18 nov meeting met sportpsycholoog

Via één van onze contacten bij de rugby academy had ik contact gezocht met de sport afdeling van northwood university. Het hoofd van de rugby en de begeleidende sportpsycholoog reageerden beide gelijk zeer enthousiast. Nu ik eindelijk richting Durban ging was ik ook eindelijk in de buurt. Een paar dagen van te voren stuurde ik een reminder en de vraag waar af te spreken. Gelijk krijg ik respons en heb ik een afspraak in een koffietent in het casino vlakbij mijn hostel. Als ik die zaterdag richting het casino loop waan ik me eerst langs de Spaanse costa en eenmaal in het casino in Las Vegas. Het koffietentje blijkt echter niet meer te bestaan als ik het nogmaals vraag bevestigd ook deze dame dat het inderdaad gesloten is. Ik besluit er maar een belletje aan te wagen naar één van de heren. Ik parkeer mezelf op een strategisch punt en laat weten wat ik allemaal om me heen zie. Jonathan zegt me te blijven staan en hij zal Justin naar me toe sturen. Een paar minuten later zie ik een jongeman lopen die duidelijk zoekend is naar mijn herkenningspunten en een verdwaalde Hollander. Als ik hem groet slaakt hij een zucht van verlichting. Hij verontschuldigd zich dat de zaak gesloten en voor verwarring heeft gezorgd. Daarnaast verontschuldigd hij zich ook voor de afwezigheid van Jonathan, hij kon er helaas toch niet bij zijn. Hierna vraagt hij of ik tijd heb, natuurlijk ik heb de hele dag. Hij neemt me daarop mee naar een buurt wat meer naar het noorden van Durban, Umhlanga. Een buurt in opkomst met allerlei fancy restaurants, lounge plekken en barretjes vlak aan het strand. We gaan een superdelux hotel, the osyter box, binnen en nemen de lift naar de lounge bar. Een sjieke plek waar verder bijna geen hond zit dus waar we rustig kunnen kletsen. Onder het genot van een koppie koffie praten we over de sportpsychologie, onze achtergronden, de plek van sportpsychologie in de sportwereld (en de verschillen en overeenkomsten in onze landen), onze passie en verschillende casussen. Hij is sinds kort bezig met een begeleidingsplan op te zetten voor het eerste rugby team van Northwood. Aan de hand daarvan hebben we heerlijke gesprekken waarbij hij mijn info over de aandachtscirkels en ACT als een spons opneem. Terwijl ik aan zijn lippen hang als hij spreekt over zijn ervaringen met één van de toprugby coaches van Zuid Afrika. Bij alles wat we bespreken heeft één van ons wel een brainwave waardoor de ander weer begint te vertellen. Ondanks dat we nog altijd aan het kletsen zijn en 3uur verder zijn komt er een einde aan Justin zijn tijd. Vol info, inspiratie, waardering en enthousiasme voor de sportpsychologie nemen we afscheid. Maar niet voor hij me bij één van de beste lunch plekken in de stad en aan het strand heeft afgezet. Een inspirerende ontmoeting en uitwisseling van kennis en passie. Dank aan Simon Weersma van de rugby academie.

19nov Amphitheatre

De reis begint vroeg maar het voordeel is dat ik daardoor ook vroeg in northern drankensberg ben. Tijdens de busreis zelf ontstaat er steeds meer berglandschap om me heen. Soms bedekt met een laag sneeuw, soms alleen met wolken en soms gewoon kaal. Als je over de horizon kijkt zie je verschillende bergruggen boven elkaar uit rijzen. Éénmaal in het hostel is dit de achtergrond van het uitzicht, het decor. Het hostel zelf is een oase midden in de bergen. Drie dagen geleden viel er nog sneeuw en vandaag is het helder met 30 graden. Het zwembad, jacuzzi, sauna, lounge gedeelte en de bar brengen in beide gevallen verlichting. De palmbomen en loungebanken met op de achtergrond de bergen geven rust en nederigheid. Onder het genot van een verse smoothie hang ik rond het zwembad en wandel ik over het terrein. Door het vele reizen met de bazbus kom ik op elke plek waar ik kom wel mensen tegen die ik ergens eerder ben tegengekomen. Hierdoor en omdat ik gewoon op mensen afstap heb ik altijd wel iemand om mee te kletsen. Toch besluit ik vroeg te gaan slapen, morgen heb ik een tour geboekt naar Lesotho dus fit zijn.

