29okt Hogsback

Zoals ik al had gezegd was ik net aangekomen in Hogsback, een idyllische en sprookjesachtig dorpje in de bergen. Het verhaal gaat dat Tolkien (geboren in Zuid Afrika) hier een deel van zijn inspiratie heeft opgedaan voor zijn boeken. Het is een plek waar in juli sneeuw valt, de ochtenden mistig kunnen zijn, het onweer aan het einde van de dag dondert, de zon schijnt en de uitzichten oogverblindend zijn. Het hostel waar ik in zit heet Away with the fairies.Het hele thema van de verschillende kamers en vertrekken is lord of the rings. Zo slaap ik in Strider's lodge in Boromir's kamer. De lodge is echter wel 300mover het terrein lopen, weg van de gemeenschappelijke ruimtes. Ik heb vanuit mijn kamer uitzicht over een klein grasveld met een picknicktafel met daarachter zicht over de vallei en op de drie bergen. De bergen hebben op de top een gesteente dat lijkt op de stekels op de rug van een aardvarken (hogwarth), vandaar de naam Hogsback en de bergen die hogs worden genoemd. Mijn plekje isver verwijderd van de andere gasten en de overige kamers zijn vacant dus ik heb hier alle rust. Dit tezamen met het uitzicht zorgt voor diepe ontspanning. Precies ook waar ik behoefte aan had, op mezelf zijn en naar binnen keren. Naast mijn uitzicht wat om te smullen is hebben ze hier nog een tweede uitzichtpunt met meer diepte en vlak daarna een bad. Het bad is één van de hoofdattracties van het hostel. Je kunt hier volledig in de natuur met een prachtig uitzicht genieten van een warm bad. Mmmmm even denken wanneer ik dat ga doen. Verder zijn er talloze opties voor hikes naar watervallen en door natuur. Genoeg om een hele week tot rust te kunnen komen.

30okt wandeling Madonna and child

Het licht van de zon komt langzaam achter de bergen vandaag en vindt zijn weg mijn kamer in. Rond half zes lig ik in de zon wakker te worden genietend van de warmte, het uitzicht en de geluiden van de natuur. Vogels, kikkers, krekels, wuivende bomen en zoemende bijen vullen de stilte met rust. Tussen de geluiden door hoor ik geritsel maar nog half ontwakend schenk ik er geen boodschap aan. Dan zie ik plots voor mijn raam een aapje aan een tak hangen en nieuwsgierig naar binnen kijken. Verbaasd kijken we elkaar aan, ik wil mijn camera pakken maar weet dat het verbreken van het oogcontact en bewegen het moment zal beëindigen. En helaas even snel als dat hij in beeld kwam verdwijnt hij weer door het bladerdek op zoek naar veiligheid. Als ik kort daarna aan de picknicktafel ga zitten zie ik in de bomen nog veel meer van zijn vriendjes. Ik blijf een half uurtje zitten om de natuur volledig in me op te nemen. Daarna kleed ik me aan en maak me klaar voor een wandeling.

