dat er deze ochtend een walvis is gespot in de baai voor het hostel. De gids vertelt dat hij in de vroege ochtend wakker was geworden en toevallig uit zijn raam keek en een walvis zal opspringen. Ik verheug me gelijk op mijn walvissentour, helaas gaat deze weer niet door dit keer vanwege de wind. Mmm what to do? Ik heb tot een uur of drie voordat mijn bus komt. Ik besluit zelf op zoek te gaan naar walvissen. Er is een vuurtoren in mosselbaai en deze staat vast hoog met uitzicht over de zee. Ik doorkruis het dorp en loop richting de toren. Daar aangekomen loopt er een pad langs de kust over de rotsen omhoog richting de vuurtoren. Helaas is deze zelf niet bereikbaar maar het pad geeft me een nog mooiere uitzicht. Ik vervolg het pad om een beetje uit de drukte te komen, er waren namelijk nog twee andere mensen. Als ik eenmaal echt alleen ben ga ik zitten op een steen en geniet ik van de oceaan (gek dat ik dan juist de behoefte heb aan solitude). Terwijl ik staar en zoek naar tekens van leven in de oceaan besef ik me dat ik iets zoek waarvan ik geen idee heb hoe het eruit moet zien. Hoe zoek je iets dat je niet kent? Dan ineens plots zie ik op grote afstand een fontein en vervolgens de rug van een walvis. Ondanks de afstand voelt het als een overwinning en een gelukje op hetzelfde moment. Ik blijf staren maar heb nu minder geluk. Totdat ik ineens weer iets zie, ik knipper met mijn ogen. Zie ik nou echt een stuk of twintig dolfijnen vlak voor mijn neus. Ondanks dat het 30m naar beneden is zwemmen ze echt vlakbij de kustlijn voor mijn voeten. Ze zwemmen de hele kust af richting de vuurtoren en ik besluit ze te volgen. Om de beurt komen ze omhoog in de golven, ze springen niet maar lijken te jagen. Ze zwemmen daarvoor druk om elkaar heen en eten kleinere vissen. Hun grootte varieert van een meter tot een meter of twee. Hun snelheid is te voet niet bij te houden. Wauw wat gaaf, is mijn missie van de dag toch nog gelukt.

Terug in het hostel wacht ik op mijn bus en vertrek ik naar George. Een korte rit van 30min maar met lunchpauze. In George aangekomen stap ik mijn luxueuze lodge in, waar mijn privé kamer op mij wacht. De prachtige binnentuin, uitgebreide keuken, woonkamer met gaskachel en eigen badkamer zijn rustgevend. Na het uitpakken, organiseren en douchen ontdek ik dat het wel erg ver is van de binnenstad of zelfs supermarkt. Gelukkig is er recht tegenover een restaurant met goede reviews. Tevens de plek waar de lokale bevolking hun vrijdag avond komt doorbrengen, kortom gezelligheid. Eerst steak met friet en rugby aan de bar. Na dit maal begint er iemand tegen me te praten of eigenlijk schelden. 'So what are you smiling about you, micheal fassbender?' Even twijfel ik en al gauw ontdek ik dat de Engelsman een grapje maakt. We raken aan de praat en zijn agressieve grapjes horen bij zijn dronk maar er zit niets achter. Ondanks dat andere gasten er niet mee weten om te gaan, prik ik erdoorheen en geef hem af en toe wat een koekje van eigen deeg. We raken steeds verder in gesprek, samen met zijn vrouw, over politiek. Dit is ongeveer het slechte onderwerp wat je kan bespreken want iedereen heeft daar een fanatieke en vaak negatieve mening over. Hij schetst een beeld van blanken en donkere mensen die beide bang zijn. Of om iets te verliezen of om iets niet te krijgen. De angst loopt langzaam op waardoor mensen stomme dingen gaan doen waardoor meer angst ontstaat. Mocht er niets gebeuren vanuit de politiek om deze angst te stoppen gaat dit land naar de kloten. De watercrisis helpt daar niet bij en kan zelfs werken als een vonk. De discussie geeft een bodem aan het gevoel in de steden en tussen de mensen, dat ik heb ervaren, angst overal angst. Ondanks de goede gesprekken komt er ook een tijd om naar huis te gaan. Tijdens mijn afscheid drukt de vrouw me op het hard dat als ik iets nodig heb of in de problemen raak ik altijd bij hun kan aankloppen. De man wijst me nog een keer agressieve aan en zegt: 'Remember what she said, cause it's true.' Met deze liefdevolle boodschap ga ik mijn bed in.

