7oktStellenbosch

De volgende ochtend neem ik al vroeg afscheid van Gugu, Edwina en de mensen van het hostel. Ik stap vol verwachting in de bazbus naar Stellenbosch. Ik ga vooraan zitten en kijk achter me. Ik zie een Aziatische familie die hun best doen om al het contact te ontwijken, een slapende Amerikaan en een rokende dame. Missie mensen ontmoeten in de bazbus verloopt nog niet vlekkeloos. Als ik bij Stellenbosch uitstap is er even hoop om met de rokende dame op te kunnen trekken maar zij gaat helaas naar een ander hostel. Bij mijn hostel aangekomen kan ik helaas nog niet inchecken. Ik laat mijn tas daar achter en ga vast op verkenningstocht door de stad.

Stellenbosch is een rijke studenten stad en tevens één van de oudste steden van Zuid Afrika. Voor velen vooral bekend van de heerlijke wijnen uit deze regio. Wandelend door de stad moet ik zeggen dat er verder ook niet veel anders is. Een groot winkelcentrum, een foodstrip, restaurants en barretjes en een aantal zeer oude statige Hollandse huizen. De mengeling van mensen voelt beter ondanks dat er nog steeds wel een duidelijke verdeling is tussen arm en rijk. Er is hier meer kruisbestuiving en daardoor ook meer contact onderling.

Ik eet ergens een hapje en vraag waar ik vanavond de wedstrijd moet gaan kijken, de rugbymatch tussen de springbokken en the all blacks. Niemand heeft echt een antwoord want de meeste mensen kijken thuis. Na een zoektocht door het stadje, centrum is 3 bij 3 straten, op zoek naar het meeste geluid eindig ik bij mystiek boer. Een rauw hardrock café waar ik dacht wel spektakel te vinden. Uiteindelijk zitten we met zijn tweeën voor een groot scherm, ik en een man uit Zimbabwe. Deze man in fanatieker dan de meeste Afrikanen en ik ben blij dat we aardig wat ruimte om ons heen hebben. Want tijdens de wedstrijd springt hij verschillende keren op en rent, springt, schreeuwt en duwt hij zijn team naar voren. De wedstrijd eindigt in een nipte zege voor the all blacks maar de bokke hebben een zeer goede wedstrijd gespeeld. Het nationale spektakel dat ik had verwacht bleef uit maar wat heb ik genoten van het fanatisme van import Zuid Afrika.

8okt Wijntour

De volgende ochtend wilde ik een fiets gaan huren en een mooi natuurpark in de buurt bezoeken. Als ik om 925 beneden kom vraagt de barman wat ik ga doen vandaag. Ik vertel hem mijn plan en hij begint nee te schudden. Alles is dicht het is namelijk zondag. Maar we kunnen wel kijken voor een wijntour, oké. Vijf minuten later zit ik zonder ontbijt in een busje met 10 andere touristen op een wijntour. Het plan is om vier wijnmakers te bezoeken en tussendoor te lunchen. De gids vertelt tijdens het rijden van alles over wijn en de regio. De eerste wijnboer waar we langsgaan is Morati, de oudste van het land, ze maken al 320 jaar wijn. Daar stond ik dan om 11uur wijn te drinken op een nuchtere maag, het belooft een interessante dag te worden. De wijnen zijn heerlijk en er wordt natuurlijk niets uitgespuugd dit draagt alleen nog maar meer bij aan de vreugde.

Op naar de tweede proeverij, dit keer naar de modernste boerderij Glenelly. Hier is het proces zo gestroomlijnd dat er optimaal gebruik wordt gemaakt van de zwaartekracht, zowel in het irrigatieproces als tijdens de productie van de wijn. Hierdoor is er 70% minder energie nodig, de overige 30% wordt opgebracht door zonnepanelen. Minder kosten en minder belasting voor het milieu. De wijnmaker zelf is een Franse jongedame van 92 die nog elk jaar heen en weer reist om op de belangrijke momenten het proces te beïnvloeden. Wederom hele lekkere wijnen en het merk is nog vrij jong maar zal in de toekomst zeker prijzen gaan winnen volgens onze wel geïnformeerde gids. Na deze wijnboer gaan we gelukkig even lunchen. Een heerlijke bobotie staat op eens te wachten natuurlijk met een groot glas wijn ernaast.

