26sept afscheid in Amsterdam.

Na maanden van voorbereiden op vele manieren, ideeën vormen, dingen regelen, uitzoeken, het op zijn beloop laten, vertrouwen op een goede uitkomst, inlezen en plannen maken, was het dan eindelijk zover. Negen maanden voornamelijk in mijn eentje de wereld over trekken. Een prachtig vooruitzicht en mooie uitdaging. Toch valt het me zwaar om mijn dierbaren los te moeten laten. Ik snap dat het 'maar' voor negen maanden is maar toch. Eenmaal door de douane krijg ik al meteen zin in het avontuur. Na een overstap op het doolhof in Frankfurt ga ik richting Kaapstad, Zuid Afrika. 12 uur in een vliegtuig blijft lastig gelukkig vlieg ik in de nacht dus kan ik lekker slapen.

27sept eerste dag in Kaapstad.

Tijdens het uitstappen worden we al gelijk vriendelijk welkom geheten door een grote groep Afrikanen. Ik pak op het vliegveld gelijk een taxi richting mijn hostel. Een vriendelijke man helpt me met instappen want zonder dat ik erbij nadenk wil ik op de plek van de bestuurder gaan zitten. Oja ze rijden hier andersom dus ook het stuur zit aan de andere kant. Een ritje van 20 minuten brengt me helemaal tot aan de voordeur van het hostel, the green elephant. Een vriendelijk, iets wat excentrieke dame doet open. Tijdens de check in vraagt ze wat mijn plannen zijn. Voor ik het weet ziet ik in een busje met locals richting het centrum. Mijn tas snel op mijn bed gegooid, geld en telefoon in mijn zak en water mee. We komen aan in een chaos van busjes en mensen. Langs obscure types en vriendelijke zakenmensen vinden we ons een route weg van de busjes richting de straten. Ze loopt nog een klein stukje met me mee en wijst me hoe ik verder moet lopen. Daar sta ik dan midden in een stad die ik niet ken, aarzelend waar ik heen moet, in mijn toeristenkleding, angstig zoekend naar vriendelijke gezichten. Dus lopen maar, vol vertrouwen uitstralen en de borden volgen, green market square. Op het plein sluit ik me aan bij een groep toeristen voor een city walk. Dit is een mooie manier om de stad en haar geschiedenis te leren kennen en om in contact te komen met mede reizigers. Onze gids vertelt en vertelt terwijl ik met verschillende mensen aan de praat raak. Ik kom in contact met een Braziliaan en besluit na de tour gezellig met hem te lunchen. Daarna nodigt hij me uit voor een drankje in zijn hostel. Op het balkon ontmoeten we een aantal muzikanten en terwijl wij een wijntje drinken jammen deze gasten er heerlijk op los. Ik ga op tijd weer weg om naar een volgende citytour te gaan. A long walk to freedom over de apartheid en hoe Zuid Afrika daar langzaam vanaf probeert te komen. Ik voel me er een beetje oncomfortabel bij. De invloed van onze voorouders zijn op erg lelijke wijze voortgezet en hebben nog altijd effect op het dagelijks leven van de Afrikanen. Vermoeid door de emoties en de heftigheid in de stad en natuurlijk het reizen zelf besluit ik naar mijn hostel terug te keren en mijn bed op te zoeken.

28sept Waterfront.