De wandeling start op het terrein van het hostel. Ik loop direct tussen de struiken door met rechts naast me het hekwerk van het hostel. Op de kaart staat aangegeven dat ik ergens een trapje naar beneden moet nemen. Na een paar minuten kom ik inderdaad bij de trap. Ik doe mijn rugzak nog een keer goed, stop mijn telefoon weg en kijk omhoog naar wat geritsel. Boven mijn hoofd op één meter afstand zit een aap me aan te staren. Ik heb hem niet horen aankomen dus of hij zat daar al of hij is heel stil. Zodra ik hem aankijk vlucht hij weg. Lachend loop ik vervolgens de trap af om mijn avontuur met een avontuur te beginnen. Ik loop door het bos en val van de ene verbazing in de andere. Ik snap precies hoe Tolkien zijn inspiratie hiervandaan heeft gehaald. De bomen die met diepe en ondiepe wortels onder hun stam vandaan kruipen en grip proberen te houden op de aarde. De kleuren variaties in de gewassen van donker groen tot lichtgeel en alle vijftig tinten daartussen. De grote stenen die her en der verspreid liggen langs de route, soms overgroeid met mos en planten. De snel stromende riviertjes met hun gammele bruggetjes of overgang van natte stenen. De geluiden van verschillende vogels die met hun getjilp, gekras, roeken, gefluit of scherpe geluid makkelijk een orkest zouden kunnen vormen. De donkere poeltjes bij de waterval waar je het mysterie uit voelt op stijgen. De mistige bergen toppen die op de achtergrond het geheel nog meer diepte geven. Na een uur lopen verwacht ik dat achter elke boom zomaar een hobbit tevoorschijn kan komen. In plaats van een hobbit kom ik wederom een oude boom tegen. Een 800 jarige Yellowwood die met zijn hoogte en omvang de rest van de boompjes nietig maakt. Toch draagt hij ook de boel en heeft hij een vriendelijk uitstraling. Zou hij hiervan het idee van de ents hebben. Halverwege mijn tocht staat er plotseling midden op het pad een grote zwarte stier. Ballen zo groot als sinaasappels en hoorns zo scherp als dolken. Slik. Wat nu? We staren elkaar aan beide te bang om te bewegen. Ik kan niet verder over het pad want dan zou ik achter hem langs moeten kruisen. Ik besluit een omweg door de bosjes te maken. Als ik langzaam wat dichterbij kom doet de stier hetzelfde. Gelukkig ook deze ontmoeting heb ik weer overleefd.

Ik loop door tot ik bij een grote waterval kom tevens het einde van de wandeling door het bos. Het water klettert hier zo'n 35m naar beneden en is een mooie verkoelende plek. De temperatuur deze dag loopt op tot ongeveer 30 graden en dat blijft de hele week. Soms zonnig soms bewolkt met af en toe onweer maar altijd warm. Eindelijk de temperatuur die ik bij Afrika in gedachte had. Op een steen onderaan de waterval neem ik mijn rust. Ik ga lekker zitten en mediteren. Na mijn meditatie zie ik een grote geel met zwarte vlinder rondom de waterval vliegen. Met groot genoegen volg ik zijn vlucht en soms komt hij even gedag zeggen en daarna gaat hij fladderend weer verder. Als ik uiteindelijk merk dat ik zonder denken een kwartier lang naar de vlinder heb zitten kijken stap ik op om de wandeling af te maken. Een klein stukje terug en dan omhoog uit het bos richting de weg. Als ik bijna boven ben ruik ik een vreemde lucht en hoor ik geknetter. Ik kijk achter me en zie een enorme bosbrand nog geen 500m verderop. Met open mond vergaap ik me aan de grote zwarte en witte wolken, de vlammen die soms in een wervelwind omhoog schieten. Ik loop nog verder omhoog om het beter te zien. Dan zie ik dat er mensen vanuit een auto ook staan te kijken. Als ik naar ze toe loop zeggen ze gelijk dat het onder controle is en dat ze het gebied klaar maken voor nieuwe beplanting. Gelukkig maar. Ik blijf nog even kijken en loop vervolgens over een saaie weg terug naar het dorp en het hostel. Na 5uur lopen doe ik niets inspannends meer alleen nog lezen, eten, genieten van het uitzicht en rusten.