20nov Lesotho

Al vroeg staat ons internationaal gezelschap klaar om te vertrekken. Ondanks dat Lesotho maar 50km verderop ligt hemelsbreed rijden we vanaf het hostel 2uur om bij de grenspas te komen. We moeten namelijk eerst om een groot meer en rivier stelsel heen om vervolgens via een kronkel padje ons een weg te banen omhoog richting de grens op ongeveer 2500m. We halen een stempel bij een natuurlijk onvriendelijke douanier (lijkt wel alsof je in dat beroep geen plezier mag hebben) en verbazen ons over het uitzicht. Het hele land ligt op minimaal 2000m hoogte en is geheel omringt door bergen. De mensen leven er nog op traditionele wijze en hebben mede door de hoogte te maken met extreme omstandigheden tijdens de seizoenen. Sneeuw, regen, hitte, droge periodes en altijd een sterke wind. Daarnaast is buiten de hoofdstad het land niet ontwikkeld wat betekent dat er geen wegen, water, stroom of andere voorzieningen zijn. Je zou kunnen zeggen primitief maar ik zou eerder zeggen nog altijd direct in contact met de natuur. Als we over de bergpas op de onverharde wegen terecht komen hobbelen we langzaam richting onze bestemming. Onze tegenliggers bewegen zich voort op paarden en we passeren een stel stieren die een aantal grote boomstronken verplaatsen. De mannen en vrouwen zien er sterk en getekend door het leven uit maar bovenal gelukkig. Als ik mijn hand op steek groeten ze vriendelijk met een glimlach op hun gezicht. We komen aan bij onze bestemming, een plaatselijke basisschool, waar we vrolijk worden ontvangen door een dame. Na wat overleg tussen de dame en onze gids stelt ze zich voor als het hoofd van de school. Ze begint met vertellen en het enige wat ik hoor is hoe trots ze is op haar school. Ze is als leerling op deze school begonnen zo'n 60 jaar geleden. Toen was er nog helemaal niets en was een onderdeel van de lessen het bouwen van de school. Door de jaren heen werd het daardoor langzaam beter van les in de buitenlucht naar één leslokaal met 60 kinderen. De buitenlucht klinkt dan aantrekkelijk maar bedenk de omstandigheden erbij of 30graden in de volle zon of sneeuw of regen en altijd die snijdende wind. De dame is vervolgens verder gegaan als lerares en heeft zo opnieuw bedragen aan de school. Haar visie was daarbij altijd om de kinderen zelfstandig en zelfvoorzienend te maken. Dus naast lessen in taal, rekenen en aardrijkskunde krijgen ze lessen over hygiëne, huishouden, gezondheid, verdienen van geld. Sommige van de kinderen zijn wees en moeten dus volledig voor zichzelf zorgen. Met trots vertelt ze dat een aantal weeskids na hun diploma hier zijn gaan sparen en uiteindelijk in de groter stad een opleiding hebben kunnen krijgen en nu een goede baan en toekomst hebben. Ze is dan ook ontzettend blij dat als waardering deze inmiddels volwassene een fonds hebben opgericht waardoor meer kinderen in hun voetsporen kunnen treden.

Sinds 10 jaar is onze dame nu het hoofd van de school. Onder haar bezielende passie zijn er nu 150 kids, 3 klaslokalen, worden er twee maaltijden per dag geserveerd en zijn er acht docenten. Dit alles zonder ook maar één euro vanuit de regering. Wel is ze erg blij met onze tour want een deel van onze bijdrage wordt in de vormen van materiaal aan de school geschonken. Ze zegt ook duidelijk wij zijn niet needy, kijk ik heb twee handen en een stel hersenen, help me niet met geld maar leer me iets. Deze instelling is de basis geweest voor alles wat ze doet, heeft bereikt en wat ze overbrengt richting haar kinderen. Aan het einde van de tour sta ik nog als enige in haar kantoor met haar te kletsen. Haar trots en toewijding doen de tranen over mijn wangen rollen. Ik bedank haar voor haar verhaal en benoem wat voor verschil ze maakt in deze wereld en voor deze kinderen. Waardoor ook zij de tranen over haar wangen heeft rollen. Vervolgens geef ik haar een knuffel en bedankt zo ook mij, dit geeft haar kracht om ook morgen weer vol passie, trots en toewijding te staan voor haar leerlingen.

