16 okt Wilderness

Mijn reis naar de volgende stop op mijn route begint pas laat op de dag. Pas om 16uur komt de Baz bus me oppikken om naar Wilderness te gaan. Helaas regent het opnieuw pijpenstelen waardoor echt iets doen er niet echt van komt. Conclusie ik zit de hele dag op de bank te schuilen en te schrijven. Was ook wel nodig want ik liep behoorlijk achter. Als eindelijk de bus komt is de chauffeur aan het puffen en steunen en lijkt de sfeer in de bus ook niet heel gezellig. Ze hebben al wat tegenslagen gehad vandaag en zitten al veel te lang in de bus. De chauffeur blijft echter ondanks het puffen en steunen gewoon lachen en grapjes maken. Gelukkig hoef ik maar een half uurtje verder dus hoef ik ook niet echt met de rest te communiceren. Ondanks dat de route maar kort is speelt er zich buiten de bus een sprookje af. De bus daalt langzaam de berg af, rechts van me onderaan de dichtbegroeide bergen ligt ineens een meertje met een prachtig eenzaam huisje eraan. We volgen het water en terwijl ik nog net met open mond naar het huisje kijk wordt het volgende panorama shot alweer getoond. Een uitgestrekt strand met begroeide duinen, uitgerekte rollende golven, een verlaten spoorbaan en mooie huisjes. Samen met een Engelsman en een Zwitserse stap ik uit bij the beach house. Het hostel ligt 50m boven het strand en is het eerste huis van het dorpje. Hierdoor is het uitzicht wederom adembenemend, ik word echt continu verwend op deze reis. (Jammer genoeg lukt het nog niet om de foto's up te loaden.) We worden direct vriendelijk ontvangen en krijgen een rondleiding door het pand. De slaapzaal boven heeft 14 bedden waarvan er slecht 2 bezet zijn. De voorste bedden staan in een serre waardoor je onbelemmerd zicht hebt op de oceaan, het strand en de bergen. We kiezen alle drie een bed in de serre met uitzicht. Het zicht is adembenemend en op de achtergrond hoor je de golven breken en je voelt de zon op je huid. Nadat we zijn gesetteld gaan we nog even snel het strand op om in de laatste zonnestralen het landschap te verkennen. Het strand is heerlijk langgerekt en lijkt oneindig door te gaan. We maken een mooie wandeling op onze blote voeten langs de kustlijn. Ondanks dat het water koud is en de golven onstuimig is het een heerlijk gevoel. De zandkorrels tussen je tenen die worden weggespoeld door het koude water en vervolgens de dronken stappen die worden veroorzaakt door de terugvloeiend golven. De wandeling kost ons een uurtje dan is de zon achter de berg en doet de kou zijn intrede. We besluiten nog even op bed te gaan liggen en te chillen om daarna uit eten te gaan.

We eindigen met een groep van negen personen bij Comodos, waarvanvijf Hollanders, twee Britten, de Zwitserse en een Amerikaanse. Met dit bonte gezelschap hebben we tot laat in de avond allerlei gezellige gesprekken en gekkigheid.