De derde wijnmaker is een autodidact en een liefhebber. Hij maakt de wijn op zijn landgoed maar heeft daarnaast gewoon een baan. Wat ooit begon als een hobby proef je echter terug in het product, passie voor wijn. Deze wijn is door Lufthansa gekozen om te serveren in de businessclass. Wederom proeven we vijf wijnen en merk ik dat ondanks de kleine beetjes mijn tempo omlaag moet. Ter afleiding speel ik met de golden retriver van het landgoed, which brings back memories.

De laatste proeverij is bij een sociale wijnmaker. De wijngaard is ooit gekocht door een rijke Afrikaan en een neurochirurg. Zij wilden echter zorgen dat vooral ook de werklui, vaak de donkere bevolking, er van zou profiteren. Goede salarissen, opleidingen, huisvesting op het terrein, zelf aandelen in het bedrijf en een crèche bij de ingang. Een mooi project maar door de vele wijntje laat mijn geheugen me een beetje in de steek. Het is inmiddels 17uur en gelukkig was dit de laatste, op naar huis. Zwalkend stap ik uit de bus naar mijn hostel. Bijkomen, wat eten en naar bed morgen weer een dag.

9okt Jonkershoek ontmoetingen

Misschien kon mijn plan om te gaan fietsen vandaag wel doorgaan vinden. De dame van mijn hostel ging gelijk voor me bellen. Ik bij de supermarkt lunch inslaan en lekker op de fiets door de omgeving crossen. Dit lekker had ik me anders voorgesteld. Weer had ik me vergist in de omgeving en na 10 minuten had ik een hartslag van 180. Alles hier is heel stiekem valsplat omhoog waardoor het dus continu stoempen is. Een uurtje reed ik zo door de omgeving ook nog wind tegen maar het was het waard.

Voordat ik het national park in mag moet ik eerst entree betalen. 50 rand om het park te onderhouden en een kaart, omgerekend 3 euro. De beheerder zegt me dat er voor fietsers een standaard rondje is van 10k. Ik denk nog, tien is dat alles da's een half uur werk. Als ik vervolgens na 40 minuten nog steeds niet op een kwart ben denk ik hele andere dingen. Uiteindelijk kwam ik aan bij een parkeerplaats waar verschillende trails begonnen. Vooraf had ik bedacht dat deze misschien wel te fietsen waren, helaas niet. Ik heb daarom mijn fiets verstopt en vast gezet tegen een boom en ben gaan wandelen. De jonkershoek ligt op een punt waar twee bergen elkaar kruizen. In de kruising ligt een punt waar wolken ontstaan, de wind altijd waait, water uit de berg komt, luipaarden nog stiekem rondlopen en veel verschillende soorten flora en fauna zijn te vinden. Ik verlaat langzaam het gravelpad waar ik over gefietst heb en volg een padje langs een rivier. Langzaam gaat het berg op en voor ik het weet heb ik een uitgestrekt uitzicht over het hele park en de omliggende bergen. De wind waait als een gek en maakt het fris. Via mijn telefoon zoek ik een weg omhoog want wegbewijzering is er niet. Het uitzicht blijft fenomenaal, een heldere blauwe hemel met felle zon boven twee kale bergruggen met daarop rondom verschillende waterstroompjes begroeiing en in het dal een oase aan groen en bloemen. Ik blijf maar achterom kijken en vergeet af en toe op te letten waar ik stap. Iets wat ik gezien de ineens erg steile hellingen snel moet afleren. Plots zie ik een waterval, door de onderliggende begroeiing druppelt het water naar beneden. De waterval kruist mijn pad en om er langs te kunnen moet ik langs de rotsen, onder bomen en over pooltjes. Een magisch feeën landschap waar zelfs de Efteling jaloers op zou zijn. De waterval was niet alleen het hoogtepunt van de trail maar ook het hoogste punt. De afdaling gaat vrij rap en ik heb nog genoeg tijd om weer terug te fietsen naar de stad. Waar ik op de heenweg nogal moeite had met het stiekeme hoogteverschil werkt dat nu in mijn voordeel. Ik ga steeds sneller naar beneden over een onverharde weg met veel los liggende stenen. Als ik voor mijn gevoel met 80km/u naar beneden vlieg begint zelfs bij mij de angst. In mijn korte broek en shirt zonder helm in de middle of niks. Ik knijp toch maar een beetje in de remmen en ga alsnog keihard de berg af en het park uit. Binnen een half uur ben ik terug in de stad bijna zonder bijtrappen. Wat een mooie tocht weer nu effe lekker chillen want morgen alweer weg.