Al zwaaiend nemen we afscheid en starten we onze hike, maar deze ontmoeting zal ik niet meer vergeten. Onze volgende stop is een plaatselijke sangome, ook wel medicijnman genoemd. In tegenstelling tot vele andere vormen van sjamanisme of traditionele geneeswijzen maken de sangome nog altijd gebruik van dierenoffers. Voor hun initiatie drinken ze bijvoorbeeld het bloed van een geit rechtstreeks vanuit het net gedode dier. Terwijl ook in hun behandelingen gebruik van onderdeel van dieren normaal is. De spirituele kant van de sangome blijft zich richten op de ziektes. Ze behandelen de ziekte vanuit de kern waar het is ontstaan, in hun geloof bij de voorouders. De rituelen zorgen danook voor contact met de voorouders en vanuit daar krijgt de sangome een signaal hoe het probleem behandeld moet worden. De traditionele manier, nog altijd één van de eerste toevluchten van de Zuid Afrikanen, is zich wel bewust van zijn eigen beperkingen. Voor ziektes zoals aids, diabetes, gebroken botten of vergelijkbare dingen verwijzen ze door naar de plaatselijke kliniek. Omdat deze in sommige gevallen ver weg of niet altijd open is zal de eerste hulp wel bij hun vandaan moeten komen. Na een afsluitende vragenronde nemen we ook hier weer afscheid en vervolgen onze hike.

Ditmaal lopen we wat langer naar de top van de maluti bergen. Op 2647m genieten we van het uitzicht en de lunch. Ik kan jullie wederom proberen te vertellen hoe mooi het is en wat er allemaal te zien is maar ik ben bang om in herhaling te vallen. Kortom het was erg mooi. Evenals de afdaling en de grotten en de besneeuwde toppen in de verte. Maar hetgeen wat me toch het meeste bij blijft is het schoolhoofd en haar passie.De weg terug in het busje is vermoeiend en vecht ik tegen de slaap. Maar als we terug zijn komen gelijk de flessen wijn langs het zwembad en praten we nog lang na over onze avonturen en belevenissen.Zo lang dat we uiteindelijk gezamenlijk op onze rugonder de sterren in bijna in slaap vallen. Bedtijd.

21 nov rustdag

Soms heb je van die dagen dat je niets doet, alleen lekker chillen en ouwehoeren. Toch heeft dat ouwehoeren een hoop mooie momenten opgeleverd. Zo ook vandaag, wanneer ik in mijn enthousiasme over mijn cursus geluk begin ontstaat er een diepzinnig gesprek waarin iedereen kwetsbaar en eerlijk durft te zijn. Het oppervlakkige van de gesprekken zoals in de meeste backpackers wordt even verlaten door te praten over geluk, angsten die dat in de weg staan en de werkelijke behoeftes van het individu. Ondanks dat een aantal van mijn nieuw gemaakte vrienden er weer vandoor moet blijven de gesprekken met de rest en nieuwe mensen die aansluiten op hetzelfde niveau. De gesprekken geven een hoop inspiratie maar ook bevestiging voor de opzet van mijn cursus.