31okt wandeling Tor Doorne

De volgende ochtend ben ik wederom om 6uur wakker. Het uitzicht met de opkomende zon is zo mooi. Vanaf de picknicktafel kijk ik weer uit over de vallei. In volledige rust start ik de dag met een meditatie. Deze dag heb ik vooral de behoefte om vanuit mijn bed een paar uur te lezen. Niemand die me tegen houdt dus zo gezegd zo gedaan. Als ik om een uur of elf dan besef dat ik ook nog wil wandelen moet ik opschieten. Ik ga maar weer op zoek naar een waterval want er zijn er hier genoeg. Even langs de super voor een lunch en laufen. Vlak voor ik het bos in duik word ik gestopt door een vriendelijke Afrikaan. In zijn beste Engels biedt hij mij zijn waren aan. Een vijftal klei figuren van dieren uit de omgeving. Gestylt met witte verf en haren gemaakt van dennenaalden. Zijn overgave om me iets te verkopen is enorm. Elke vraag die ik stel vertelt hij honderduit soms begrijpelijk soms geen touw aan vast te knopen. Ik ben wel geïnteresseerd in zijn hog als aandenken aan deze plek. Deze moet 50rand kosten, ik heb alleen 100rand. Geen probleem hij gaat wel even wisselen. Al zijn waren achterlatend rent hij met de 100rand richting het dorp. Al snel komt hij terug met wisselgeld. Vervolgens zegt hij ga jij maar wandelen dan maak ik hem voor je af. In goed vertrouwen begin ik aan mijn wandeling. Maar niet voordat Peter me hartstochtelijk de hand heeft geschud, een knuffel heeft gegeven en bedankt.

De wandeling naar de waterval is kort en valt een beetje tegen. Ik ga daarom maar de berg achter de waterval beklimmen. Langs de route staan verschillende paaltjes die de weg wijzen. De frequentie van de paaltjes is echter onregelmatig en regelmatig vraag ik me daarom af of ik nog goed loop. Maar nog altijd kom ik hoger en hoger. Plots loop ik langs de bosrand op een zandpad omhoog. De weg is steil en het lijkt meer op klimmen dan lopen. Op het heetst van de dag merk ik dat ik na 10 stappen zwetend, hijgend en met verzuurde kuiten effe op adem wil komen. Adem in en weer verder. Zo ga ik 45min verder tot ik me omdraai en vanuit de hoogte neer kan kijken op het dorpje. Ik heb de top nog niet bereikt maar het uitzicht is nu al mooi. Ik klim verder en verder, hoger en hoger, natter en natter. Als ik eenmaal boven ben plof ik neer en kan ik super ver kijken. Links zie ik de hogsbergen, daarnaast zie je een uitgestrekt landschap met verschillende dorpjes langzaam naar beneden zakken. Daar weer naast ons dorpje met de kleine huisjes en grote percelen allemaal verbonden door de mainroad. Dan zie ik de plek waar ik begonnen ben met klimmen en een met graslanden gevuld plateau tussen de bergen in. Als ik goed kijk zie ik naast de koeien ook een grote groep apen met elkaar eten en spelen. In de verte hoor ik de donder en zie ik zware wolken zich langzaam verspreiden. Met het uitzicht en de inspanning om hier te komen smaakt de lunch extra lekker. Ondertussen zie ik de bliksem vanuit de wolken over de vallei schieten. Gedonder hoor ik niet dus het is nog ver weg. Ik zit nu op bijna 1600m hoogte dus wat kan me gebeuren. Ik zie de regen uit de donkere wolken naar beneden vallen daarmee kleine flarden wolk meenemen. Dan ineens bliksem en donder vlak achter elkaar. Ik besef me dat ik me moet gaan haasten. Ik ga aan de achterkant van de berg weer omlaag en vrij makkelijk pad langs velden met naaldbomen. Tijdens de afdaling kom ik op de weg een grote groep apen tegen. Kleintjes en grote alsof ik een schaapherder ben rennen ze voor me uit. Zij gaan rechts terwijl ik mijn weg naar links vervolg. Ik hoor de donder steeds dichterbij komen en de wind steeds harder razen. Dan begint het langzaam te druppen maar onder de boom blijf ik redelijk droog. Kort daarna als het bos donkerder wordt, de donders en bliksems elkaar snel opvolgen zeikt het van de hemel. Ik trek mijn regenjas aan en stap vrolijk verder. Ondanks de regen is het niet koud. Als de storm op zijn piek is blijf ik toch even schuilen op een mooi stenen bankje. Dit herkenningspunt zegt me dat ik nog maar een half uurtje nodig heb om weer bij het begin te komen.

