1 okt Lion's head beklimmen en gesprekken Gugu
De dag begon vroeg want we, ik en de Amerikaan, hadden om 8uur afgesproken bij een restaurant aan de andere kant van de stad. Claudio had op de heenreis een Italiaanse ontmoet en er bleek een klik te zijn. Ze hadden deze week al eerder afgesproken en vandaag zouden we met zijn drieën een berg gaan beklimmen. Er zijn in Kaapstad ongeveer drie bergen van groot naar klein, de tafelberg, Lion's head en signal hill. De tafelberg is immens, moeilijk te beklimmen en vaak bewolkt. Signal hill is laag, heeft de noon gun maar stelt niet veel voor. Wij besloten daarom Lion's head te doen 667m hoog en soms lastig maar wel te doen. Maar eerst gezellig ontbijten en vooral ook even de Italiaanse leren kennen. Na de kennismaking wat neer kwam op een aantal gekke uitspraken van haar en een kleine Engelse les van de Claudio zijn we op zoek gegaan naar een pad de berg op. Al snel had ik iets gevonden waar nog niet veel mensen hadden gelopen, perfect dus. Tussen de bush en de stenen door vonden we onze weg omhoog. Dit was slecht een voorbode op wat nog zou gaan komen want aan de klim van Lion's head waren we nog niet eens begonnen. Na de eerste klim kwamen we een moskee tegen helemaal in het niets, klein maar erg mooi. We vervolgens onze weg over een rood stenen pad. Boven ons staren de grote rotsen van Lion's head ons tegemoet. Hoe hoger we komen hoe steiler het is maar ook hoe drukker. Eenmaal op de top hebben we een geweldig uitzicht over de stad. Links de juppenwijken, rechtdoor het stadion en de toeristische haven, onder ons de binnenstad die beschermd wordt door de bergen en rechts de tafelberg. Het uitzicht is adembenemend en de pauze van het klimmen welkom. Na de gebruikelijke fotosessie en wat versnaperingen starten we de afdaling. Dit keer nemen we een nog steilere route want we gaan toch naar beneden. De weg omhoog was soms best even aanpoten, naar beneden is echter appeltje eitje.
Helemaal beneden besluiten we een hapje te eten, late lunch en gaan we rond 17uur terug naar het hostel. De twee verdwijnen stiekem en stilletjes naar hun kamer, you know, terwijl ik met mijn kamergenoot, een Afrikaanse dwarsfluit student van Zulu afkomst, in gesprek raak over politiek, apartheid en kansen in Afrika, spiritualiteit en verbindende krachten. Hij vertelt honderduit en ik stel af en toe een vraag om hem aan de gang te houden. Nadat mijn nieuwsgierigheid het hart van Gugu heeft veroverd, vertelt hij over zijn cultuur, de medicijnmannen (Isangome), en verschillende rituelen. Na een korte plaspauze komt hij terug en neemt me mee naar een andere gast van het hostel. Deze jongen heeft pas geleden een Xhosa ritueel gedaan waarin hij van jongen tot man werd getransformeerd. Over de precieze inhoud van het ritueel wordt erg geheimzinnig gedaan omdat het niet door de vrouwen gehoord mag worden. Ook deze jongen kan mijn interesse en goede vragen waarderen en stopt niet met vertellen. De inhoud heb ik beloofd voor mezelf te houden dus zal ik ook doen. Een korte samenvatting mag echter best: nadat hij wordt besneden en bedekt wordt met witte okra worden de jongens vier weken de bergen ingestuurd om uiteindelijk als man terug te keren. Best interessant om te horen hoe deze rituelen in elkaar zitten en wat het heeft betekend voor deze jongen. Na deze lange gesprekken komt rond elf uur ineens de Amerikaan uit zijn kamer, rara wat heeft hij gedaan. Beetje beschaamd biedt hij zijn verontschuldigingen aan, voor mij niet nodig want ik heb gelachen en me kostelijk vermaakt. Het was weer een lange dag dus bedtijd.