14okt Dagje George

Na een relax ochtend sta ik vol goede moed op om richting de stad te gaan. In Mosselbaai had ik gehoord dat ze in George een stad waren want ze hadden daar een bioscoop. Dus ik vol verwachting naar die stad. Ondanks dat het een uur lopen was en de bus voor de deur stopte nam ik toch de benenwagen. Het was warm en dan zie ik nog wat van de omgeving. De omgeving was echter dermate teleurstellend dat ik snap waarom iedereen zo snel reed. De stad was meer een winkelstraat met een aantal oude verguisde meubel winkels waar totaal geen aanloop was van mensen. Ik werd verwijzen naar een andere straat want dat was meer leven. Inderdaad meer leven aan de ene kant een hoop daklozen en aan de andere kant tenten van bekende ketens zoals Mac, kfc e.d. en in het midden voorbij razende auto's. Dit was hun kalverstraat, dé straat van dé stad. Teleurgesteld druip ik af en sla rechtsaf. Ik loop nu in een drukke winkelstraat met wat verpauperde winkels aan de buitenkant maar binnenin mooie winkels met merken als adidas en nike. Ik ben wel de enige blanke die er daar op straat te vinden is. Het voelt gek om hier te lopen maar wel echt. Ik waan me veilig omdat ik elke winkel hier kan binnenstappen om te vragen voor hulp. Ik verbaas me over hoe gescheiden de bevolkingsgroepen hier leven. Misschien door apartheid of misschien zelf in stand gehouden maar het blijft vreemd aanvoelen. Ik blijf lachend tussen de mensen doorlopen om een lans te breken maar ook ik snap dat ik met mijn toeristenblik en uiterlijk weinig ga veranderen. Toch blijf ik geven wat ik kan missen want dat maakt mij gelukkig.

De conclusie is dat deze stad geen stad is, dat er niets te beleven is, dat het best ver lopen is en dat er een hoop ongemakkelijke tegenstelling zijn in dit dorp.

15oktDagje sporten

Zoals ik gister al had ontdekt is er maar weinig te doen in George. Toch zit ik hier op een zondag waarbij ook nog eens vele winkels en bedrijven gesloten zijn. Ik was gelukkig de dag ervoor al wezen informeren of de plaatselijke sportschool open was. Een dagje sporten en mensen kijken kan nooit

kwaad, aangezien de weersverwachting ook slecht was een mooie combi. Ik wandelende naar de sportschool en het begon al een beetje te spetteren. Eenmaal binnen brak het helemaal los en viel de regen in emmers naar beneden. Ondertussenliep ik verwonderd door de sportschool, sauna, zwembad, cardio gedeelte met 50 apparaten, kracht gedeelte met wel 100 verschillende machines, een vrije gewichten hoek, twee leslokalen spinning en yoga en een crossfitbox. Al deze apparatuur en in totaal misschien 10 mensen aan het trainen. Ik heb mezelf2,5 uur vermaakt met allerlei oefeningen en apparaten. Ondertussen viel me op dat er heel veel gezinnen komen sporten, gewoon samen en dan elkaar stimuleren.Een leuk schouwspel maar ik was na zo lang trainen er wel klaar mee.

Voordat ik mijn wandeling naar huis ging beginnen nog effe wat gezonde dingen halen bij de super. Ik hoor ondertussen hoe de regen op het dak lawaai maakt alsof de zondvloed is begonnen. Ik bedenk me dat ik beter met de bus kan gaan. Als ik klaar ben regent het inderdaad pijpenstelen. Ik zeg hardop good luck tegen iemand die ook staat te wachten en stap de regen in om 100m te lopen naar de bushalte. Ik probeer te ontdekken hoe laat de bus komt maar zie nergens een staatje of überhaupt info. De halte zelf is ook niet meer dan een bord en een gammele overkoepeling van golfplaat. Maar ik sta droog en heb alle tijd dus ik kijk rustig om me heen naar de auto's en regen die de weg langzaam in een kleine rivier veranderd. Plots stopt er een auto en biedt me een lift aan. Het is dezelfde man die ik eerder good luck had gewenst. Naast zijn vader en zijn dochtertje was er ook voor mij nog wel een plekje. Ik kreeg natuurlijk een aantal vragen naar mijn hoofd geslingerd die ik met liefde beantwoordde. Dat was immers maar een kleine tegenprestatie voor de lift. Het was nog geen vijf minuten rijden maar wel lekker droog. Ik bedankte de heren voor hun behulpzaamheid en was weer redelijk droog in mijn hostel. Douchen, eten en relaxen dat had ik wel verdient.