Ik kom aan op de plek waar ik Peter had ontmoet met zijn beeldjes. Alleen geen Peter. Al snel komen er twee jongens naar me toeom te zeggen dat hij eraan komt. In afwachting praat ik wat met de jongens deel mijn drinken met ze en luister naar hun verhaal. Zodra Peter me ziet staanzet hij een sprintje in. Dankbaar brabbelt hij iets en begint gelijk mijn beeldje in te pakken. Ik word nogmaals vriendelijk bedankt ook door de jongens. Na het laatste stukje lopen stort ik moe en voldaan met zere kuiten op mijn bed. I'm out.

1 nov Eco shrine

Één van de bezienswaardigheden van het dorp is de eco shrine.Het is wel aan de andere kant van het dorp dus 5km lopen. Eenmaal daar aangekomen blijkt dat ik zo vroeg ben dat ik de eerste ben en dathet nog niet open is.Na vijf minuten komt een vriendelijke dame zich verontschuldigen dat ik heb staan wachten. Vervolgens neemt ze me mee haar tuin in. Al wijzend zegt ze ga maar vastik kom er zo aan. Op een verlaagd plateau in de tuin staan een soort stenen cirkel met schilderijen en een vijver in de midden. De plek voelt aan als een combinatie van Stonehedge en de Efteling, magische en aards tegelijk. De schoonheid van de cirkel op zich is al een plezier om naar te kijken. Versierd met verschillende reliëfjes en mozaïeken kronkelthet stenen muurtje rond de vijver.Soms gaat de muur omhoog en bied het op een prachtige manier ruimte aan de schilderijen. De schilderijen zijn natuurlijk al een kunstobject op zich maar met de hele inbedding van de muurwordt het verheven tot iets mystieks.Er hangen in totaal tien schilderijende ene nog mooier dan de ander. Als de vrouw ook aanschuift vertelt ze me het hele verhaal achter de plek. Ze heeft het ooit gemaakt om een ode te brengen aan de natuur. Zelf is ze een ecologische feminist, watze ook in haar schilderijen terug laat komen. De schilderijen laten het ontstaan van het universum zien, de krachtbron van het leven, de ontwikkeling van een foetus, het aanbidden van de vrouwelijke vorm. Er is zelfs een lijstwaar niets achter zit zodat het een ode kan brengen aan de bergen op de achtergrond. Stuk voor stuk erg mooi en haar verhaal over het zorgen voor onze moeder natuur spreekt me erg aan. Na twee uur met haar te hebben gekletst en de shrine hebben bewonderd verlaat ik pas deze bijzondere plek.De rest van de dag bezoek ik nog een aantal andere plekken aan deze kant van het dorp maar de indruk van de shrine doet de rest verbleken.