2 okt Afspraak collega en tour langs universiteit
Een onderdeel dat pas vlak voor mijn reis concreter werd, maar altijd al een droom was, was om met sportpsychologen uit andere landen in contact te komen. Via via bleek er best wat mogelijk en had ik voor vertrek drie verschillende instanties benaderd. Eén in Kaapstad, één in Stellenbosch en één in Durban. Vandaag had ik een afspraak met de sportpsycholoog uit Kaapstad. We hadden afgesproken in een koffietentje in een buitenwijk van Kaapstad makkelijk met de taxi te bereiken. Daar aangekomen ontmoette ik een vriendelijke jongeman van een jaar of 30. We spraken over de sportpsychologie en hoe deze in Zuid Afrika eigenlijk nog in de kinderschoenen staat. Vergelijkbaar met de situatie een paar jaar geleden in Nederland. Nog geen accreditatie systeem, maar een handje vol mensen aan het werk in het veld, instroom vanuit de psychologie en coaching, vooral gedachte dat klinische achtergrond belangrijk is. Ik sprak over de gebeurtenissen die vanuit daar zich in Nederland hadden ontwikkelt. We deelden ideeën over werkwijze en hoe het nu verder moest. Waarbij vooral de multidisciplinaire aanpak zoals Tough Minds dat nu doet in het sport medische centrum voor hem erg inspirerend was. We sloten af en waren beide geïnspireerd door de verhalen van de ander. Ik had nog veel meer willen vragen maar helaas ging de koffietent dicht en had hij een volgende afspraak.
Vol positieve energie liep ik vervolgens naar een winkelcentrum vlakbij het koffietentje. Ik liet het gesprek even bezinken en wandelende ondertussen door het megagrote centrum. Ik besloot om koffie te nemen en een wifi signaal op te zoeken. Gugu, mijn kamergenoot, had aangeboden me een rondleiding te geven over de campus van de universiteit van Capetown. Ik moest hem alleen nog zien te bereiken, zowel via de app als daarna fysiek. Een afspraak was snel gemaakt, ik had de tijd dus daar komen was ook te doen. Wat inhield dat ik een wandeling van 40 minuten voor de boeg had. Langs de weg uitstekend te doen alleen was de route niet zo heel mooi. We hadden afgesproken bij Baxter theater, een adembenemend pand met verschillende concertzalen. De stijl leek een beetje op de Amsterdamse school met een vleugje van de Victoriaanse bouwstijl erbij. Dit gebouw bleek nog maar het begin van de architectonische wonderen op de campus. Het terrein ligt verspreid over drie gedeeltes lower, middle and upper campus naast de gebouwen was les gegeven wordt is er ook veel plek voor housing. Het gebied bestrijkt een aantal vierkante kilometers. Het voelde alsof ik door het complex van de Harry Potter school liep. Overal klimop tegen de muren waardoor het leek alsof de aarde de gebouwen langzaam aan het opslokken was. Verschillende tussendoor gangetjes, patio's en verborgen plekken. Opeens een pleintje met allerlei standbeelden of een fontein. Na het beklimmen van wat trappen staan we ineens aan de zijlijn van een groot sportveld. We steken over naar opnieuw wat trappen en dan zegt Gugu: 'kijk eens achter je.' Het uitzicht is adembenemend, beneden ons de campus en daaromheen zover ik kan kijken de buurten van cape town. Boven ons een plein met daaraan de belangrijkste gebouwen van de uni, diplomazaal, bibliotheek, grote collegezaal en de kamer van de dean. Na de rondleiding lopen we richting huis en trakteer ik Gugu op burgers, een klein gebaar maar hij kan het zeer waarderen.