De volgende dag stond de volgende plek op mijn reis alweer op het programma, wilderness. De plek waar ik nu nog ben maar de avonturen die ik hier beleef vertel ik de volgende keer. Geloof me dat is best spannend, dus lezen. Tot snel.

Zuid Afrika deel 2

1 okt Lion's head beklimmen en gesprekken Gugu
De dag begon vroeg want we, ik en de Amerikaan, hadden om 8uur afgesproken bij een restaurant aan de andere kant van de stad. Claudio had op de heenreis een Italiaanse ontmoet en er bleek een klik te zijn. Ze hadden deze week al eerder afgesproken en vandaag zouden we met zijn drieën een berg gaan beklimmen. Er zijn in Kaapstad ongeveer drie bergen van groot naar klein, de tafelberg, Lion's head en signal hill. De tafelberg is immens, moeilijk te beklimmen en vaak bewolkt. Signal hill is laag, heeft de noon gun maar stelt niet veel voor. Wij besloten daarom Lion's head te doen 667m hoog en soms lastig maar wel te doen. Maar eerst gezellig ontbijten en vooral ook even de Italiaanse leren kennen. Na de kennismaking wat neer kwam op een aantal gekke uitspraken van haar en een kleine Engelse les van de Claudio zijn we op zoek gegaan naar een pad de berg op. Al snel had ik iets gevonden waar nog niet veel mensen hadden gelopen, perfect dus. Tussen de bush en de stenen door vonden we onze weg omhoog. Dit was slecht een voorbode op wat nog zou gaan komen want aan de klim van Lion's head waren we nog niet eens begonnen. Na de eerste klim kwamen we een moskee tegen helemaal in het niets, klein maar erg mooi. We vervolgens onze weg over een rood stenen pad. Boven ons staren de grote rotsen van Lion's head ons tegemoet. Hoe hoger we komen hoe steiler het is maar ook hoe drukker. Eenmaal op de top hebben we een geweldig uitzicht over de stad. Links de juppenwijken, rechtdoor het stadion en de toeristische haven, onder ons de binnenstad die beschermd wordt door de bergen en rechts de tafelberg. Het uitzicht is adembenemend en de pauze van het klimmen welkom. Na de gebruikelijke fotosessie en wat versnaperingen starten we de afdaling. Dit keer nemen we een nog steilere route want we gaan toch naar beneden. De weg omhoog was soms best even aanpoten, naar beneden is echter appeltje eitje.
Helemaal beneden besluiten we een hapje te eten, late lunch en gaan we rond 17uur terug naar het hostel. De twee verdwijnen stiekem en stilletjes naar hun kamer, you know, terwijl ik met mijn kamergenoot, een Afrikaanse dwarsfluit student van Zulu afkomst, in gesprek raak over politiek, apartheid en kansen in Afrika, spiritualiteit en verbindende krachten. Hij vertelt honderduit en ik stel af en toe een vraag om hem aan de gang te houden. Nadat mijn nieuwsgierigheid het hart van Gugu heeft veroverd, vertelt hij over zijn cultuur, de medicijnmannen (Isangome), en verschillende rituelen. Na een korte plaspauze komt hij terug en neemt me mee naar een andere gast van het hostel. Deze jongen heeft pas geleden een Xhosa ritueel gedaan waarin hij van jongen tot man werd getransformeerd. Over de precieze inhoud van het ritueel wordt erg geheimzinnig gedaan omdat het niet door de vrouwen gehoord mag worden. Ook deze jongen kan mijn interesse en goede vragen waarderen en stopt niet met vertellen. De inhoud heb ik beloofd voor mezelf te houden dus zal ik ook doen. Een korte samenvatting mag echter best: nadat hij wordt besneden en bedekt wordt met witte okra worden de jongens vier weken de bergen ingestuurd om uiteindelijk als man terug te keren. Best interessant om te horen hoe deze rituelen in elkaar zitten en wat het heeft betekend voor deze jongen. Na deze lange gesprekken komt rond elf uur ineens de Amerikaan uit zijn kamer, rara wat heeft hij gedaan. Beetje beschaamd biedt hij zijn verontschuldigingen aan, voor mij niet nodig want ik heb gelachen en me kostelijk vermaakt. Het was weer een lange dag dus bedtijd.