2 novkettlesprout

De vorige avond heb ik aan de bar met één van de medewerkers afgesproken om één van de hoge bergen in gaan beklimmen. De wandeling moet supermooi zijn maar het is wel een uur of zes lopen. Het plan is dan ook om vroeg te beginnen 8uur starten. Zoals altijd ben ik natuurlijk goed op tijd klaar voor de strijd. Rond 730 zit ik klaar in mijn volledige uitrusting maar tevergeefs. Ik zit tot 915 maar mijn afspraak laat zich niet zien. Dan ga ik mijn eigen weg maar zoeken. Het eerste stuk heb ik al eerder gelopen in mijn wandeling naar Madonna and child. Ik ga dan ook best snel door de afdalingen en bossen heen. Het wandelen zorgt voor een soort serene rust in mijn hoofd. Ik denk dan ook vrij weinig behalve aan de keuzes van dat moment. Ik besluit vanwege het tijdstip om niet richting de berg te gaan. Er is nog een waterval in de buurt die me wel trekt. De kettlesprout, beroemd voor zijn stuivende sproeier. Ik neem daarvoor de afslag naar Hobbiton en ga vervolgens het bos in omhoog. Al gauw sta ik op een kruising zonder wegwijzers. Ik kan water horen lopen maar zie het niet. Ik besluit links te gaan maar merk na 10 min dat het pad naar beneden loopt terwijl ik omhoog wil. Ik draai om en ga toch naar rechts. Op deze route blijf ik het water horen maar na 30min wijkt deze af naar rechts terwijl links het water is. Gelukkig gaat er een padje wel die richting op. Ik volg het padje en kom in een steeds dichter begroeid deel van het bos. Waar eerst het padje was is nu alleen nog maar struikgewas en bomen. Op gehoor loop ik richting het stromende water. Helaas brengt dit me niet dichterbij een oplossing. Ik sta ergens midden in een bos, ik weet waar ik heen moet maar geen enkel pad dat me er heen wil leiden. Wat doe je dan? Je instinct voelen dus door de bosjes omhoog. Een half uur lang vecht ik me een weg omhoog door prikkelbosjes, holle bomen, verstrikende klimop, weg glijdend op zoek naar een pad. Als ik er eenmaal één vind haal ik even opgelucht adem. Ik volg het pad langs een steen zo groot als een walvis en kom bij een uitkijktoren, ik bevind me zo'n 100m onder de plek van de waterval. Vanaf daar probeer ik mijn weg omhoog te vervolgen. Helaas is de weg omhoog over vlakke stenen te steil en te glad, ik zou eerder in het ravijn beneden belanden dan op de top. Dus loop ik terug langs de walvis steen, echter is hier aan het einde ook geen pad. Het bos is hier inmiddels nog dichter begroeid. Maar ik heb maar één missie dat is omhoog dus gaan. Ik haal mijn armen en benen open, stoot mijn hoofd, zak ineens door de grond heen, loop langs een groot dierenhol, over omgevallen bomen, continu door spinnenwebben heen tot ik uiteindelijk bij de bosrand en een pad kom. Moe, een beetje gefrustreerd en toch ook wel trots op mijn avontuur volg ik het pad tot aan de waterval. Waar de waterval van onder er nog spectaculair uitzag met een steile stenen wand en water dat er bijna uitspoot is het bovenop de waterval saai. Niets meer dan een stil stroompje dat het pad doorkruist op zijn weg naar beneden. Ik eet er een boterham en stap weer verder. Dit maal nauwgezet het pas volgend zonder na te denken waar het me zal leiden. Na 45 minuten afdalen kom ik weer terug op bekend terrein en wandel ik uitgeput terug naar mijn kamer. De afgelopen vier dagen heb ik elke dag minimaal 5uur gelopen waarvan veel bergop. Mijn kuiten zijn dan ook keihard en verzuurd tijd om rustig tot mezelf te komen en morgen rust te nemen.

3 nov Rustdag

Na de inspanning van de afgelopen dagen heb ik nu behoefte aan ontspanning dus neem ik een massage. Eén van de mensen van het hostel biedt dit aan en waarom niet. In een uur tijd ben ikhelemaal gekneed, relax en verkwikt. Tijdens de massage hebben we een interessant gesprek over hoe zij als Braziliaanse in Zuid Afrika terecht komt en over wat ons gelukkig maakt. Het komt vooral neer op een omgeving creërenwaar je je thuis kan voelen. Los van verplichtingen, los van verwachtingen en dicht bij je eigen behoefte en wensen. We praten nog even verder en het blijkt dat ze ook diverse shamanistisch rituelen doet. Ik benheel benieuwd en maak een afspraak voor die middag nu eerst in bad.