22 nov Tegula falls

Ik heb tijdens deze reis een hoop mooie wandelingen gelopen maar de wandeling van vandaag bevat niet alleen mooie uitzichten maar ook een mooi avontuur. De drankensberg, zoals die gebied heet, heeft zijn eigen karakter, zijn eigen wil en vertel je vooral jouw eigen verhaal. Ik heb al een paar keer deze dagen met onze gids gesproken en ook hij is supporter van mijn cursus. Zelf wil hij graag met behulp van de drankensberg mensen helpen om over hun pijnen of problemen te komen. Maar vandaag is het onze beurt om het verhaal van de draak te horen. De berg die we gaan beklimmen is op de top 3150m waarvan we de eerste 2500m met de auto doen en de rest zelf omhoog wandelen. Tijdens de rit zien we onze bestemming half verscholen in de wolken. Een waar schouwspel om de wolken te zien spelen met de steile kanten van de berg waarbij soms de berg lijkt te winnen en vijf minuten later de wolken weer de overhand hebben. Als we onze wandeling starten kijken we vanonder omhoog tegen de puist die we gaan beklimmen. Langs de heling komen nog steeds wolken omhoog en hier maken we kennis met de adem van de draak. Steeds verder stijgen we boven de vallei en komen we in contact met de bergtoppen. Na anderhalf uur lopen over een vals plat omhoog start het laatste stuk omhoog naar de top. De gids wijst omhoog naar een stel stenen maar een pad is nauwelijks te herkennen. Over deze stenen klim ik steil omhoog, ik heb er plezier in en al snel ben ik de rest van de groep uit het oog verloren. The only way is up dus ik blijf lekker door klimmen. Twee verzuurde kuiten en 2 twintig minuten later bereik ik de top. Het uitzicht is geweldig maar waar ik het meest van geniet is de stilte. Niets maar dan ook niets hoor ik, zelfs de wind is even stil. Als ik over het randje naar beneden kijk, kijk ik ruim 1000m naar beneden. Terwijl ik op de rand van het ravijn wacht op de rest staat de tijd en wereld even stil. Langzaam wordt mijn stilte verstoord door het binnen druppelen van de rest de groep. Ook zij verbluffen zich over het uitzicht en genieten van het moment. Even verderop valt de waterval in het ravijn naar beneden. We zitten nu op 3150mboven de wolken. Onder ons strekken de bergen van de drankensberg zich tot in de verte uit. De toppen van dit massieve gebergte kronkelen vanaf onze top onder ons vandaan. Het lijkt op de kronkelende ruggengraat van een draak, vandaar de naam. Ondanks de zon op de bergtop zien we ook de wolken met onweer onze kant op komen. De draak begint in de verte al met vuurspuwen en grommen. Tijdens onze afdaling komt de draak steeds dichterbij en lopen we in de regen en onweer naar beneden. Ik geniet van alles wat de draak op ons afvuurt.De regenboog aan het einde van het pad is een bonus. Weer een heerlijke dag afgestreept.

23 nov Jo-burg

Ondanks alle waarschuwingen en mijn eigen aarzeling zal ik nu toch richting Johannesburg moeten. Éénmaal in mijn hostel weet ik nog niet helemaal waar ik aan toe ben. Ik ben terecht gekomen in Maboneng, een echte bohémian style buurtje waar niets te merken is van de verhalen van criminaliteit en alle andere slechte dingen. Blijkt alweer dat je niet moet oordelen maar het gewoon zelf moet ervaren. Ik heb gedurende deze trip nog niet zoveel mooie en vriendelijke mensen gezien, het voelt vertrouwd en verwelkomend. De volgende dag stap ik last minute op een tour door Soweto, de grootste township van Afrika. Ooit begon als een homeland waar de donkere moesten gaan wonen gedurende de apartheid nu een plek waar trotse mensen wonen arm en rijk, selfmade of needy. De plek waar het op twee na grootste voetbalstadion staat, het grootste ziekenhuis ter wereld en de enige plek waar twee nobelprijs winnaars voor de vrede wonen in dezelfde straat die ook nog eens is vernoemd naar een derde nobelprijs winnaar. We besluiten de tour met een bezoek aan het apartheid museum. Gezellig is het niet maar erg indrukwekkend en zelfs pijnlijk op sommige momenten. De rol van de Britten maar ook de Nederlanders in deze hele affaire is schrikbarend. Triest van de strijd en blij met de bevrijding verlaat ik na 3uur met gemixte gevoelens het museum. Stilte, nederigheid en bewustzijn dat dit nooit meer kan gebeuren rest.

25 nov vier dagen naar Kruger

Om 530 stap ik in een busje op weg naar één van de grootste safari parken in de wereld. Samen met een Duits stel en een andere Hollandse dude maken we ons op voor een vierdaagse tocht door de bush van Afrika. Na 8uur rijden komen we aan bij ons basiskamp. De tentjes met bedden en de kampvuurplaats brengt je gelijk in de safari mode. Nadat we onszelf hebben geïnstalleerd in onze tenten vertrekken we naar onze eerste kennismaking met wildlife. In een rehabilitation centre maken we kennis met gieren, leeuwen, wilde honden, hyenas, cheetas, luipaarden, dassen en vast nog meer. De dieren zitten hier omdat ze door menselijk toedoen helaas niet meer in het wild kunnen overleven. Door stropers die hun slachtoffer na het doden met gif overgieten waardoor ze langer ongemerkt hun gang kunnen gaan. Of dieren die door prikkeldraad zijn beschadigd en niet meer verder kunnen. Ze worden nu gebruikt om voorlichtingen te geven over de impact van ons gedrag op wildlife. Voor de dieren waarbij er nog een kans op terugkeer mogelijk is, is er een apart gedeelte waarbij geen bewust menselijk contact is. De dieren zijn erg indrukwekkend en lijken zelfs lief. De meeste zijn normaal bang voor mensen omdat ze te groot zijn als prooi. Kinderen zijn echter soms wel een prooi, zo blijkt bij de hyenas. Als ik langs het verblijf loop met voor me een meisje van zes komt de hyena direct aansprinten. Het liefst zou hij door het hek springen en het meisje verschalken. De jongedame totaal niet onder de indruk loopt alweer huppelend naar de leeuwen even verderop terwijl mijn hartslag in mijn keel zit. Na de rondleiding stappen we terug in de bus richting ons kamp. Onze kok is al druk aan de slag met de braai en ook de vorige groep sluit aan. Een gezellige avond volgt met wijn en amarula.