17okt Canyoning

Zonder echt te weten waar we aan zouden beginnen zijn de Zwitserse en ik op een aanbod van de Hollanders ingegaan om mee te gaan op een tour. Ze hadden het over kloofing wat klinkt als een soort wandeling door een grote kloof. De werkelijkheid bleek iets kouder en vooral avontuurlijker. Nadat we ons met zes mensen in een veel te kleine Kia hebben weten te proppen ontmoeten we onze gids. Een ranke sportieve gozer volledig ingepakt in outdoor kleding heet ons vriendelijk welkom. Hij vraagt ons nog een paar keer of we zeker weten dat we de tour vandaag willen doen. Het is namelijk de hele dag bewolkt en er zal hier en daar een buitje vallen. Onverschrokken zeggen we ja en tekenen we het formulier dat hem vrijwaart van alle gevolgen. Let's go. Een paar van ons stappen in zijn jeep en de rest volgt met wat ademruimte in de Kia. We rijden een half uur de bergen in en komen steeds minder mensen tegen. Op een studenten campus waar de bavianen vrij rondlopen en de vuilnisbakken plunderen stoppen we plots. Hij parkeert zijn jeep de bosjes in en we stappen uit. Iedereen krijgt een helm, wetsuit en zwemvest. Dan begint de hike, de gids leidt ons de complete wildernis in, naar plekken waar alleen hij komt. Naarmate de gids meer vertelt blijkt hij een echte bear grills te zijn. Hij heeft alle skills, opleidingen en ervaringen om dagen lang in de Zuid Afrikaanse bush te kunnen verblijven. Kortom we zijn dus veilig om van hoogtes te vallen, door slangen te worden gebeten, vast te komen zitten of te verdwalen. Na een kwartier omhoog te zijn gelopen beginnen we nu aan een steile afdaling. Door de bosjes, over stenen, soms glijdend naar beneden komen we aan bij een riviertje. De gids vertelt dat het water normaal tot de enkels komt maar door de regen van gister is het waterniveau gestegen tot boven de knie. Er staat ons op de weg naar beneden door de rivier dus nog een hoop water te wachten. Glibberend over stenen en half door het water start onze tocht. De gids gaat voorop en wij volgen trouw sommige bang hem uit het oog te verliezen. We klimmen en klauteren over stenen ten grootte van auto's en waden door het water. Langs de kanten rijzen de stenen kolommen hoog boven ons uit. Soms weet een zonnestraal zich tussen de wolken en de stenen door een weg naar beneden te banen. Dan komt de eerste sprong, de gids zegt waar te springen en doet het voor. Één voor één volgen we. Een sprong van een paar meter naar beneden. De sprong en de hoogte valt mee maar de kou van het water stijgt direct naar je hoofd. Langzaam stijgen de sprongen en moeten we abseilen in plaats van springen. Zo gaan we ongeveer twee uur verder. Dan komt dé laatste uitdaging. We moeten abseilen door een waterval. De druk van de waterval is zo groot dat er onder vandaan zwemmen niet mogelijk is. We moeten daarom met zijn allen wachten in de grot achter de waterval. Daarna zal de gids ons aan het abseiltouw onder de waterval vandaan trekken. Omdat ik als laatste vastzit moet iedereen voor mij de waterval uit anders moeten we een uur terug om diegene te redden. Met angst in de ogen gaan we één voor één naar beneden wederom niet wetend wat ons te wachten staat. Dan is het mijn beurt, op dat moment voel ik nog gezonde spanning. Des te lager ik kom en hoe meer water er op mijn hoofd klettert des te hoger wordt de ademnood en angst. Gedesoriënteerd kom ik beneden aan, honderden liters water vallen zonder pauze op mijn hoofd. Ik word gelukkig door de stroming de grot in geduwd. Met zijn zessen hangen we in een grot die groot genoeg is voor drie. Het is nu wachten op de gids en het teken. Het duurt erg lang en we twijfelen allemaal terwijl we hangend aan kleine richeltjes proberen te ontsnappen aan het watergeweld. Als het touw een beetje strak wordt getrokken begint iedereen langs het touw richting de gids te bewegen. Ik probeer met de laatste mee te zwemmen maar het lukt me niet. De grote plassen water denderen op mijn hoofd en het voelt alsof ik verdrink ondertussen kom ik niet door de stroming heen. In paniek probeer ik tevergeefs langs de kant naar houvast te grijpen. Ik hap naar lucht en probeer mezelf te kalmeren om op adem te komen. Op het moment dat ik denk, het is klaar tot ziens allemaal, voel ik een ruk aan het touw. Ondanks dat ik nog altijd geen adem kan halen kom ik wel door de waterval heen. Totaal buitenadem en blij dat ik nog leef zie ik eindelijk weer licht en mijn lotgenoten. Ik drijf langzaam verder en kan rustig weer tot leven komen. Dit was het, vanaf nu alleen nog maar zwemmen. Na vijf minuten ben ik pas in staat om met de anderen te praten die eenzelfde bijna dood ervaring hadden als ik. We lachen onze angsten weg en genieten na van de spanning en het geweldige uitzicht in de canyon. We stappen het water uit en lopen terug naar de auto. Wat een avontuur. Mocht je een idee willen krijgen https://youtu.be/yR-MCUh-dKw.Morgen weer verder.