Het chillen gaat anders dan ik me had voorgesteld als ik namelijk aankom in mijn hostel heb ik bezoek. Bezoek dat is hoe de barman mijn nieuwe kamergenoot noemt omdat ik al twee dagen een dormroom voor mezelf had. Het grappige was dat ik net deze morgen mezelf had neergelegd bij het alleen reizen en de eenzaamheid die daarbij komt kijken. Loslaten en dan ontstaat er van alles. Ik raak gezellig in gesprek met deze Israëlische en nadat ik onder de douche ben geweest besluiten we samen te eten. We kletsen over het leven, keuzes en over de toekomst. Na het eten gaan we terug naar ons hostel. Terwijl ik aan de bar zit zie ik een dame voorbij lopen waarvan ik het vermoeden heb dat ze een Hollandse is. Ik spreek haar aan en inderdaad ik had gelijk. We raken aan de praat en vervolgens komt er ook een Zuid Afrikaan zich mengen in het gesprek. Hij werkt voor een Nederlands bedrijf dus heeft inmiddels geleerd om ook Nederlands te verstaan en spreken. Met zijn vieren maken we er een gezellige avond van. Als ze vragen wat voor werk ik doe kijkt de Hollandse dame me verbaasd aan. Langzaam wordt duidelijk dat we collega's zijn en dat zij één van de klantmanagers is die ons altijd is blijven steunen. Ik leg het verhaal van de Zeehoeve uit en zij ondersteunt mijn verhaal met haar bevindingen binnen de organisatie. Hoe bizar dat je op 13000 km van huis en onbekende bekende kan tegenkomen. We raken diep in gesprek over de consequenties van dit soort wanbeleid voor de betrokken personen. Gelukkig komt af en toe de Afrikaan tussendoor met een verhaal over zijn belevingen als gids in kruger. Hoe hij cheetas heeft opgevoed, slangen uit auto's heeft verwijderd en hoe hij luipaarden spotten en nog veel meer. Ondertussen blijven de drankjes maar komen en valt het gesprek nimmer stil. Ik zei toch loslaten en er ontstaat van alles. Om 1uur sluit de tent en blijkt ook de Hollandse op onze kamer te slapen. Gezelligheid we kletsen nog even na en spreken af morgen gezamenlijk te gaan ontbijten.

10okt Bazbus en kaai4

Al was het een gezellige avond met redelijk wat drankjes had ik geen kater en was ik om 7uur klaar wakker. Ik dacht snel tas inpakken en ontbijten met de dames. Mijn bus zou rond 10uur komen dus ik had nog even. Terwijl de dames nog bezig waren de laatste dingen in te pakken klopt er een dame van de receptie op de deur. Je bus is onderweg en met 10 minuten voor de deur. In plaats van 10uur werd het 830, ik was gelukkig klaar en nog niet weg voor het ontbijt. Dus snel afscheid nemen, koffie to go en de bus in. Er staat me een busrit van vijf uur te wachten. Ik was al reeds gewaarschuwd maar inderdaad wat een mooi landschap reden we doorheen. Het glooiende landschap met een combinatie van gras, bloemen, fynbosch en graanvelden doet denken aan Toscane. Met daarbij op de achtergrond ook nog mooie bergen. Terwijl de chauffeur een soort inhaalrace bezigt kijk ik mijn ogen uit. Er is zoveel om te zien, boerderijen, gouden graanvelden, steppelandschap, een groep aapjes langs de weg, hordes struisvogel en twéé olifanten. Met open mond kijk ik soms naar buiten, wat is het mooi.