De volgende ochtend starten we om 6uur onze eerste echte wildlife safari. De voorspellingen waren slecht maar het lijkt gelukkig mee te vallen. Twaalf uur lang zoeken we de horizon af naar wilde dieren. We zijn zebra's, giraffe, olifanten, leeuwen, verschillende antilopen en sluiten de dag af met wilde honden. Vooral de olifanten maken indruk, zodra ze in beeld komen veranderd de sfeer. Alsof er een deken van bewustzijn en rust over je heen komt. De magische bewegingen waardoor zo'n groot en zwaar dier het toch doet lijken alsof hij op wolken loopt. De ogen die met zoveel liefde en charisma je soms lijken aan te kijken. Een echte oase van rust, onze gids denkt zelfs dat olifanten mediteren.

De eerste dag was mooi maar de voorspellingen voor de tweede dag zijn wederom slecht. In plaats van de open auto gaan we daarom met een busje. Ook deze dag valt het alles mee behalve de snijdende wind. Door het regenachtige weer hebben we wel kans op andere dieren. Naast de verschillende prooidieren spotten we dit keer ook wat meer exotische dieren. De dag begint met een groep wilde honden gevolgd door een hyena. We zijn net te laat om te zien hoe ze een impala verslinden maar zien ze wel klaar maken voor een volgende snack. De hyena zelf is ook aangevallen door de honden waarschijnlijk omdat hij te snel aan het feestmaal begon. In de middag zien we twee cheetas een gnoe opeten terwijl een groep van 30 gieren zich al klaarmaakt om de restjes met elkaar te delen. Onze gids heeft nog nooit gezien dat cheetas een gnoe weten te doden. Dus onze observatie is erg speciaal. Hij vertelt hoe e natuur zijn eigen systeem van opruimen heeft. Het begint met een zwakke of zieke gnoe. De roofdieren doden hem en eten hun buik rond aan het vlees. De gieren feesten op de ingewanden, pezen en ribben. De hyenas breken en eten de botten en andere overblijfselen. Binnen een dag is zo het hele dier verdwenen. Na de cheetas zoeken we nog verder maar zien we geen zeldzame grote dieren. Als we aan het einde van de dag het park weer uitrijden op weg naar onze laatste nacht in het kamp spot ik een groepje olifanten. Als de gids ze echter ziet schreeuwt hij dat het neushoorns zijn. Vol enthousiasme tuurt hij door zijn verrekijker om het fenomeen te aanschouwen. Snel geeft hij de verrekijker door om ons te laten meegenieten. Een groot mannetje met daarbij twee vrouwtjes en een relatief kleintje. Het is zeker twee maanden geleden dat de gids neushoorns heeft gezien. Ze zijn erg zeldzaam en vanwege stropers erg schuw. Wederom hebben we dus geluk ze te hebben gezien. Wat een geweldige ervaringen om deze verscheidenheid aan wilde dieren te mogen bewonderen.

Vol geluk en liefde voor de natuur keren we de volgende dag terug naar Jo-burg. Waar ik nog twee dagen doorbreng in Maboneng en me bevrijd van angst en vol bewondering en waardering terug kijk op een prachtige twee maanden in Zuid Afrika. De strijd van de mensen maar ook de gastvrijheid als je door de angst heen kan prikken. De prachtige natuur en diversiteit in de landschappen. De ontmoetingen, gesprekken en inspiratiebronnen van zowel de lokale bevolkingals mijn medereizigers. De talloze momenten en avonturen met de vele dieren op mijn pad, olifanten walvissen dolfijnen aapjes neushoorns cheetas muizen stieren en vast nog velen meer. Met dankbaarheid stap ik morgen in het vliegtuig op weg naar mijn volgende avontuur.Deze ervaring heb ik op zak en zal niemand mij meer afpakken. Tot snel lieve mensen.