Op mijn relaxdag leek me naast een massage, een bad in de open lucht niet kunnen ontbreken. Het bad staat op de rand van het terrein naast het viewpoint. Het uitzicht is geweldig en terwijl het bad volloopt kleed ik me uit. Best gek om naakt in de open lucht in een warm bad te zitten. Het uitzicht is echter zo uitgestrekt dat al snel de schaamte wordt overwonnen door ontspanning. Vol verwondering laat ik het warme water mijn spieren nog verder tot rust komen. Als ik na een uurtje gerimpeld uit het bad kom zweef ik terug naar mijn kamer. Vanaf mijn bed schrijf ik verder aan mijn verhaal en doe ik een tukkie.

Nade massage en het bad bestaat het laatste deel van mijn relaxdaguit een energetische cleaning. De Braziliaanse biedt een shadow integration aan waarbij ze de zware energie die in het verleden niet is verwerkt en weggestopt is in je schaduwheelt. Een ritueel dat ze heeft geleerd van de sjamanen in Brazilië. Ik ga op mijn rug liggen opeen masseertafel mijn neus naar het plafond. Ik adem een paar keer diep om tot rust te komen en te landen. Olivia vraagt of ik er klaar voor ben en start vervolgens. Ze gaat in gesprek met één van mijn schaduw energieën. Er volgt een gek gesprek waarbij ik niets zeg en zij een dialoog heeft met de energie. Tijdens haar gesprek gaan er verschillende rillingen en spasmes door mijnlijf.Het proces van in gesprek gaan voltrekt zich drie keer. Ten eerste met de behoefte om alles en iedereen te dragen.Als tweede met de angst om gekwetst te worden. Als laatste de angst om gezien te worden. In alle drie kan ik mezelf goed herkennen. De tweede dacht ik wel al redelijk verwerkt te hebben maar kan best nog een restjehebben achtergelaten. De andere twee zijn inderdaad onderwerpen waar ik nog altijd mee worstel. Na het gesprek stuurt ze de energie naar een andere dimensie waar het aan het licht kan helen. Ze komen geheeld terug en hebben de boodschap meegekregen van just do it. Geen beperkingen, geen reserves inbouwen, niet jezelf klein houden, niet alleen aan anderen denken maar just do it. Ze vertelt daarbij dat ze me eerst ziet als een rockster met leren jack en het publiek volledig mee neem in mijn enthousiasme. Daarna ziet ze me in het wit en heb ik mijn hart open terwijlik bezig ben met een soort seminar te geven. Ik neem even een moment om deze info te verwerken. Als ik bij gekomen ben eindigen we de sessie. Bijzonder om te ervaren en bijzonder datwat ze naar voren haalt ook klopt. De healing werkt nog zo'n drie maanden door. Op zich voel ik geen wereld van verschil al weet ik wel dat ik deze thema's graag wil loslaten. Na de sessie nodigt ze me uit om morgen een rainbow ceremonie bij te wonen bij desecret waterval. Dat kan ik natuurlijk niet weigeren.Wat het inhoudt geen idee maar dat merk ik morgen wel.

4 novRainbow gathering

Voordat de gathering start gaan we naar de plaatselijke markt om een lift te regelen. Naar het blijkt is de secret waterval ongeveer 45 minuten verwijdert van het laatste huis in het dorp, een plek waar toeristen nooit zullen komen. We gaan zitten in het gras en naast de bestaande kraampjes van de oudjes van hogsback verzamelen zich steeds meer vrije geesten rondom ons. Ze verkopen vegan chocolade, wierook, sieraden, regenboog rokken, leren riemen, henna tattoos en dergelijke. De dame het dichts bij ons is de organisator van het evenement. De dame is een kruising tussen een hippie en een indiaan. Langzaam vertelt ze dat vandaag de zaadjes worden geplant voor het Rainbow festival volgend jaar. Dan zullen er 600 mensen van over de hele wereld naar hogsback komen om 6 weken lang vrijheid verbondenheid en vrede te vieren. Vandaag zal er daarvoor op de plek van het festival een pijpceremonie worden gehouden, gezamenlijk gegeten worden en een plek worden gezocht voor het heilige vuur. Dit vuur zijn tijdens het gehele festival blijven branden. De organisator is reuze enthousiast en probeert zoveel mogelijk mensen zo ver te krijgen mee te komen. Waaronder een groepje waar ik gister ook mee aan de bar had gehangen, een Deen, twee Hollandse dames en een jonge Zuid Afrikaanse muzikant. De Deen heeft een auto en daarnaast zijn er nog wat auto's dus het transport is geregeld.