2 okt Afspraak collega en tour langs universiteit
Een onderdeel dat pas vlak voor mijn reis concreter werd, maar altijd al een droom was, was om met sportpsychologen uit andere landen in contact te komen. Via via bleek er best wat mogelijk en had ik voor vertrek drie verschillende instanties benaderd. Eén in Kaapstad, één in Stellenbosch en één in Durban. Vandaag had ik een afspraak met de sportpsycholoog uit Kaapstad. We hadden afgesproken in een koffietentje in een buitenwijk van Kaapstad makkelijk met de taxi te bereiken. Daar aangekomen ontmoette ik een vriendelijke jongeman van een jaar of 30. We spraken over de sportpsychologie en hoe deze in Zuid Afrika eigenlijk nog in de kinderschoenen staat. Vergelijkbaar met de situatie een paar jaar geleden in Nederland. Nog geen accreditatie systeem, maar een handje vol mensen aan het werk in het veld, instroom vanuit de psychologie en coaching, vooral gedachte dat klinische achtergrond belangrijk is. Ik sprak over de gebeurtenissen die vanuit daar zich in Nederland hadden ontwikkelt. We deelden ideeën over werkwijze en hoe het nu verder moest. Waarbij vooral de multidisciplinaire aanpak zoals Tough Minds dat nu doet in het sport medische centrum voor hem erg inspirerend was. We sloten af en waren beide geïnspireerd door de verhalen van de ander. Ik had nog veel meer willen vragen maar helaas ging de koffietent dicht en had hij een volgende afspraak.
Vol positieve energie liep ik vervolgens naar een winkelcentrum vlakbij het koffietentje. Ik liet het gesprek even bezinken en wandelende ondertussen door het megagrote centrum. Ik besloot om koffie te nemen en een wifi signaal op te zoeken. Gugu, mijn kamergenoot, had aangeboden me een rondleiding te geven over de campus van de universiteit van Capetown. Ik moest hem alleen nog zien te bereiken, zowel via de app als daarna fysiek. Een afspraak was snel gemaakt, ik had de tijd dus daar komen was ook te doen. Wat inhield dat ik een wandeling van 40 minuten voor de boeg had. Langs de weg uitstekend te doen alleen was de route niet zo heel mooi. We hadden afgesproken bij Baxter theater, een adembenemend pand met verschillende concertzalen. De stijl leek een beetje op de Amsterdamse school met een vleugje van de Victoriaanse bouwstijl erbij. Dit gebouw bleek nog maar het begin van de architectonische wonderen op de campus. Het terrein ligt verspreid over drie gedeeltes lower, middle and upper campus naast de gebouwen was les gegeven wordt is er ook veel plek voor housing. Het gebied bestrijkt een aantal vierkante kilometers. Het voelde alsof ik door het complex van de Harry Potter school liep. Overal klimop tegen de muren waardoor het leek alsof de aarde de gebouwen langzaam aan het opslokken was. Verschillende tussendoor gangetjes, patio's en verborgen plekken. Opeens een pleintje met allerlei standbeelden of een fontein. Na het beklimmen van wat trappen staan we ineens aan de zijlijn van een groot sportveld. We steken over naar opnieuw wat trappen en dan zegt Gugu: 'kijk eens achter je.' Het uitzicht is adembenemend, beneden ons de campus en daaromheen zover ik kan kijken de buurten van cape town. Boven ons een plein met daaraan de belangrijkste gebouwen van de uni, diplomazaal, bibliotheek, grote collegezaal en de kamer van de dean. Na de rondleiding lopen we richting huis en trakteer ik Gugu op burgers, een klein gebaar maar hij kan het zeer waarderen.