3 okt Windy Langebaan
Ik heb gister op aanraden van Edwina, één van de eigenaren van het hostel, een trip geboekt richting Langebaan. Een zeer luxe en mooi dorpie aan de west kust van Zuid-Afrika. Een ritje van 2uur richting het noorden in een hop on hop off bus. Er was echter niemand anders die wilde hoppen met als gevolg dat ik een busje voor 14 personen geheel voor mezelf had. Een mooi moment om te bonden met de chauffeur. Al rijdend door de uitgestrekte landschappen en langzaam afstand nemend van de tafelberg raken we steeds dieper in gesprek. Hij vertelt over zijn jeugd en zijn huidige leven, waarin hij met twee kinderen en zijn vriendin bij zijn ouders woont in één van de gevaarlijkste townships in Kaapstad. Rivaliserende bendes maken elkaar het leven zuur en de levensstandaard is erg laag. Toch wil hij met geen mogelijkheid weg uit zijn buurt. Hij wil niet vluchten voor de lelijke dingen naar werken aan een betere toekomst. Hij zorgt daarom goed voor zijn gezin, zodat zij deze toekomst kunnen leven. Geluk gaat niet over materialistische dingen of avonturen beleven of jezelf ontplooien, geluk is delen met je dierbaren. De twee uur vliegen voorbij met onze gesprekken als voedingsbodem.
Langzaam komen we bij de eindbestemming en mijn mond valt open van verbazing. We rijden een stadje binnen dat lijkt op een combinatie van een golfclub, rijkeluisbuurt en gevangenis. De strak gepleisterde huizen zijn prachtig evenals de groen uitgedoste tuinen maar overal staat een groot hek omheen. Het voelt alsof iedereen zijn eigen stukje paradijs heeft gecreëerd maar doodsbang is het met iemand te moeten delen.Vriendelijk word ik ontvangen op mijn slaapplek en na een uitgebreide kennismaking ga ik het dorp in. Het is ongeveer 2km lopen maar ik heb vakantie dus waarom niet. Ik verbaas me nog steeds over de rijkdom en het contrast met mijn gesprekken met de chauffeur. Want ondanks deze rijkdom kijken bijna alle mensen weg, groeten ze niet of wanen ze zich veilig en alleen achter hun hekken. Als ik mensen zie werken zijn dat gekleurde mensen en ook die kijken gek op naar die Hollander die iedereen vrolijk gedag zegt. Daar loop ik dan in mijn eentje op zoek naar gezelligheid. Op straat zie ik weinig andere mensen, eigenlijk niemand loopt er over straat. Misschien vanwege het weer, hier begint de lente en daar betekent hier erg veel wind. Als ik na mijn straffe wandeling dan ook eindelijk op het strand aankom wordt ik bijna omver geblazen. Ik zie wederom niemand echter na een klein stukje lopen zie ik een aantal vliegers. Het is hier perfect voor kitesurfers en met deze wind helemaal. Vol bewondering kijk ik hoe die gasten met vrij kleine vliegers en die harde wind met een rotgang door het water sjezen. Ik trotseer als één van de weinige de wind en geniet van het uitzicht. Langebaan heeft één van de grootste zoutwater lagoons in de wereld. De mooie blauwe wateren in combinatie met de rotsen, bergen, kleine stranden en natuurgebieden maken het een mooie plek. Een beetje zonneschijn zou het allemaal nog mooier kunnen maken maar dat zit er vandaag niet in. Nadat ik het dorp in kaart heb gebracht besluit ik vanwege het weer om binnen te gaan zitten. Ik wil mijn reis wat verder plannen, de mogelijkheden in Langebaan uitwerken, heb nog een blog te schrijven en kan nog een filmpje kijken. Nog genoeg te doen om een middag binnen te blijven. Vroeg naar bed en morgen fietsend het reservaat in.