18okt relax

Na de spannende dag van gisteren tijd voor wat ontspanning. Wat is er beter om te ontspannen dan een potje yoga? Samen met de Nederlandse vrijwilligster van het hostel doorkruis ik het stadje op zoek naar onze yogales. We lopen het wilderness hotel binnen, een super deluxe hotel (het Hilton van wilderness), richting een kamertje ergens achteraf. Langs danszalen, marmeren trappen, een zwembad en nog veel meer luxe. Als we het kamertje vinden worden we zeer vriendelijk verwelkomt door een oudere dame, begin zestig. We zijn de eerste dus de lerares vraagt me de kleren van het lijf. Wat voor soort yoga ik doe, waar, hoe vaak en of ik het leuk vind. Langzaam stroomt de les vol met natuurlijk alleen maar vrouwen. Ik merk dat ik een stijve hark ben vooral als ik zien dat de rest van de groep, bijna allemaal boven de vijftig, redelijk gemakkelijk mee kan komen. Af en toe kijk ik naar mijn maatje van het hostel die gelukkig ook niet altijd makkelijk weet te volgen. Ondertussen vouwt de lerares zich op verschillende manieren op en zegt daarna doodleuk: nu jullie. De meeste dames in de groep lukt het ook nog aardig terwijl mijn maatje en ik met moeite, hulp en aanpassingen tot een hele andere oefening komen. De lerares heeft een hoop werk aan me en geeft me een hoop correcties/tips. Af en toe door op een plek te tikken die naar voor of achteren moet, af en toe door een band om me heen te gooien en iets strak te trekken. Mijn hamstrings, onderrug, schouders en buikspieren hebben nog nooit zo'n stretch gehad terwijl het toch lekker voelt. Ik kan oprecht zeggen dat ik uitelkaar ben getrokken door een vrouw van zestig en ondanks de pijn heb ik er nog van genoten ook. Ik ben blij dat de handstand en hoofdstand me wat beter afgaan waardoor ik me niet het slechtste jongentje van de klas voel. We naderen het einde van de les en komen bij de ontspanningsoefeningen. Hier kan je niets fout aan doen. Ik voel dat mijn lichaam door de les geheel ontspannen is en na de inspanning van gisteren toch weer energiek aanvoelt. Ik heb al vaker aan yoga gedaan maar na deze les voelt het echt beter. Alsof ik meer ruimte in mijn gewichten heb en mijn lijf beter afgesteld is. Zelfs geen rugpijn zoals meestal na zo'n actieve dag en les. De rest van de dag relax ik een beetje met koffies en een wandeling.

19okt Vic bay and the Cave

Vlak voor ons hostel loopt een oud treinspoor. De trein rijdt al zo'n elf jaar niet meer maar de route langs de kust schijnt erg mooi te zijn. Samen met mijn Zwitserse kamergenoot struinen we het spoor af op zoek naar mooie plekjes. Het begint al gelijk goed langs het spoor vinden we namelijk een bord met: "caution high mugging area." Dat klinkt als een leuke plek om heen te gaan. We hadden vooraf al geïnformeerd en de dreiging viel tegenwoordig wel mee. Na een paar honderd meter komen we een hele andere gevaarlijk situatie tegen. Een spoorbrug van 10m hoog met op sommige stukken alleen het spoor en de bielzen om over te lopen. Met een iets langzamere pas en hogere hartslag levert dat echter geen enkel probleem op. Langs tunnels en overgroeide rails banen we ons een weg door de bush en in de weg liggende stenen. Het uitzicht is inderdaad erg mooi, zee, strand, rotsen, tunnels en het verlaten spoor. Als ik echter dit opschrijf merk ik dat er wel een soort verzadiging aan het optreden is zowel in woord als in beleving. Niet dat het allemaal hetzelfde is of gewoon begint te worden eerder dat het lastig is om dit met niemand van jullie direct te kunnen delen. We lopen en kletsen verder en denken het volgende gevaar tegen te komen. Na een stap naast de rails schrikken we ons beide rot omdat er iets beweegt. Beide denken we aaaahhh een slang of iets anders dodelijks. Het blijken sprinkhanen te zijn maar dan wel een variant van zo'n 15cm. Met hun groene schutkleuren zijn ze moeilijk te ontdekken dus blijven we af en toe schrikken als er weer één opspringt naast ons. We verkennen de route en na het strand van Victoria Bay en het mooie viewpoint gaan we terug.