3 okt Windy Langebaan
Ik heb gister op aanraden van Edwina, één van de eigenaren van het hostel, een trip geboekt richting Langebaan. Een zeer luxe en mooi dorpie aan de west kust van Zuid-Afrika. Een ritje van 2uur richting het noorden in een hop on hop off bus. Er was echter niemand anders die wilde hoppen met als gevolg dat ik een busje voor 14 personen geheel voor mezelf had. Een mooi moment om te bonden met de chauffeur. Al rijdend door de uitgestrekte landschappen en langzaam afstand nemend van de tafelberg raken we steeds dieper in gesprek. Hij vertelt over zijn jeugd en zijn huidige leven, waarin hij met twee kinderen en zijn vriendin bij zijn ouders woont in één van de gevaarlijkste townships in Kaapstad. Rivaliserende bendes maken elkaar het leven zuur en de levensstandaard is erg laag. Toch wil hij met geen mogelijkheid weg uit zijn buurt. Hij wil niet vluchten voor de lelijke dingen naar werken aan een betere toekomst. Hij zorgt daarom goed voor zijn gezin, zodat zij deze toekomst kunnen leven. Geluk gaat niet over materialistische dingen of avonturen beleven of jezelf ontplooien, geluk is delen met je dierbaren. De twee uur vliegen voorbij met onze gesprekken als voedingsbodem.
Langzaam komen we bij de eindbestemming en mijn mond valt open van verbazing. We rijden een stadje binnen dat lijkt op een combinatie van een golfclub, rijkeluisbuurt en gevangenis. De strak gepleisterde huizen zijn prachtig evenals de groen uitgedoste tuinen maar overal staat een groot hek omheen. Het voelt alsof iedereen zijn eigen stukje paradijs heeft gecreëerd maar doodsbang is het met iemand te moeten delen.Vriendelijk word ik ontvangen op mijn slaapplek en na een uitgebreide kennismaking ga ik het dorp in. Het is ongeveer 2km lopen maar ik heb vakantie dus waarom niet. Ik verbaas me nog steeds over de rijkdom en het contrast met mijn gesprekken met de chauffeur. Want ondanks deze rijkdom kijken bijna alle mensen weg, groeten ze niet of wanen ze zich veilig en alleen achter hun hekken. Als ik mensen zie werken zijn dat gekleurde mensen en ook die kijken gek op naar die Hollander die iedereen vrolijk gedag zegt. Daar loop ik dan in mijn eentje op zoek naar gezelligheid. Op straat zie ik weinig andere mensen, eigenlijk niemand loopt er over straat. Misschien vanwege het weer, hier begint de lente en daar betekent hier erg veel wind. Als ik na mijn straffe wandeling dan ook eindelijk op het strand aankom wordt ik bijna omver geblazen. Ik zie wederom niemand echter na een klein stukje lopen zie ik een aantal vliegers. Het is hier perfect voor kitesurfers en met deze wind helemaal. Vol bewondering kijk ik hoe die gasten met vrij kleine vliegers en die harde wind met een rotgang door het water sjezen. Ik trotseer als één van de weinige de wind en geniet van het uitzicht. Langebaan heeft één van de grootste zoutwater lagoons in de wereld. De mooie blauwe wateren in combinatie met de rotsen, bergen, kleine stranden en natuurgebieden maken het een mooie plek. Een beetje zonneschijn zou het allemaal nog mooier kunnen maken maar dat zit er vandaag niet in. Nadat ik het dorp in kaart heb gebracht besluit ik vanwege het weer om binnen te gaan zitten. Ik wil mijn reis wat verder plannen, de mogelijkheden in Langebaan uitwerken, heb nog een blog te schrijven en kan nog een filmpje kijken. Nog genoeg te doen om een middag binnen te blijven. Vroeg naar bed en morgen fietsend het reservaat in.