4 okt Fietsend door Westcoast national park
Na mijn dag binnen ga ik er vandaag op uit. Tijdens het ontbijt biedt de gastvrouw mij een fiets van het huis aan. Moeten hem wel even repareren maar dan hoef je niet zo'n ding te huren. Tijdens het ontbijt volgen nog een aantal grappen over Hollanders en hun fietsgebruik. Voornamelijk gebaseerd op onwetendheid en luiheid. Waarom fietsen als je een auto hebt? Samen met de gastheer knap ik vervolgens zijn fiets op, bandjes oppompen, zadel verstellen, ketting smeren en remmen afstellen. 'Het is een wat oudere fiets maar hij is beter dan die dingen die ze hier verhuren,' volgende de gastheer. De fiets is prima om een boodschap mee te doen maar om echt de bergen en wildernis in te gaan niet echt. Dus ik gebruik de fiets om in het dorp te komen en weer terug. Ik huur alsnog een fiets en fiets langs het water richting het national park. Het uitzicht over de lagoon met de zon erop is nog mooier. Het water blijkt niet alleen blauw maar ook groen te zijn. De lagoon is een soort U-vorm, waarbij op de uiteinden dorpjes liggen. Langebaan aan de vasteland kant en kraalbaai aan de andere kant. De rest van de U bestaat uit het park met wat kleine nederzettingen met maar een paar huizen. De route door het park is eenvoudig want is volledig geasfalteerd en dus ook begaanbaar voor auto's. Omdat de route nogal heuvelachtig is blijf ik liever even op de weg. Een goede keuze want binnen de kortste keren merk ik hoe steil het is en dat ik er behoorlijk wat moeite voor moet doen. Ondertussen is het landschap en gezichtsveld uitgestrekt. Op de achtergrond de rotsheuvels van de kust met hier en daar een huisje. Daarvoor de lagune met haar strandjes en blauwe wateren. En dan ook nog de heuvels met op haar rug de velden gevuld met fynbosch, hier en daar wat kleurige bloemen en de eindeloos vooruit kronkelende weg waarop ik fiets. In de verte zie ik een huisje helemaal boven de heuvel, naarmate ik dichterbij kom zie ik een bordje met birdhide seeburg er naartoe wijzen. Een vuurrood pad met veel hobbels en gravel zal me er brengen. Vrolijk begin ik maar na 15 minuten is het zo steil geworden dat ik bijna stil val en achteruit begin te rijden. Met mijn hart en longen in mijn keel loop ik het laatste stuk. Boven geniet ik van het uitzicht en ontdek ik een uitdaging, een pad los van de asfaltweg door de fynbosch heen waar niemand is. Het pad loopt parallel aan de weg maar dichter bij de lagune en avontuurlijker. Het is even zoeken maar met een lach op mijn gezicht fiets ik door de fynbosch met nergens iemand te bekennen.
Ik kom steeds dichtbij Geelbek een grote Nederlandse stijl gebouwde boerderij die nu dienst doet als restaurant. Voor mij te fancy en daarnaast heb ik nog even te fietsen richting mijn doel. Ik ga wederom van de weg af en fiets nu door de karoo, uitgestrekte platte velden met hier en daar een bosje. Ik word middels borden geadviseerd om op de paden te blijven ivm slangen en genoeg water mee te nemen. Over een karrenspoor fiets ik richting mijn doel, het is al bijna 13uur en ik ben pas onderaan de U. Het advies over de slangen heeft me een klein beetje beangstigd. Dus elke tak die ik zie liggen lijkt op een slang. Ik hou mijn angst onder controle en fiets vrolijk verder, ik red me wel desnoods bear grills style. Even later schrik ik me rot en moet ik vol in de remmen. Geen slang, tijger of olifant maar twee hele schattige en slome schildpadden kruizen mijn pad. Dankzij de slangen-schrik kon ik op tijd stoppen anders had ik er misschien wel overheen gereden. Ik bekijk de diertjes eens goed, ze zijn niet zo groot tussen de 10 en 25cm. Hun schilden zijn groen/bruin en de groeven blauw. Ze staan angstig stil als ik ze bekijk en trekken hun nek in als ik ze benader. Ik vervolg mijn weg maar want wil ze geen trauma bezorgen. Gedurende mijn tocht kom ik nog veel meer schildpadden tegen maar ik laat ze lekker verder lopen. Na 2,5uur fietsen besluit ik een lunchplek te zoeken en daarna terug te fietsen anders haal ik het nooit voor zonsondergang. Ik fiets inmiddels al vrij dicht tegen de lagune aan maar kan nog geen vrij strandje ontdekken. Plots zie ik een klein padje tussen de bosjes door richting het water. Met mijn fiets over mijn schouder bewandel ik het kleine zandpad. Na tien stappen stap ik een strand op dat zowel links als rechts 25 meter lang is. Het is echter vanaf het einde van de begroeiing tot aan de waterlijn maar 3 meter. Het water is erg rustig en ondiep en wat is het hier mooi. Boven het stille water pronken de heuvels met hun fynbosch en bloemenveldjes waar ik eerder al overheen ben gefietst. Met open mond kijk ik om me heen en kan alleen maar zijn. Een goede plek om wat te eten. Ik maak een veel te dikke sandwich met kaas, pepersalami en guacamole. Terwijl ik die naar binnen schrok kan ik alleen met een lach op mijn gezicht en een stilte in mijn hoofd om me heen staren.