Op de terugweg komen we na de enge brug een bebouwde grot tegen. We waren hiervoor al getipt maar er werd erg geheimzinnig over gedaan. In de grot woont een kunstenaar en sociaal mens. Hij heeft de grot inmiddels van de staat gekregen en heeft er naast een soort museum ook een opvang voor daklozen van gemaakt. Zelf is hij vooral bezig met spiritualiteit en zijn kunst maar ondertussen probeert hij de daklozen te helpen en weer nieuwe richting te geven om een positieve bijdrage te leveren. De grot is versierd met allerlei schelpen en andere gevonden voorwerpen. Binnen zijn er verschillende kamers, shrines en kunstwerken. Het doet mij heel erg denken aan het Dali museum met zijn surrealistische kamers, gangen en kunst. Een rondgang door de grot doet me rillen van griezeligheid, gekkigheid en geweldigheid tegelijk. Na een donatie verlaten we de grot en keren we terug naar het hostel. Aan het einde van de dag pak ik de bus naar het volgende dorpje.

20okt Knysna hike east head

In mijn nieuwe hostel zitten een hoop Hollanders en Duitsers en zoals al mijn hele reis vooral dames. De avond ervoor hebben we al gezamenlijk gegeten met zijn vijven en vandaag gaan we een mooie wandeling lopen. De wandeling brengt ons langs een mooie lagune en het laatste stuk klimmen omhoog. Tijdens de wandeling kletsen we over van alles en lijkt de tijd te vliegen. Het uitzicht bovenaan de berg is mooi en na goed zoeken spotten we zelfs een dolfijn en een zeehond. Vol vreugde over deze vondst dalen we af en eten we wat. Gezelligheid en gekkigheid, in de vorm van flauwe grappen volgen elkaar daarbij op. In de avond dineren we ook met zijn allen. Als enige man in het gezelschap worden er allerlei vragen over relaties en problemen met kerels mijn kant op geslingerd. Lachend en met liefde verhelder ik mijn zienswijze en mijn eigen ervaringen. Jaloers kijken de dames naar de liefde die ik uitstraal en ervaar. Met dit heerlijke gevoel van zelfliefde en geliefd worden door de mensen om me heen ga ik uiteindelijk naar bed.

21okt Robberg

De volgende dag gaan de dames verschillende kano tochten maken, gezien de hoeveelheid zon lijkt mij dat geen goed idee. Ik ga daarom met één van de Hollandse dames een hike van 9km door een natuurpark doen even verderop. In haar auto rijden we naar Robberg vlakbij Plettenberg. Robberg is een afgesloten natuurgebied op een schiereiland. Als we de parkeerplaats oprijden raken we een beetje ontmoedigd door de hoeveelheid auto's. Eenmaal aan het wandelen merken we hier gelukkig vrij weinig van. Deze plek staat bekend om zijn uitstekend mogelijkheden om zeedieren te spotten. Onze missie is dan ook om dolfijnen en walvissen te spotten. Naast deze dieren zitten er ook enorm veel zeehonden. Spelend langs de kust of luierend op de rotsen. Vanaf 100m hoogte kunnen we er honderden zien maar nog geen dolfijnen helaas. Het is heerlijk om te zien hoe de zeehonden met zoveel plezier met elkaar spelen, jagen en gekdoen. Als we uiteindelijk halverwege de route zijn en gedaald tot nog maar 5m boven de zee, zien we heel duidelijk grote vissen. Paralel aan de kustlijn kruist een groep van wel 25 dolfijnen ons gezichtsveld. Mooi, gracieus en veel te snel duiken de dolfijnen door de golven. Beide staan we te springen van vreugde en ongeloof. Mission accomplished en zo dichtbij. Terwijl we nog een aantal mooie uitzichten doorkruisen blijven we betoverd door de ervaring. Wat een mooie dag weer. Op de weg terug kletsen we over sportpsychologie en fysiotherapie en waar ze elkaar kunnen versterken.