Uitgerust en voldaan van het simpele maar doeltreffende ontbijt start ik mijn dag. Ik besluit vandaag naar de toeristische plekken te gaan. Naar de haven waar Mandela ooit weer voet aan land zetten na 18jaar robbeneiland. Langs het museum, de havens met de oude handelsposten en allerlei Nederlandse namen, groote schuur, strandstreet, jan van rietbeek college en nog vele meer. Naast de activiteiten van de haven zijn er vele toeristen die zich vergapen bij de rijen met oud Hollandse huizen en Engelse paviljoens. Alles is perfect geschilderd, afgewerkt en netjes. Een schril contrast met de binnenstad of de vele buitenwijken. Je ziet alleen toeristen en de Afrikanen die je ziet zijn meestal aan het werk. Ik probeer een beetje weg van de massa te blijven want Nederlandse huizen en grote winkelcentra ken ik wel. Ik besluit daarom de helikopters achterna te lopen en te zien waar ze landen en opstijgen. Om de 15min stijgt er één op of komt er wel één terug op weg naar robbeneiland, kaap de goede hoop of de tafelberg. Als ik er genoeg van heb loop ik langs de kustlijn richting de stad, tenminste dat dacht ik. Ondanks het prachtige uitzicht, zee en af en toe een strandje, mooie promenade en heerlijke weer loop ik vrijwel alleen. Ik geniet want ik hoef niet op mijn hoede te zijn en kan heerlijk tot rust komen.Als ik verder loop kom ik steeds dichterbij het voetbalstadion en de sportfaciliteiten daaromheen. Erg leuk om te zien hoe ineens uit het niets een complete sportinfrastructuur is gecreëerd. Een golfbaan, voetbalstadion, atletiekbaan, rugbyvereniging, trainingsvelden, cricket, tennis en vast nog andere dingen die ik heb gemist. Ondanks de vele faciliteiten is er geen kip te bekennen op een surveillerende beveiliger na. Jammer want dan had ik mogelijk wat contacten kunnen leggen. De wijk met het stadion heet greenpoint en rondom de faciliteiten is dan ook heel veel groen. De huizen is door gedeelde zijn extravagant en kolossaal en er wonen alleen blanken. Ik drink een kop koffie en vervolg mijn wandeling langs het water.
Na greenpoint komt seepoint een plek waar de paragliders landen na hun vlucht vanaf signal hill. Ik twijfel even om ook te gaan maar alleen is de drempel te groot, nu nog. Wederom loop ik vrijwel alleen door de parken naast de zee. Een heel mooi uitzicht over de Zuidelijke oceaan. Ondanks dat ik alleen loop is het één van de eerste momenten dat ik echt even kan landen. Na een half uur op een bankje te hebben zitten genieten besluit ik weer terug te lopen want het is nog een heel stuk terug ongeveer 8km. Halverwege besluit ik toch om in een minivan te stappen terug naar de binnenstad. Vanuit de binnenstad wil ik weer een minivan pakken en begint het avontuur. Ik loop als enige blanke toerist op het busstation. Als mieren komen de mensen van overal, nu snap ik waarom het overal zo rustig was iedereen was hier. Als enige rode mier tussen de andere mieren probeer ik mijn weg te vinden. Langzaam besef ik me dat ik niet te lang moet wanderen anders ben ik een makkelijke prooi. Dan maar de weg vragen aan twee dames in uniform die lijken alsof ze bij het station horen. Ik vraag naar de bus naar wijnberg, vervolgens gaan ze met elkaar in discussie over waar ik moet zijn. De ene wil me, met een bus naar mijn bestemming laten gaan, de andere wil me zoals ik zelf ook wil met de minibus sturen, goedkoper sneller maar iets meer shady figuren. Nadat de dames voor een aantal minuten in beraad zijn geweest wijzen ze me de weg. Rechtdoor en wachten bij het bordje wijnberg, dat was niet zo moeilijk. Voor 7Rand, 44 eurocent, zetten ze me vrijwel voor de deur af. Enige nadeel is dat je tegen elkaar aan gedrukt zit en pas vertrekt als de bus vol is. Gelukkig zijn er meer mieren die mijn richting op moeten. Moe maar voldaan chill ik de rest van de avond in het hostel.

29sept Rustdag.

Ik kan hier lang over vertellen maar eigenlijk heb ik een dag lang geen moer gedaan en dat was best lekker.

30sept Voetbal en jazz.