4 okt Fietsend door Westcoast national park
Na mijn dag binnen ga ik er vandaag op uit. Tijdens het ontbijt biedt de gastvrouw mij een fiets van het huis aan. Moeten hem wel even repareren maar dan hoef je niet zo'n ding te huren. Tijdens het ontbijt volgen nog een aantal grappen over Hollanders en hun fietsgebruik. Voornamelijk gebaseerd op onwetendheid en luiheid. Waarom fietsen als je een auto hebt? Samen met de gastheer knap ik vervolgens zijn fiets op, bandjes oppompen, zadel verstellen, ketting smeren en remmen afstellen. 'Het is een wat oudere fiets maar hij is beter dan die dingen die ze hier verhuren,' volgende de gastheer. De fiets is prima om een boodschap mee te doen maar om echt de bergen en wildernis in te gaan niet echt. Dus ik gebruik de fiets om in het dorp te komen en weer terug. Ik huur alsnog een fiets en fiets langs het water richting het national park. Het uitzicht over de lagoon met de zon erop is nog mooier. Het water blijkt niet alleen blauw maar ook groen te zijn. De lagoon is een soort U-vorm, waarbij op de uiteinden dorpjes liggen. Langebaan aan de vasteland kant en kraalbaai aan de andere kant. De rest van de U bestaat uit het park met wat kleine nederzettingen met maar een paar huizen. De route door het park is eenvoudig want is volledig geasfalteerd en dus ook begaanbaar voor auto's. Omdat de route nogal heuvelachtig is blijf ik liever even op de weg. Een goede keuze want binnen de kortste keren merk ik hoe steil het is en dat ik er behoorlijk wat moeite voor moet doen. Ondertussen is het landschap en gezichtsveld uitgestrekt. Op de achtergrond de rotsheuvels van de kust met hier en daar een huisje. Daarvoor de lagune met haar strandjes en blauwe wateren. En dan ook nog de heuvels met op haar rug de velden gevuld met fynbosch, hier en daar wat kleurige bloemen en de eindeloos vooruit kronkelende weg waarop ik fiets. In de verte zie ik een huisje helemaal boven de heuvel, naarmate ik dichterbij kom zie ik een bordje met birdhide seeburg er naartoe wijzen. Een vuurrood pad met veel hobbels en gravel zal me er brengen. Vrolijk begin ik maar na 15 minuten is het zo steil geworden dat ik bijna stil val en achteruit begin te rijden. Met mijn hart en longen in mijn keel loop ik het laatste stuk. Boven geniet ik van het uitzicht en ontdek ik een uitdaging, een pad los van de asfaltweg door de fynbosch heen waar niemand is. Het pad loopt parallel aan de weg maar dichter bij de lagune en avontuurlijker. Het is even zoeken maar met een lach op mijn gezicht fiets ik door de fynbosch met nergens iemand te bekennen.
Ik kom steeds dichtbij Geelbek een grote Nederlandse stijl gebouwde boerderij die nu dienst doet als restaurant. Voor mij te fancy en daarnaast heb ik nog even te fietsen richting mijn doel. Ik ga wederom van de weg af en fiets nu door de karoo, uitgestrekte platte velden met hier en daar een bosje. Ik word middels borden geadviseerd om op de paden te blijven ivm slangen en genoeg water mee te nemen. Over een karrenspoor fiets ik richting mijn doel, het is al bijna 13uur en ik ben pas onderaan de U. Het advies over de slangen heeft me een klein beetje beangstigd. Dus elke tak die ik zie liggen lijkt op een slang. Ik hou mijn angst onder controle en fiets vrolijk verder, ik red me wel desnoods bear grills style. Even later schrik ik me rot en moet ik vol in de remmen. Geen slang, tijger of olifant maar twee hele schattige en slome schildpadden kruizen mijn pad. Dankzij de slangen-schrik kon ik op tijd stoppen anders had ik er misschien wel overheen gereden. Ik bekijk de diertjes eens goed, ze zijn niet zo groot tussen de 10 en 25cm. Hun schilden zijn groen/bruin en de groeven blauw. Ze staan angstig stil als ik ze bekijk en trekken hun nek in als ik ze benader. Ik vervolg