Omstreeks 14uur komen we aan in Mosselbaai, een kuststad die wordt aangedreven door de olieindustrie en toerisme. Ik stap uit samen met een andere Hollandse dame. Het uitzicht hier is prachtig alsof je op een tropisch eiland bent. De palmbomen, zonnestralen en witte zandkorrels nodigen je uit om onder een rieten parasol te komen vertoeven op het uitgestrekte en lege strand. Best vervelend hier. Op deze plek hebben ze een oud treinstel omgebouwd tot hostel. De kamers zijn compact maar heel slim in elkaar gezet waardoor ruimte optimaal te gebruiken is. Ik heb uitzicht over de zee vanuit mijn bed en ik hoor de golven breken als ik mijn raam opendoe. Het is hier een paradijselijk stukje Zuid Afrika. Ik leg mijn tas in mijn kamer, pak wat spullen uit en loop naar de bar om te lunchen. Ik raak in gesprek met de Hollandse dame, Linda en we besluiten op ontdekkingstocht te gaan mosselbaai in. Maar eerst even het strand op wat letterlijk 50 meter vanaf de bar van het hostel is. Het strand is leeg en als we even met onze voeten in het water gaan snappen we waarom. Het water is echt heel erg koud. Het strand is schoon en hier en daar liggen wat kwallen. Deze blauwe kwallen, die eruit zien als kleine dinosauriërs, bleken later jonge Portugese oorlogsschepen, ook wel man of war genoemd, te zijn. Die komen hier niet vaak voor maar toevallig stond de wind goed. Laten we dus maar even niet gaan zwemmen in dit water. Na onze strandwandeling slingerende langs de kwallen gaan we de stad in. Al snel komen we erachter dat het geen stad maar een dorp is. Het is nog geen hoog seizoen dus het is uitgestorven, vele vakantiehuisjes staan leeg. We markeren een aantal plekken die misschien wel interessant zijn en maken ons rondje. We eindigen bij een braai restaurant vlak aan het strand naast ons hostel. Het eten wordt voor ons neus op een houtvuur gebakken en daarna geserveerd. De hoeveelheid vlees die je krijgt is zelfs voor een grote eter veel. Een rack mega spare ribs, twéé gehaktballen, een kipspies en twee boerenworsten met ernaast een stuk roosterkoek. Dit samen met twee glazen wijn voor 10euro. Tonnetje rond, koud maar voldaan rollen we terug naar de trein. Aldaar gaan we binnen zitten en nemen we nog een drankje. We raken in gesprek over onze levens en hoe geluk daarin een rol speelt. Over het zoeken en vinden van een partner en de uitdagingen die daarbij komen kijken. Ik vertel mijn eigen verhaal en de vreugde, liefde en lessen die ik heb gekregen daarin. Over hoe mijn vorige relatie met zoveel liefde, lessen en respect voor elkaar toch niet klopte. En hoe ik eigenlijk de signalen daarvoor heb genegeerd. En hoe ik nu alles terugkrijg wat ik geef en waarin ik volledig mezelf kan en mag zijn. Ze vertelt over het niet vinden van rust en haar struggle tussen hoofd en hart. Genoeg stof dus om over te kletsen en na te denken. De tijd vliegt en het is al snel bedtijd.