22okt township tour

De dames van mijn groepje verplaatsen zich naar andere plekken in het land dus ik ben weer op mezelf aangewezen. De sfeer in dit dorp voelt anders/ beter, er lijkt hier meer een mix van blank en donker te zijn. Vanuit het hostel ga ik uiteindelijk samen met een Thais-Belgisch stel op dit avontuur. We worden opgehaald bij ons hostel door Jonas onze gids van de dag. Een vriendelijke, lange en magere Afrikaan die maar niet uitgepraat raakt over zijn stad, de verschillen, de overeenkomsten, samenkomsten en vooruitgang. We starten de tour met een ritje richting het plaatselijke ziekenhuis waar Jonas ons vertelt over het stoplicht systeem, groen is wachten, oranje is korte behandeling dan wachten, rood is gelijk naar OK. Daarnaast laat hij ons het hiv centrum zien. Een kliniek waar mensen los van de wachtruimte in het ziekenhuis behandeld kunnen worden voor aids. Ondanks dat de behandeling niet verplicht kan worden gemaakt doet de kliniek erg moeilijk als afspraken worden gemist of medicijnen niet worden genomen. Op deze manier duwen ze de mensen in de juiste richting. Als we richting de townships rijden begint Jonas over tienerzwangerschap. Vanuit de regering krijgt een moeder 250rand (15euro) kinderbijslag per kind. De vrouwen zien het krijgen van kinderen daarom als een bron van inkomsten. Met vier kinderen krijg je al 1000rand per maand dat is de helft van wat een gemiddelde donkere hier verdient. De kinderen worden vervolgens verwaarloost en de moeder koopt met haar inkomen vooral spullen voor zichzelf. Op de achtergrond kan hier ook nog een hiv besmetting spelen want kinderen ontstaan door onveilige sex. We filosoferen in de auto over mogelijke andere regels om dit probleem op te lossen maar beseffen dat onze goede bedoelingen tevergeefs zijn. Deze politieke discussie kunnen wij niet oplossen dat moet in het parlement gebeuren.