Rond een uur of drie vertrekken we richting de waterval. Ik spring achterin een grote pickup truck bij een wild vreemde samen met de organisator en nog een paar mensen. Via een hobbelige weg rijden we inderdaad naar het einde van het dorp door een boomplantage en via een zandpad de bergen in. Langzaam wordt de weg steeds slechter en de hobbels kuilen. Toch weet onze chauffeur zich een weg te banen door het landschap. Als we niet meer verder kunnen met de auto lopen we het laatste stuk. Na een stuk heuvel op ontspringt er voor ons een groot graslandschap met in het midden een mooie grote boom. Dit moet het terrein worden voor het festival. Beneden in de hoek is de waterval waar ook het eten genuttigd zal worden. De waterval is mooi en stroomt over een lengte van 50m over een grote stenen plateau alvorens het na een kloof naar beneden stort het dal in. Het uitzicht is natuurlijk weer ongelooflijk. In het dal komen twee bergen samen met op een hellingen een deken van bomen in verschillende variaties van groen. Links en rechts van de waterval zijn hoge muren van grote platte stenen alsof het deel waar wij zitten uit de berg is gezaagd. We verzamelen een paar meter van de kloof. De taken worden verdeeld, heren zorgen voor stenen en hout voor het vuur, dames open het medicijnwiel en zorgen voor bloemen. Al snel hebben we het vuur voor het eten geregeld en gebouwd. Dus lopen we richting de grote boom waar het medicijnwiel naast ligt. Dit is een soort kompas gemaakt uit stenen op een plek speciaal gevonden door indianen vanwege het sterke energetische veld. Rondom deze plek zal de pijpceremonie later plaats vinden. Eerst moeten wij mannen nog spullen verzamelen voor het heilige vuur. Met de twee andere toeristen lopen we over het veld langs drie overleden bomen waarschijnlijk door bliksem. Brandhout hebben we daarom genoeg en rest ons nog een zoektocht naar zeven grote stenen voor het vuur. We verzamelen zeven stenen die we maar net kunnen tillen. We leggen ze in het midden rondom wat bloempjes. Om de stenenmensen te eren plaatsen we tabak bij elke steen die we verplaatsen. Als we de zeven stenen bij elkaar hebben merken we dat er ook zeven bloemetjes in het midden staan. Voldaan laten we de stenen achter stiekem hopend dat we de plek voor het vuur eigenlijk al gevonden hebben.

Als we terugkomen bij het medicijnwiel is de rest al bijna klaar voor de eerste ceremonie. We starten allemaal op blote voeten rond de cirkel. Om het medicijnwiel te openen en de energie en intenties te voeden lopen we zeven rondjes rond de stenen. Een rondje voor elke van de windrichtingen, een rondje voor moeder aarde, een rondje voor vader zon en een rondje voor onszelf. Als we starten met de eerste ronde, die van het oosten en de helderheid van de adelaar, vliegt er ook daadwerkelijk een adelaar over onze hoofden heen.Nahet openingsritueel wachten we tot de groep compleet is want we missen de sjamaan voor de pijpceremonie.Een half uurop deze plek in de zon liggen is echter totaal geen straf.