11okt Blue shed en relax dag

Midden in de nacht werd ik spontaan wakker en had ik inspiratie vanuit de gesprekken van de afgelopen periode voor mijn cursus geluk. Na een uur druk schrijven, denken en tekenen ben ik toch maar weer gaan slapen. Om vervolgens om 7uur fris, uitgeslapen en energiek op te staan. Na het ontbijt ga ik met Linda koffie drinken in de stad, bij de blue shed. Deze koffietent bovenop de heuvels heeft een mooi uitzicht over de stad en het water. Bovendien hebben ze goede koffie en een superleuk interieur, een bonte verzameling van allerlei gekke dingen. Een badkuipbank, een flessenmuur, een tafel van oude koffieblikken en een begraafplaats voor oude auto's. We genieten van het uitzicht, de koffie en de taart en regelen vooral wat zaken op onze telefoon. De zon schijnt volop en na de koffie gaan we richting het strand. Terwijl zij gaat genieten op het strand van de zon, trek ik me terug om te schrijven en te rusten. Die felle zon is lekker maar voor mij teveel.

12oktspontaan ritje enoverpeinzingen

We hadden eigenlijk gepland om met een bootje op walvissentocht te gaan. Helaas kregen we in de ochtend te horen dat de tour vanwege de regen niet doorging. Dus wat te doen met mijn tijd. Een vriendelijke Zuid Afrikaan biedt ons een ritje aan langs de kust. Hij is een gids en gaat in de middag met een groep door dit gebied reizen en hij moet dus vooronderzoek doen. Al kletsend en vragenstellend komen we zo de ochtend door. Het ritje bevestigd mijn eerdere uitspraak dat er hier niet veel te doen is. Want voor de mooie uitzichten of bijzondere bezienswaardigheden hoef je niet verder dan het hostel meer is er niet. Na het ritje eten we wat en stapt Linda weer op de bus naar haar volgende bestemming. Ik blijf nog een dagje om hopelijk morgen alsnog walvissen te spotten.

Ik loop weer alleen over het strand en begin me weer eenzaam te voelen. Het verbaasd me hoe dat werkt tijdens het reizen, het ene moment is eenzaam het volgende moment intens verbindend. Mogelijk ook wel juist door de tegenstelling, eenzaamheid zorgt voor behoefte tot verbinding. Bij mezelf merk ik vooral de behoefte om dingen te kunnen delen met anderen en gesprekken te voeren. In het gesprek met mezelf kan ik namelijk zo vastlopen en heb ik altijd gelijk. Het delen met anderen is zo belangrijk misschien wel een basisbehoefte. Dat is bijvoorbeeld ook de voornaamste reden voor het schrijven van deze blog, delen met mijn dierbaren, jullie. Ik peins nog wat verder over dit onderwerp en maak zo mijn dag vol.

13okt walvissen en george

Ik hoor tijdens het ontbijt dat er deze ochtend een walvis is gespot in de baai voor het hostel. De gids vertelt dat hij in de vroege ochtend wakker was geworden en toevallig uit zijn raam keek en een walvis zal opspringen. Ik verheug me gelijk op mijn walvissentour, helaas gaat deze weer niet door dit keer vanwege de wind. Mmm what to do? Ik heb tot een uur of drie voordat mijn bus komt. Ik besluit zelf op zoek te gaan naar walvissen. Er is een vuurtoren in mosselbaai en deze staat vast hoog met uitzicht over de zee. Ik doorkruis het dorp en loop richting de toren. Daar aangekomen loopt er een pad langs de kust over de rotsen omhoog richting de vuurtoren. Helaas is deze zelf niet bereikbaar maar het pad geeft me een nog mooiere uitzicht. Ik vervolg het pad om een beetje uit de drukte te komen, er waren namelijk nog twee andere mensen. Als ik eenmaal echt alleen ben ga ik zitten op een steen en geniet ik van de oceaan (gek dat ik dan juist de behoefte heb aan solitude). Terwijl ik staar en zoek naar tekens van leven in de oceaan besef ik me dat ik iets zoek waarvan ik geen idee heb hoe het eruit moet zien. Hoe zoek je iets dat je niet kent? Dan ineens plots zie ik op grote afstand een fontein en vervolgens de rug van een walvis. Ondanks de afstand voelt het als een overwinning en een gelukje op hetzelfde moment. Ik blijf staren maar heb nu minder geluk. Totdat ik ineens weer iets zie, ik knipper met mijn ogen. Zie ik nou echt een stuk of twintig dolfijnen vlak voor mijn neus. Ondanks dat het 30m naar beneden is zwemmen ze echt vlakbij de kustlijn voor mijn voeten. Ze zwemmen de hele kust af richting de vuurtoren en ik besluit ze te volgen. Om de beurt komen ze omhoog in de golven, ze springen niet maar lijken te jagen. Ze zwemmen daarvoor druk om elkaar heen en eten kleinere vissen. Hun grootte varieert van een meter tot een meter of twee. Hun snelheid is te voet niet bij te houden. Wauw wat gaaf, is mijn missie van de dag toch nog gelukt.