Op de terugweg geniet ik nog altijd van de omgeving en haar uitdagingen. Ik heb nu het voordeel van de wind in de rug en dat ik nu vooral mag afdalen ipv klimmen. Om een andere route te nemen ga ik dit keer wel over het asfalt. Ook omdat ik via deze weg nog een punt kan tegenkomen dat uitzicht biedt over de Atlantische oceaan. Op de borden bij het punt staat dat vanaf hier tussen september en november walvissen gespot kunnen worden. Ik heb het echt geprobeerd en gezocht tussen de golven en helaas heb ik ze niet gezien. Maar geloof me ik ga ze deze reis echt tegenkomen. Ik fiets verder en ga weer langs Geelbek richting Langebaan, op de borden ontdek ik de afstanden tussen de plaatsen. Van Langebaan naar Geelbek is 17km van Geelbek naar Churchhaven is ook 17km. Ik hoef dus nog maar 17km van de bijna 70. Open zie ik naast de weg een soort kruising tussen een bok en een eland. Hij kijkt me aan en gaat vervolgens weer vrolijk verder met grazen, hij is het vast al gewend die Hollanders op de fiets. Ik neem nog een kleine detour zodat ik ook terug door het gebied dichtbij de lagune fiets. Plots fiets ik langs een verlaten dorpje met drie huizen. Wat ooit een mooie geïsoleerde plek heeft kunnen zijn waren nu een aantal betonnen muren met een overwoekerde patio en tuin. Ik geniet nog maar een keer van het uitzicht en fiets het laatste stukje terug naar de fietsenboer.
Ik loop nog wat langs het strand en zoek vervolgens een restaurant uit voor mijn diner. Ik ga zitten op een plek waar ik goed zicht heb op de zonsondergang en het lekker warm is. Het is hier lente en tussen de 15 en 20 graden. In de zon is het dus best lekker maar de wind maakt het fris. Als de zon ondergaat daalt de temperatuur ook snel. Aangezien ik dacht dat Afrika alleen maar heet zou zijn heb ik wel drie soorten zonnebrand maar geen lange broeken meegenomen. Het wordt gelukkig alleen naar warmer de komende tijd. In de tussentijd ben ik erg blij met mijn fleecevest, mag hem wel eens gaan wassen trouwens. Terug naar het eten, in dit dorp vlak aan de zee moet ik natuurlijk wel vis proberen daar staan ze immers bekend om. Toevallig is vandaag de fish en chips de dagspecial, gegrilde vis met patatjes. De witvis gaat er goed in met wat citroensap, tabasco en het sausje. Mijn brein moet nog even wennen aan het idee maar ik zeggen dat ik de combi best lekker vind. Missie vis leren eten komt langzaam van de grond. Als ik klaar ben met eten ben ik net op tijd voor nog een uitgebreide fotosessie met de ondergaande zon. Moe, voldaan en vol vreugde ga ik terug naar mijn slaapplek. Een goede douche en de benen in de lucht daar heb ik behoefte aan.