Zaterdag is ook in Zuid Afrika een dag waarop gesport wordt. Ik had tijdens de wandeling eergisteren overal posters zien hangen van Ajax cape town tegen Cape Town City. Ajax tegen City klinkt als een goed affiche toch. De dag ervoor had ik met iemand uit het hostel al besproken om samen te gaan. Hij had kaartjes geregeld voor 5euro per stuk en een Uber om ons richting het stadion te brengen. Rondom het stadion was het druk maar niet massaal, ik had meer verwacht van een plaatselijke derby. We zoeken ons een weg naar het stadion en de ingang. De binnenkomst is niet erg ingewikkeld en eenmaal binnen zie je dat de fans van beide teams gewoon door elkaar lopen. We lopen richting ons vak maar zien al snel dat de plaatsen vrij in te vullen zijn. We gaan vlak naast de middenlijn zitten vol in de zon. Gelukkig heb ik me ingesmeerd. Links van ons zit een grote groep Ajacieden en rechts de City fans. De wedstrijd is al gestart en ik kijk me ogen uit. Veel fans zitten met hun kids volledig in tenue te kijken. Her en der zie je wat toeristen voornamelijk Nederlanders, de blanken zitten vooral aan de overkant in de schaduw, vele fans maken geluid, zelfs iemand in een pak van de god Ajax rent de trappen op en af. In het stadion is de eerste ring redelijk tot goed gevuld, de tweede en derde zijn niet eens open. Een mooiere schouwspel dan de wedstrijd zelf, technisch redelijk begaafde spelers maar tactisch klopt er geen bal van. Op de bank bij Ajax zit Menzo en bij City de Afrikaanse legende Benny McCarty. De eerste helft geeft Ajax niet thuis en loopt City er redelijk doorheen, zonder echt heel veel kansen te creëren. Toch komt City vlak voor rust terecht op voorsprong door een rommelgoal. De tweede helft is wel voor Ajax door een tactische wissel heersen ze op het veld. Ze creëren kansen maar scoren helaas niet. De scheids vergeet een penalty te geven aan Ajax en even later ligt de 0-2 in het netje. Wederom een dubieuze beslissing van de scheids, wel of niet over de lijn. Helaas verloren maar een hele leuke ervaring.
In de avond ga ik samen met een Amerikaanse jazz muzikant naar jazz club the crypt. Deze club is onder St. George Cathedral, de kerk waar Desmond Tutu jarenlang aartsbisschop van was. Vanuit hier werden in de jaren van de apartheid verschillende vreedzame protesten georganiseerd tegen het regime. In de tombe onder de kerk, waar nu de jazz club zit, werden tegenstanders van de apartheid verstopt voor het regime. Een bijzondere plek met een hoop historie. Wanneer we aankomen is de club helemaal leeg en is alleen de band aan het verzamelen. Een donkere bassist leidt het geheel, samen met een pianist en een vrouwelijke drummer. Als we zitten beginnen zij vast met inspelen. Na twee nummers komt er ook nog een donkere bijna bejaarde zanger bij. Zodra hij zijn mond opendoet zijn we beide gelijk geraakt. Iedere noot die hij zingt is raak en fantastisch. Na een nummer stoppen ze met spelen en blijft het podium leeg, het was pas de soundcheck. We bestellen wat te eten, bitterballen, en langzaam komen ook de andere gasten binnen. Als iedereen binnen in gaan de heren en dame spelen en is het alleen nog maar genieten. In drie sets spelen ze bekende en minder bekende stukken de één nog funkier dan de ander. Ik kijk af en toe naar de Amerikaan en merk dat ook hij helemaal verdwijnt in de muziek. Vooral de bassist en de zanger zijn echt amazing. Ondanks dat de zanger het soms moeilijk heeft, blijft hij doorgaan omdat ook hij geniet. Na de drie sets en het eten gaan we weer terug naar het hostel maar op de weg naar buiten komen we de zanger tegen. We bedanken hem en raken even met hem aan de praat. Als ik vertel dat ik een Hollander ben, begint hij in het Afrikaans van alles te vertellen. Voornamelijk over hoe mooi Nederland is een hoe vriendelijk de inwoners. Een mooie kerel met een prachtige stem. Helaas staat de taxi klaar dus nemen we afscheid.

Next time de rest van mijn dagen. Spreek jullie snel. Zoals mijn oma altijd zei: 'doe de groeten aan iedereen die ik ken.'