Terug in het hostel wacht ik op mijn bus en vertrek ik naar George. Een korte rit van 30min maar met lunchpauze. In George aangekomen stap ik mijn luxueuze lodge in, waar mijn privé kamer op mij wacht. De prachtige binnentuin, uitgebreide keuken, woonkamer met gaskachel en eigen badkamer zijn rustgevend. Na het uitpakken, organiseren en douchen ontdek ik dat het wel erg ver is van de binnenstad of zelfs supermarkt. Gelukkig is er recht tegenover een restaurant met goede reviews. Tevens de plek waar de lokale bevolking hun vrijdag avond komt doorbrengen, kortom gezelligheid. Eerst steak met friet en rugby aan de bar. Na dit maal begint er iemand tegen me te praten of eigenlijk schelden. 'So what are you smiling about you, micheal fassbender?' Even twijfel ik en al gauw ontdek ik dat de Engelsman een grapje maakt. We raken aan de praat en zijn agressieve grapjes horen bij zijn dronk maar er zit niets achter. Ondanks dat andere gasten er niet mee weten om te gaan, prik ik erdoorheen en geef hem af en toe wat een koekje van eigen deeg. We raken steeds verder in gesprek, samen met zijn vrouw, over politiek. Dit is ongeveer het slechte onderwerp wat je kan bespreken want iedereen heeft daar een fanatieke en vaak negatieve mening over. Hij schetst een beeld van blanken en donkere mensen die beide bang zijn. Of om iets te verliezen of om iets niet te krijgen. De angst loopt langzaam op waardoor mensen stomme dingen gaan doen waardoor meer angst ontstaat. Mocht er niets gebeuren vanuit de politiek om deze angst te stoppen gaat dit land naar de kloten. De watercrisis helpt daar niet bij en kan zelfs werken als een vonk. De discussie geeft een bodem aan het gevoel in de steden en tussen de mensen, dat ik heb ervaren, angst overal angst. Ondanks de goede gesprekken komt er ook een tijd om naar huis te gaan. Tijdens mijn afscheid drukt de vrouw me op het hard dat als ik iets nodig heb of in de problemen raak ik altijd bij hun kan aankloppen. De man wijst me nog een keer agressieve aan en zegt: 'Remember what she said, cause it's true.' Met deze liefdevolle boodschap ga ik mijn bed in.