We verzamelen wederom rondom de cirkel dit keer zittend en warmer gekleed want de zon gaat al bijna onder. De sjamaan vertelt het verhaal achter de ceremonie en de pijp. De indianen hebben het altijd een pijpceremonie genoemd de blanken hebben dat echter vertaald als de vredespijp. Die indianen geloven namelijk niet in vrede meer in een balans tussen oorlog en vrede. Het begrip vrede gaat meer over rust in je hoofd dan daadwerkelijk vrede. Met rust in je hoofd is er echter wel meer begrip, verbondenheid en respect onderling. De rook van de pijp stijgt op richting het universum zodat deze het kan omzetten in werkelijkheid. De pijp gaat rond en een ieder in de cirkel mag een wens uitspreken om aan deze ceremonie toe te voegen. Verschillende wensen volgen liefde, vrede, vrijheid, verdraagzaamheid, verbondenheid en nog vele meer. Het schept een band onderling en een zeer prettige positieve energie. Als iedereen van de pijp heeft gerookt wordt de overgebleven tabak door de jongste maagd of dame terug gegeven aan de natuur. Toevallig is dat één van de Hollandse dames. Met dit gebruik kort er een einde aan de pijpceremonie.

We verzamelen bij de waterval voor de gezamenlijke maaltijd. Iedereen heeft wat mee genomen en er is dus eten genoeg. Gezellig rond het kampvuur terwijl de avond invalt eten we van al het lekkers. De avond valt snel en ook de bewolking eet langzaam de heldere hemel weg. Er wordt besloten het laatste ritueel gezien de bewolking en daardoor de afwezigheid van de volle maan niet te doen. Dus we eten en zingen en kletsen terwijl we genieten van de omgeving en ambiance. Als ik de organisator vertel van onze stenen in combinatie met de bloemen is ze helemaal in haar nopjes. Ze is erg dankbaar voor onze komst aangezien alle buitenstaanders een belangrijke rol hebben gespeeld in de verschillende ceremonies, bewust of onbewust. We hebben nog een aantal interessante gesprekken over bewustzijn, het ego en geluk. De oude vrouw met al haar ervaringen en spirituele kennis is een inspiratie terwijl ze zelf ook door mij geïnspireerd raakt. Met dankbaarheid kijk ik terug op onze ontmoeting en de deelname aan de ceremonie.

Dan komt het afscheid en het grootste avontuur. Terwijl er een groepje dat blijft slapen vertrekken wij rond een uur of half negen terug naar de auto. We gaan proberen om met zeven mensen in een Kia picanto terug te rijden door het onherbergzame gebied en in de mist. De Deense jongen heeft er het volste vertrouwen in dat hem dat gaat lukken. We hebben echter geen andere optie dan hem volledig te vertrouwen. Gezegd moet worden dat ondanks de hobbels, heuvels, gaten in de weg, plassen, mist, overbeladen auto, het pikkedonker en een moeilijke route hij het zonder gevaar of fouten heeft volbracht. Twee uur later komen we eindelijk aan in ons hostel en na een afsluitende amarula gaan we snel slapen het was een intense dag.

5 nov reizen

Om 830 stap ik in de auto om verder te reizen richting de wild coast. Een rit in drie etappes eerst van Hogsback naar east London met de shuttle een comfortabele rit van 2uur. De tweede etappe is in de Bazbus langzaam begint de weg steeds meer te voelen als een ritje op een hobbelpaard met een gebroken been, duur 4uur. De laatste etappe is van Mthatha naar Bulungula, deze duurt 4uur en voelt als een rodeorit en botsauto attractie in één. Steeds minder bewoonde wereld om ons heen doet vermoeden dat het einde van de rit nabij is maar niets is minder waar. Achter elke bocht of heuvel strekt de richting, weg of pad kan ik het niet noemen, zich verder uit. Als het echt pikdonker is en zachtjes regent komen we eindelijk aan. Vriendelijk worden we ontvangen en rondgeleid waarna we heerlijk kunnen aanschuiven bij het diner. Tijdens en na het eten vragen de locals of we morgen mee willen op de verschillende tours die ze hier aanbieden. Ik wil eerst goed weten waar ik ben dus stel deze beslissing uit tot morgen. Daarnaast valt voor mij na deze vermoeiende tocht van 10uur de avond snel en voor negenen sluit ik mijn ogen.