We rijden de township in en parkeren de auto. Gelijk is al zichtbaar dat ons gids voor iedereen een bekende is. Hij wordt door iedereen gegroet en zelfs ons wordt regelmatig de handen geschut. Hij vertelt dat iedere township zijn eigen groet en loopje heeft. Kom je van buiten dan wordt je dus gelijk herkent. In deze buurt zullen ze je vooral vragen voor wie je komt, maar in de grotere steden kan dit vijandigheid tot gevolg hebben. De mensen hier zijn hartelijk en nodigen ons uit om bij hen langs te komen. Onze gids legt uit dat de mensen hier het belang van toerisme snappen. Het uitnodigen is ook oprecht maar wel met de wetenschap dat het geld oplevert. Door in te gaan op de uitnodigingen ontstaat er strijd onderling en zullen wij alle plekken moeten afgaan. De gids heeft daarom vooraf al geregeld waar we heen gaan om te zorgen dat ons bezoek de hele community ondersteunt. Als we verder lopen komen er ineens vanuit allerlei hoeken kinderen op ons afgerend. Vooral de Thaise is erg populair en ze willen knuffelen, handjes vasthouden, spelen en op onze rug. Eén van de jongens raakt mijn huid aan alsof hij niet kan begrijpen dat ik zo wit ben. Nadat we een half uur zo zijn vertroeteld, op de foto zijn geweest en de gids 3x heeft geprobeerd zijn verhaal te vertellen gaan de kinderen weg. Ze wachten tot we terugkeren bij de auto. Ook de kinderen snappen dat de toeristen zorgen voor ontwikkeling en vooral snoepjes. De gids legt uit dat er vanuit de regering steeds meer houten krotten worden vervangen door betonnen huizen. Inmiddels is er bijna 40% van de huizen al vervangen en wordt er nog altijd gebouwd aan nieuwe. Dan hebben ze water, licht, riolering en vooral een lucht en waterdicht dak. De community is hier volledig zelf supporting, eigen supermarket, kappers, garages, scholen alles. De kinderen worden met de bus opgehaald en naar school gebracht. De tieners moeten lopend naar school want dan bewegen ze wat meer. Nadat de gids ons verschillende huisjes heeft laten zien lopen we rustig richting de auto. Aldaar worden we verwelkomt door zo'n dertig kinderen. We lopen de plaatselijke super in, denk Turkse supermarkt met zeer eenvoudig assortiment en niet zo fancy. Toch heeft de man alle basis behoefte op voorraad. Hij laat nog even de condooms zien, om aids en zwangerschap te voorkomen zijn deze hier gratis te verkrijgen. De kinderen zitten inmiddels buiten al te zingen. De gids en de man van de super raden ons aan om gezonde snoepjes te kopen. Volgens hun komt dat neer op een klein pakje met koekjes. We kopen twee dozen en zodra we buiten staan lijken we wel beroemdheden. De twee mannen zorgen dat de kinderen weer rustig gaan zitten en dan kunnen we ze wat geven. Ik voel me hoogst ongemakkelijk omdat het bijna lijkt op het voederen in de dierentuin. Als ik de glimlach van één van de kinderen zie laat ik mijn bezwaren vallen en probeer het beste te maken van het moment. De kids hebben het naar hun zin. Veel van de jongens proberen stiekem nog een tweede pakje te bemachtigen. Door hun gedrag wordt er één meisje bijna overgeslagen. Ze durft er echter niet om te vragen. De blik in haar ogen van vertwijfeling en dankbaarheid als ze toch krijgt is mooi en verdrietig tegelijk. Zelfs nu ik het beschrijf, vier dagen later, lopen de tranen over mijn wangen. Soms heb je zo'n ontmoeting met iemand waarbij je de pijn, verdriet, kracht, liefde en de hele wervelwind van haar bestaan in één klap binnenkomt. Zo'n moment was dit, een meisje dat je het liefste wilt meenemen om haar alles te geven wat nodig is. Met een brok in mijn keel zwaai ik haar gedag, hopend op een mooie toekomst voor haar. De gids laat ons nog een aantal plekken zien waaronder één van de kerken, door bosbrand getroffen gebied, en verschillende huizen. Met trots vertelt hij over een aantal blanken die ook in de township wonen omdat ze een relatie met een dame van hier hebben. Zo proberen ze met zijn allen bij te dragen aan de verdere samensmelting tussen de verschillende groepen in dit land. Met dit beeld komt de tour tot een einde. Een bezoek met een staartje, want het heeft een zaadje geplant. Een zaadje van respect, broederschap, wanhoop, hoop en begrip maar vooral de kracht en strijd die ieder individu levert in dit land voor zijn eigen stukje geluk.

23okt storms river

Ik ga weer met de bus naar het volgende stadje. Verder probeer ik mijn verhaal weer een beetje up to date te krijgen. Er gebeurd zoveel dat ik een beetje achter de feiten aan begin te lopen. Maar merk ook dat het beschrijven wat stroever gaat. Niet dat ik nu al verzadigd ben maar is best lastig om alles leuk te blijven vertellen.