5 okt Strand
Ook op reis heb je van die dagen dat je eigenlijk even geen zin hebt. Het voordeel als je lang gaat en alleen bent dat je hier volledig aan toe kan geven. Met als resultaat dat ik om 12uur mijn bed eindelijk eens uit kwam. Ik was van plan een beetje aan mijn kleur te gaan werken dus heb me helemaal strand klaar gemaakt. Zwembroek, zonnebril, handdoek, lunch en ingesmeerd maar zoals jullie vast zullen snappen is dat helemaal niet voor mij weggelegd. Ik dus maar langs het strand wezen lopen en heb mij ondertussen vergaapt aan het landschap, de kitesurfers, de golfsurfers en de spelende kinderen. Ik bemerk dat ik best kan genieten van de mooie plekken en avonturen maar dat vooral de avonden saai en eenzaam zijn. Maar dan heb ik wel extra tijd om te schrijven.

6 okt Reis terug naar Kaapstad en plannen maken
Mijn verblijf in Langebaan zit er weer op. Ik heb genoten van de mooie plek maar hunker ook wel weer naar het contact met andere mensen. Ik heb weer een ritje terug naar Kaapstad in de taxi geboekt. Dit keer een andere chauffeur, Nathan, maar ook hij heeft alle tijd voor een goed gesprek. We praten over Langebaan en hoe wit en rijk dit gedeelte van het land is. We bespreken al de toeristen een masker wordt laten zien. Alleen de mooie plekken worden gepromoot maar het echte Zuid Afrika waar de bevolking hard zijn best moet doen om zijn hoofd boven water te houden wordt vermeden. Ik benoem dat ik het lastig vindt om te zien hoe groot het verschil is tussen rijk en arm en dat deze verdeling gebaseerd lijkt op kleur. De blanken zijn rijk en welvarend de donkere bevolking heeft het lastig andersom zie je weinig. Hij merkt op dat dit inderdaad klopt maar dat het geen zin heeft je hier druk over te maken. Focus op je eigen leven en daar alles uithalen. Teveel mensen van de donkere bevolking blijven in de slachtofferrol hangen en teveel blanken houden het gat in stand. Maar er is geen ruimte voor haat of strijd onderling. We moeten juist verder zorgen dat dit mooie land vrij raakt van corruptie en gelijke kansen heeft voor iedereen. Na dit zware maar belangrijke onderwerp gaat de chauffeur over naar een lichter onderwerp. Hij wil graag weten over mijn reis, wat ik doe en waarom ik wil reizen. Ik vertel hem over mijn plannen en begin over de sportpsychologie. Dit geeft hem de opening om het over sport en mentaliteit te hebben. Hij vertelt over het feit dat hij zelf geen interesse in de grote sporten heeft omdat het alleen nog maar over geld gaat. Vroeger keek je naar sport en zag je passie nu zie je mensen die alles alleen voor geld doen. Als ik zeg dat ik het vooral met hem eens ben wat betreft het stuk over passie, begint hij bijna te juichen. Zie je wel dat ik niet gek ben, gaat hij verder. Ik trek het zelfs nog verder en durf zelfs te stellen dat iedereen te weinig met passie en teveel voor geld doet. Hij is het wederom helemaal met me eens. Onze gesprekken geven ons allebei op punten kippenvel en blijdschap. We zijn dan ook binnen de kortste keren op plaats bestemming. Als ik uitstap bedankt hij me voor de rit en de gesprekken en zegt dat hij hier nog even over zal blijven nadenken. Lachend zwaai ik hem uit en ben ik weer in de Green Elephant in Kaapstad.Ik ga die avond met Edwina zitten om van haar de mooiste plekjes langs de gardenroute door te nemen. De volgende dag ga ik namelijk alweer naar het volgende dorp. Ik besluit om een ticket te kopen voor de bazbus. Met dit ticket kan ik tussen Kaapstad en Jo-burg reizen en op ongeveer 30 plekken daartussen stoppen. Daarbij boek ik ook een 4daagse tocht naar Kruger. Ik hoop zo wat meer mensen te ontmoeten en toch op mooie plekjes te komen.

Ik hoop jullie weer een beetje te hebben kunnen betrekken in mijn belevingen rondom de wereld. Helaas is het internet te zwak hier om ook de foto's op te loaden dus deze hebben jullie nog tegoed. Wat ik wel kan beloven is zondag een derde deel te posten, moet het nog een klein beetje af schrijven maar dan zijn jullie bijna up to date. Tot snel lieve mensen.