mijn weg maar want wil ze geen trauma bezorgen. Gedurende mijn tocht kom ik nog veel meer schildpadden tegen maar ik laat ze lekker verder lopen. Na 2,5uur fietsen besluit ik een lunchplek te zoeken en daarna terug te fietsen anders haal ik het nooit voor zonsondergang. Ik fiets inmiddels al vrij dicht tegen de lagune aan maar kan nog geen vrij strandje ontdekken. Plots zie ik een klein padje tussen de bosjes door richting het water. Met mijn fiets over mijn schouder bewandel ik het kleine zandpad. Na tien stappen stap ik een strand op dat zowel links als rechts 25 meter lang is. Het is echter vanaf het einde van de begroeiing tot aan de waterlijn maar 3 meter. Het water is erg rustig en ondiep en wat is het hier mooi. Boven het stille water pronken de heuvels met hun fynbosch en bloemenveldjes waar ik eerder al overheen ben gefietst. Met open mond kijk ik om me heen en kan alleen maar zijn. Een goede plek om wat te eten. Ik maak een veel te dikke sandwich met kaas, pepersalami en guacamole. Terwijl ik die naar binnen schrok kan ik alleen met een lach op mijn gezicht en een stilte in mijn hoofd om me heen staren.
Op de terugweg geniet ik nog altijd van de omgeving en haar uitdagingen. Ik heb nu het voordeel van de wind in de rug en dat ik nu vooral mag afdalen ipv klimmen. Om een andere route te nemen ga ik dit keer wel over het asfalt. Ook omdat ik via deze weg nog een punt kan tegenkomen dat uitzicht biedt over de Atlantische oceaan. Op de borden bij het punt staat dat vanaf hier tussen september en november walvissen gespot kunnen worden. Ik heb het echt geprobeerd en gezocht tussen de golven en helaas heb ik ze niet gezien. Maar geloof me ik ga ze deze reis echt tegenkomen. Ik fiets verder en ga weer langs Geelbek richting Langebaan, op de borden ontdek ik de afstanden tussen de plaatsen. Van Langebaan naar Geelbek is 17km van Geelbek naar Churchhaven is ook 17km. Ik hoef dus nog maar 17km van de bijna 70. Open zie ik naast de weg een soort kruising tussen een bok en een eland. Hij kijkt me aan en gaat vervolgens weer vrolijk verder met grazen, hij is het vast al gewend die Hollanders op de fiets. Ik neem nog een kleine detour zodat ik ook terug door het gebied dichtbij de lagune fiets. Plots fiets ik langs een verlaten dorpje met drie huizen. Wat ooit een mooie geïsoleerde plek heeft kunnen zijn waren nu een aantal betonnen muren met een overwoekerde patio en tuin. Ik geniet nog maar een keer van het uitzicht en fiets het laatste stukje terug naar de fietsenboer.
Ik loop nog wat langs het strand en zoek vervolgens een restaurant uit voor mijn diner. Ik ga zitten op een plek waar ik goed zicht heb op de zonsondergang en het lekker warm is. Het is hier lente en tussen de 15 en 20 graden. In de zon is het dus best lekker maar de wind maakt het fris. Als de zon ondergaat daalt de temperatuur ook snel. Aangezien ik dacht dat Afrika alleen maar heet zou zijn heb ik wel drie soorten zonnebrand maar geen lange broeken meegenomen. Het wordt gelukkig alleen naar warmer de komende tijd. In de tussentijd ben ik erg blij met mijn fleecevest, mag hem wel eens gaan wassen trouwens. Terug naar het eten, in dit dorp vlak aan de zee moet ik natuurlijk wel vis proberen daar staan ze immers bekend om. Toevallig is vandaag de fish en chips de dagspecial, gegrilde vis met patatjes. De witvis gaat er goed in met wat citroensap, tabasco en het sausje. Mijn brein moet nog even wennen aan het idee maar ik zeggen dat ik de combi best lekker vind. Missie vis leren eten komt langzaam van de grond. Als ik klaar ben met eten ben ik net op tijd voor nog een uitgebreide fotosessie met de ondergaande zon. Moe, voldaan en vol vreugde ga ik terug naar mijn slaapplek. Een goede douche en de benen in de lucht daar heb ik behoefte aan.