14okt Dagje George

Na een relax ochtend sta ik vol goede moed op om richting de stad te gaan. In Mosselbaai had ik gehoord dat ze in George een stad waren want ze hadden daar een bioscoop. Dus ik vol verwachting naar die stad. Ondanks dat het een uur lopen was en de bus voor de deur stopte nam ik toch de benenwagen. Het was warm en dan zie ik nog wat van de omgeving. De omgeving was echter dermate teleurstellend dat ik snap waarom iedereen zo snel reed. De stad was meer een winkelstraat met een aantal oude verguisde meubel winkels waar totaal geen aanloop was van mensen. Ik werd verwijzen naar een andere straat want dat was meer leven. Inderdaad meer leven aan de ene kant een hoop daklozen en aan de andere kant tenten van bekende ketens zoals Mac, kfc e.d. en in het midden voorbij razende auto's. Dit was hun kalverstraat, dé straat van dé stad. Teleurgesteld druip ik af en sla rechtsaf. Ik loop nu in een drukke winkelstraat met wat verpauperde winkels aan de buitenkant maar binnenin mooie winkels met merken als adidas en nike. Ik ben wel de enige blanke die er daar op straat te vinden is. Het voelt gek om hier te lopen maar wel echt. Ik waan me veilig omdat ik elke winkel hier kan binnenstappen om te vragen voor hulp. Ik verbaas me over hoe gescheiden de bevolkingsgroepen hier leven. Misschien door apartheid of misschien zelf in stand gehouden maar het blijft vreemd aanvoelen. Ik blijf lachend tussen de mensen doorlopen om een lans te breken maar ook ik snap dat ik met mijn toeristenblik en uiterlijk weinig ga veranderen. Toch blijf ik geven wat ik kan missen want dat maakt mij gelukkig.

De conclusie is dat deze stad geen stad is, dat er niets te beleven is, dat het best ver lopen is en dat er een hoop ongemakkelijke tegenstelling zijn in dit dorp.

15oktDagje sporten

Zoals ik gister al had ontdekt is er maar weinig te doen in George. Toch zit ik hier op een zondag waarbij ook nog eens vele winkels en bedrijven gesloten zijn. Ik was gelukkig de dag ervoor al wezen informeren of de plaatselijke sportschool open was. Een dagje sporten en mensen kijken kan nooit

kwaad, aangezien de weersverwachting ook slecht was een mooie combi. Ik wandelende naar de sportschool en het begon al een beetje te spetteren. Eenmaal binnen brak het helemaal los en viel de regen in emmers naar beneden. Ondertussenliep ik verwonderd door de sportschool, sauna, zwembad, cardio gedeelte met 50 apparaten, kracht gedeelte met wel 100 verschillende machines, een vrije gewichten hoek, twee leslokalen spinning en yoga en een crossfitbox. Al deze apparatuur en in totaal misschien 10 mensen aan het trainen. Ik heb mezelf2,5 uur vermaakt met allerlei oefeningen en apparaten. Ondertussen viel me op dat er heel veel gezinnen komen sporten, gewoon samen en dan elkaar stimuleren.Een leuk schouwspel maar ik was na zo lang trainen er wel klaar mee.

Voordat ik mijn wandeling naar huis ging beginnen nog effe wat gezonde dingen halen bij de super. Ik hoor ondertussen hoe de regen op het dak lawaai maakt alsof de zondvloed is begonnen. Ik bedenk me dat ik beter met de bus kan gaan. Als ik klaar ben regent het inderdaad pijpenstelen. Ik zeg hardop good luck tegen iemand die ook staat te wachten en stap de regen in om 100m te lopen naar de bushalte. Ik probeer te ontdekken hoe laat de bus komt maar zie nergens een staatje of überhaupt info. De halte zelf is ook niet meer dan een bord en een gammele overkoepeling van golfplaat. Maar ik sta droog en heb alle tijd dus ik kijk rustig om me heen naar de auto's en regen die de weg langzaam in een kleine rivier veranderd. Plots stopt er een auto en biedt me een lift aan. Het is dezelfde man die ik eerder good luck had gewenst. Naast zijn vader en zijn dochtertje was er ook voor mij nog wel een plekje. Ik kreeg natuurlijk een aantal vragen naar mijn hoofd geslingerd die ik met liefde beantwoordde. Dat was immers maar een kleine tegenprestatie voor de lift. Het was nog geen vijf minuten rijden maar wel lekker droog. Ik bedankte de heren voor hun behulpzaamheid en was weer redelijk droog in mijn hostel. Douchen, eten en relaxen dat had ik wel verdient.

De volgende dag stond de volgende plek op mijn reis alweer op het programma, wilderness. De plek waar ik nu nog ben maar de avonturen die ik hier beleef vertel ik de volgende keer. Geloof me dat is best spannend, dus lezen. Tot snel.