5 okt Strand
Ook op reis heb je van die dagen dat je eigenlijk even geen zin hebt. Het voordeel als je lang gaat en alleen bent dat je hier volledig aan toe kan geven. Met als resultaat dat ik om 12uur mijn bed eindelijk eens uit kwam. Ik was van plan een beetje aan mijn kleur te gaan werken dus heb me helemaal strand klaar gemaakt. Zwembroek, zonnebril, handdoek, lunch en ingesmeerd maar zoals jullie vast zullen snappen is dat helemaal niet voor mij weggelegd. Ik dus maar langs het strand wezen lopen en heb mij ondertussen vergaapt aan het landschap, de kitesurfers, de golfsurfers en de spelende kinderen. Ik bemerk dat ik best kan genieten van de mooie plekken en avonturen maar dat vooral de avonden saai en eenzaam zijn. Maar dan heb ik wel extra tijd om te schrijven.

6 okt Reis terug naar Kaapstad en plannen maken
Mijn verblijf in Langebaan zit er weer op. Ik heb genoten van de mooie plek maar hunker ook wel weer naar het contact met andere mensen. Ik heb weer een ritje terug naar Kaapstad in de taxi geboekt. Dit keer een andere chauffeur, Nathan, maar ook hij heeft alle tijd voor een goed gesprek. We praten over Langebaan en hoe wit en rijk dit gedeelte van het land is. We bespreken al de toeristen een masker wordt laten zien. Alleen de mooie plekken worden gepromoot maar het echte Zuid Afrika waar de bevolking hard zijn best moet doen om zijn hoofd boven water te houden wordt vermeden. Ik benoem dat ik het lastig vindt om te zien hoe groot het verschil is tussen rijk en arm en dat deze verdeling gebaseerd lijkt op kleur. De blanken zijn rijk en welvarend de donkere bevolking heeft het lastig andersom zie je weinig. Hij merkt op dat dit inderdaad klopt maar dat het geen zin heeft je hier druk over te maken. Focus op je eigen leven en daar alles uithalen. Teveel mensen van de donkere bevolking blijven in de slachtofferrol hangen en teveel blanken houden het gat in stand. Maar er is geen ruimte voor haat of strijd onderling. We moeten juist verder zorgen dat dit mooie land vrij raakt van corruptie en gelijke kansen heeft voor iedereen. Na dit zware maar belangrijke onderwerp gaat de chauffeur over naar een lichter onderwerp. Hij wil graag weten over mijn reis, wat ik doe en waarom ik wil reizen. Ik vertel hem over mijn plannen en begin over de sportpsychologie. Dit geeft hem de opening om het over sport en mentaliteit te hebben. Hij vertelt over het feit dat hij zelf geen interesse in de grote sporten heeft omdat het alleen nog maar over geld gaat. Vroeger keek je naar sport en zag je passie nu zie je mensen die alles alleen voor geld doen. Als ik zeg dat ik het vooral met hem eens ben wat betreft het stuk over passie, begint hij bijna te juichen. Zie je wel dat ik niet gek ben, gaat hij verder. Ik trek het zelfs nog verder en durf zelfs te stellen dat iedereen te weinig met passie en teveel voor geld doet. Hij is het wederom helemaal met me eens. Onze gesprekken geven ons allebei op punten kippenvel en blijdschap. We zijn dan ook binnen de kortste keren op plaats bestemming. Als ik uitstap bedankt hij me voor de rit en de gesprekken en zegt dat hij hier nog even over zal blijven nadenken. Lachend zwaai ik hem uit en ben ik weer in de Green Elephant in Kaapstad.Ik ga die avond met Edwina zitten om van haar de mooiste plekjes langs de gardenroute door te nemen. De volgende dag ga ik namelijk alweer naar het volgende dorp. Ik besluit om een ticket te kopen voor de bazbus. Met dit ticket kan ik tussen Kaapstad en Jo-burg reizen en op ongeveer 30 plekken daartussen stoppen. Daarbij boek ik ook een 4daagse tocht naar Kruger. Ik hoop zo wat meer mensen te ontmoeten en toch op mooie plekjes te komen.

Ik hoop jullie weer een beetje te hebben kunnen betrekken in mijn belevingen rondom de wereld. Helaas is het internet te zwak hier om ook de foto's op te loaden dus deze hebben jullie nog tegoed. Wat ik wel kan beloven is zondag een derde deel te posten, moet het nog een klein beetje af schrijven maar dan zijn jullie bijna up to date. Tot snel lieve mensen.